Μάρθα Φριντζήλα στο Docville: «∆εν είµαστε κουλτουροπαρτάκηδες, δεν είµαστε επαίτες»

Εχω συστήσει µια ΑΜΚΕ θεατρικής τέχνης µε την οποία ανεβάζω δύο παραστάσεις τον χρόνο, έναν χώρο εκπαίδευσης και δρώµενων στον Βοτανικό και ένα σχολείο αρχαίου δράµατος που λειτουργεί όλο τον χρόνο. Παράλληλα τραγουδώ, ηχογραφώ και κάνω συναυλίες. Αποδίδω στο κράτος από κάθε αµοιβή µου τα µισά. ∆εν έχω δικό µου σπίτι, δεν έχω αυτοκίνητο, δεν έχω παιδιά. Ολα αυτά τα χρόνια δουλεύω καθηµερινά σχεδόν χωρίς ρεπό, χωρίς διακοπές, χωρίς ωράριο. Αλλά δεν παραπονιέµαι. Γιατί αγαπώ πολύ τη δουλειά µου. Και γιατί δεν έχω να λογοδοτήσω σε κανέναν γι’ αυτήν.

Το µόνο που δεν δέχοµαι είναι να µε αντιµετωπίζει το κράτος σαν χοµπίστα, σαν καλοπερασάκια, σαν «Τι ανάγκη έχετε εσείς; Την τρέλα σας κάνετε». Θα πεις, αυτό το λένε κι άλλοι, όχι µόνο το κράτος. Το ξέρω. Το λένε όσοι δεν γνωρίζουν ή εθελοτυφλούν στις συνθήκες εργασίας, στην εκµετάλλευση και στα πενιχρά εργασιακά δικαιώµατα των καλλιτεχνών. Αλλά το κράτος τα γνωρίζει όλα αυτά. Κι ακόµη γνωρίζει πως λαµβάνει τα µισά από κάθε µου αµοιβή ωσάν προνοµιούχος «συνέταιρος» στην τσέπη µου. Και οφείλει να µε σέβεται. Και να αναλάβει τις υποχρεώσεις του, το δικό του µερίδιο ευθύνης απέναντί µου ως εργαζόµενου πολίτη. Γιατί βιοπορίζεται από µένα.

Και τώρα µες στην πανδηµία και την αποµόνωση έµαθε πως το µόνο εµβόλιο ενάντια στην απόγνωση είναι η τέχνη. Ας µην την περιφρονεί λοιπόν. Κι ας µεριµνήσει για τους εργάτες της. ∆εν ζούµε στη Nεφελοκοκκυγία. ∆εν τρεφόµαστε µε χειροκρότηµα. ∆εν είµαστε κουλτουροπαρτάκηδες, δεν είµαστε επαίτες, παραπονιάρηδες και γκρινιάρηδες. Είµαστε εργαζόµενοι, βιοπαλαιστές καλλιτέχνες. Θα κάνουµε πολύ καιρό να δουλέψουµε και αυτό δεν συµφέρει κανέναν. ∆εν τίθεται ζήτηµα «καλλιτεχνικής» επιβίωσης αλλά βιολογικής. Και θα αγωνιστούµε για τη ζωή µας. Ας µην πεθάνουµε κιόλας επειδή «τι ανάγκη έχουµε εµείς, την τρέλα µας κάνουµε».