Καλοκαίρι

Ο ήλιος πάνω από τις ακτές της Τουρκίας κατακόκκινος δίσκος, ίδιος με την πανσέληνο του Αυγούστου. Ένα καΐκι γυρνούσε απ΄το ψάρεμα. Μέρα Αυγούστου.
Μια χαλασμένη μέρα του φθινοπώρου τη χαρακτήρισε η εκφωνήτρια του δευτέρου. Κι αμέσως μετά το «καλοκαίρι» του Διονύση Σαββόπουλου:
«…καλοκαίρι όλο πίσσα και κατράμι καλοκαίρι καλοκαίρι με τον ρόγχο του air condition μεσημέρι
φαλακροί μες στις σακούλες μας σαν γέροι εκεινού με τ’ άσπρο κράνος που μας ξέρει καλοκαίρι μια οσμή νεκροθαλάμου, καλοκαίρι…»

Το αυτοκίνητο προχωρούσε. Τα χωράφια μύριζαν τη μυρωδιά που μυρίζουν μετά τη βροχή. Μόνο που δεν είχε βρέξει.
Η εκφωνήτρια προσπαθούσε να ισορροπήσει μεταξύ των διακοπών του Αυγούστου
και του Αυγουστιάτικου καλοκαιριού που καιγόταν.
Σκέψεις θολές, θλιμμένες, όπως θολό και θλιμμένο το πρωινό.

Σιωπή ταιριάζει. Ησυχία. Όχι κραυγές. Εμείς δεν είμαστε γύπες και ύαινες. Δεν χτίζουμε πάνω στην καταστροφή και στη δυστυχία. Είμαστε άλλο εμείς. Το αυτοκίνητο συνέχιζε τη διαδρομή του. Και το καλοκαίρι… «…καλοκαίρι στον χαμό του οδηγημένο και το ξέρει
καλοκαίρι τόσο ώριμο που πέφτοντας προσφέρει μια πλημμύρα των καρπών, στάρι και μέλι
στον σπασμό του το απόλυτο το αστέρι καλοκαίρι μες στα κόκκινα της δύσης του ανατέλλει»

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr