Γράμμα από τη Μόρια: Αναζητώντας προστασία σε έναν κόσμο πολέμου

Πού είναι η ασφάλεια;

Σε ένα στρατόπεδο με 14.000 πρόσφυγες που προέρχονται από διαφορετικά μέρη της γης και ζουν κάτω από απάνθρωπες συνθήκες, στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλο, οι αρχές μπορούν να κάνουν ελάχιστα για να μας προστατεύσουν. Στην πραγματικότητα, οι άθλιες συνθήκες που μας υποχρεώνουν να ζούμε, οι απάνθρωποι νόμοι και οι κανόνες, έχουν ως αποτέλεσμα έναν μικρό κόσμο βίας – μια μορφή συστηματικής βίας εναντίον όλων μας. Εάν ζείτε αυτή η βία μέρα με τη μέρα, θα γίνετε μέρος αυτής. Στο τέλος, εμείς οι άνθρωποι, που είμαστε σήμερα πρόσφυγες στην Ευρώπη σας, πρέπει να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας, τις σκηνές μας και τις οικογένειές μας ενάντια σε μια γενικευμένη βία από πάνω, αλλά και από όλες τις πλευρές. Αυτή η βία μπορεί να έρθει από οποιαδήποτε πλευρά τώρα.

Πού είναι η ασφάλεια;

Εάν ζείς υπό συνθήκες που δεν αξίζουν ούτε στα ζώα, σκληρές συνθήκες, τότε μπορεί να γίνεις βίαιος ανα πάσα στιγμή, ακόμη και με ανθρώπους που έχεις τον ίδιο πόνο. Νιώθω ανίσχυρη ενάντια σε αυτή τη βία. Αισθάνομαι ότι σέρνεται στις φλέβες μας. Δεν θέλω να γίνω μέρος αυτού. Αισθάνομαι ντροπή, όταν βλέπω τον θυμό να μεγαλώνει ανάμεσα σε ανθρώπους που υποφέρουν από τον ίδιο πόνο και ντροπή όταν αισθάνομαι τον θυμό να υψώνεται μέσα μου. Αντί να δημιουργήσουμε φιλικές σχέσεις μεταξύ μας ως καταπιεσμένοι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν τις ίδιες διακρίσεις, γινόμαστε μέρος της αιτίας του φόβου.

Ξεφύγαμε από τον πόλεμο, αλλά φαίνεται ότι βρισκόμαστε και πάλι σε πόλεμο. Δεν υπάρχει διέξοδος. Αυτός είναι ο πόλεμος για να επιβιώσει η ζούγκλα που ονομάζεται Ευρώπη.

Είναι τόσο οδυνηρό να βλέπεις γυναίκες και παιδιά που δεν μπορούν να κοιμηθούν, που φοβούνται τη βία. Οι άντρες τους πρέπει να μένουν ξύπνιοι για να φρουρούν μπροστά στις σκηνές, για να προστατεύουν τις οικογένειές τους όλη τη νύχτα. Ένα κομμάτι από νάιλον, ένα φερμουάρ που τα χωρίζει από κάθε εισβολέα. Σήμερα, όταν, περισσότερο από ποτέ, χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον, φοβόμαστε ο ένας τον άλλον. Δεν γνωρίζουμε από ποια πλευρά θα έρθει η επίθεση. Δεν ξέρουμε ποιος είναι φίλος. Έχουμε χάσει την εμπιστοσύνη μας στη ζωή και τους ανθρώπους επειδή δεν υπάρχει σύστημα που να μας προστατεύει και να μας κάνει να αισθανόμαστε άνθρωποι ανάμεσα στους ανθρώπους. Σήμερα, αντί να θεραπεύουμε τις πληγές μας χέρι-χέρι, βάζουμε αλάτι ο ένας στις πληγές του άλλου. Είμαστε παγιδευμένοι σε μια έρημο, όπου κανείς δεν θα μας βοηθήσει και κανείς δεν θα ρωτήσει για μας. Είμαι υπεύθυνη για τον εαυτό μου. Μέσα σε αυτή τη βία, πρέπει να κάνω το πρώτο βήμα για να μην γίνω μέρος της. Πρέπει να επικρίνω πρώτα τον εαυτό μου και να αρχίσω την αλλαγή από μέσα μου, καθώς δεν θα υπάρξει βοήθεια απ’έξω. Πρέπει να ξεκινήσουμε από τον εαυτό μας, από τις οικογένειές μας, από τις κοινότητές μας, να σταματήσουμε τη βία και να αντιδράσουμε σε αυτό το σύστημα. Δεν θέλω να «σπάσω». Δεν θέλω να νιώθω ντροπή για τις πράξεις μου. Θα παραμείνω δυνατή ενάντια στη βία σας και θα απαντήσω με ψηλά το κεφάλι και ανοικτά χέρια.

Διανύσαμε χιλιάδες χιλιόμετρα για να βρούμε μια ζωή ασφαλή, αλλά φαίνεται ότι δεν υπάρχει ασφάλεια για εμάς. Σταμάτησα να πιστεύω ότι θα βρούμε έναν ειρηνικό τόπο. Πρέπει να βρούμε την ειρήνη μέσα μας και να αντισταθούμε στον πόλεμο που συμβαίνει έξω. Όταν η βία ξεσπά στη Μόρια, όταν η αστυνομία μας χτυπά, όταν οι άνθρωποι αναστατώνονται ή και αγωνίζονται, δεν μπορούμε να υπολογίζουμε ότι θα μας προστατέψει κανείς. Πρέπει να βρούμε τη λύση για να νικήσουμε το τέρας.

Μπορείτε να φανταστείτε τον εαυτό σας να ζείτε σε αυτές τις συνθήκες, έχοντας επιβιώσει από τον πόλεμο, αντιμετωπίζοντας την καθημερινή βία; Μπορείτε να ελέγξετε τον εαυτό σας, να παραμείνετε ήρεμοι, αν μετά από όλα αυτά η μοίρα σας ήταν αβέβαιη για μήνες και χρόνια και βρισκόσασταν παγιδευμένοι στη Μόρια; Ζώντας κάτω από το άγχος και την ανασφάλεια, εμείς οι άνθρωποι έχουμε μόνιμο σοκ, καθώς βιώνουμε πανικό καθημερινά. Τραυματίζουμε τους εαυτούς μας και τους άλλους. Υπάρχουν ακόμα παιδιά που αυτοτραυματίζονται και προσπαθούν να αυτοκτονήσουν.

Πού είναι η ασφάλεια;

Δακρυγόνα, γκλόμπς, πέτρες και μαχαίρια … Γροθιές και κλωτσιές …. Οι ασπίδες μας είναι γυμνά χέρια και η αξιοπρέπειά μας. Όλος ο πλούτος μας είναι οι κουβέρτες μας και τα λίγα ζεστά ρούχα μας. Ο φόβος της απώλειας ακόμη και αυτών μας κρατά κοντά στη σκηνή μας 24 ώρες την ημέρα. Αλλά ακόμα κι αν αποφασίσουμε να απομακρυνθούμε, πού θα μπορούσαμε να πάμε; Κατά τη διάρκεια της ημέρας, η γνώση ότι το σκοτάδι είναι πάντα κοντά και ο φόβος της βίας μας κάνει να τρέμουμε. Για ποσο καιρο; Οι λύκοι κυνηγούν στο σκοτάδι της νύχτας και οι ποιμένες φροντίζουν το κοπάδι τους. Αλλά εδώ οι λύκοι είναι οι βοσκοί, οι βοσκοί είναι τα πρόβατα και τα πρόβατα μετατρέπονται σε λύκους. Καθόλου ύπνος. Δεν υπάρχουν όνειρα. Πού είναι η ασφάλεια;

Πόσο καιρό θα ψάχνουμε την ασφάλεια κρατώντας όπλα στα χέρια μας; Αυτά τα χέρια, λαχταρούν να κρατήσουν ένα στυλό, όχι ένα όπλο!

Ανοίξτε τις πόρτες σας για τη ζωή μας!

Κάθε Παρασκευή τα Μπλόκια δημοσιεύουν ένα γράμμα από τον αυτοσχέδιο καταυλισμό προσφύγων της Μόριας

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr