Ναύτη, καλέ ναύτη,  ζει ο βασιλιάς Αλέξαντρος;

Κι αυτήν επικαλούνται οι επίγονοι στην συνέχεια ώστε να αποδεικνύονται συνεπείς με ό, τι ξεπροβάλλει από τις ρίζες τους. Ο Τσόρτσιλ μετά τους βαλκανικούς και τον α’ παγκόσμιο πόλεμο ξεστόμισε την εξυπνάδα ότι δηλαδή στα Βαλκάνια παράγεται περισσότερη ιστορία απ’ όση μπορούν να καταναλώσουν. 

Αποδίδοντας έτσι σε τοπική ιδιαιτερότητα το αποτέλεσμα της εμπλοκής των μεγάλων δυνάμεων για να προσεταιρισθούν αυτόν τον ιστορικά μεθοριακό τόπο, ξύνοντας συχνά-πυκνά τις πληγές του. Έτσι και τώρα, τριάντα χρόνια μετά το τέλος του παγκόσμιου διπολισμού, οι επιδιωκόμενες νέες ισορροπίες από τους ίδιους μεγάλους παίκτες, που προφανώς καταναλώνουν όση ιστορία τους χρειάζεται, ξυπνούν τους εθνικούς δράκους των προηγούμενων ιστορικών φάσεων για να γυρίσει το γαϊτανάκι του μίσους, του πάθους και του φονικού.

Στην Αλβανία μετά το θανατηφόρο επεισόδιο των ειδικών δυνάμεων με τον Κατσίφα, που θα μπορούσε και να αποτραπεί, ακμάζει ο μιντιακός αναθεωρητισμός διανθισμένος με προκλήσεις. Στην Ελλάδα είναι πρόδηλο ότι η αυτοσυγκράτηση επιτυγχάνεται, όταν επιτυγχάνεται, με πολλή μεγάλη δυσκολία. 

Ο Ζ. Ζάεφ αισθάνεται την ανάγκη να διασκεδάσει ό,τι σλαβικό, εθνικιστικό με όσο γίνεται πιο διευρυμένες προσεγγίσεις της Συμφωνίας των Πρεσπών. Στα Τίρανα το εθνικό σχέδιο της ενιαιοποίησης με το Κοσσυφοπέδιο και τη Μετόχια θεωρείται εκ των ων ουκ άνευ της ιστορικής αποδοχής του δώρου που προσέφεραν οι Δυτικοί τιμωροί του Βελιγραδίου στην προσπάθειά τους να αποτρέψουν μιαν εκ νέου επέκταση της επιρροής της Ρωσίας στη Γιουγκοσλαβία. 

Και τη διέλυσαν, συνεπικουρούντων και των ντόπιων, που ως είθισται άλλωστε είχαν ντερλικώσει περισσότερη ιστορία απ’ όση έπρεπε! Όταν η εθνική Αλβανίας θέλησε να ταπεινώσει την πρωταθλήτρια Ευρώπης, νικώντας την στα Τίρανα στο πρώτο μετά-γιούρο ματς της γαλανόλευκης ομάδας, τουλάχιστον δυο Αλβανοί μετανάστες στην Ελλάδα, έπεφταν νεκροί από το ελληνικό μαχαίρι.

 Αυτός ο γόνιμος «διάλογος» δραπετεύει πλέον στα καφενεία της νέας Ελλάδας, που δεν είναι και τόσο αμιγής όσο ήταν μετά τη μικρασιατική καταστροφή (σ.σ. που είχε ξανά σύνδρομο ιστορικής λαιμαργίας), οπλίζοντας καραμπίνες. Και τότε εμφανίζεται η άλλη πλευρά να εισπράξει κι αυτή, καταγγέλλοντας την πολιτικότητα της αντιπαράθεσης και του φονικού. 

Κι αφού ρουμπωθούμε, άλλη μια φορά με τόση ιστορία και τόσους εθνικούς ανταγωνισμούς, να δούμε εντέλει πόσο ακριβά θα πληρώσουμε τη διάνοιξη των νέων ενεργειακών και εμπορικών δρόμων στην περιοχή; Όσο για την κατανάλωση της ιστορίας, Σερ Ουίνστον Λέοναρντ Σπένσερ-Τσόρτσιλ, έτσι κι είχαμε πάρει έστω και λίγη μυρωδιά του πράγματος, δεν θα επαναλαμβάναμε τα όσα κάνουμε! Όλα δείχνουν πως είμαστε βλακωδώς ανιστόρητοι!

 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr