Άκοπα, αβάδιστα

Το καλό και το κακό σε μια χώρα όπου ο ορθολογισμός μοιάζει με τον υποβολέα που μιλάει δυνατά την ώρα της παράστασης.

Δεν αποφασίζουμε ανάμεσα στο καλό και το κακό. Δεν απαντάμε για να λύσουμε κανένα τέτοιο δίλημμα. Η διάκριση του καλού από το κακό θέλει, εκτός από κριτήριο, και αξιακό σύστημα. Η σύγχρονη Ελλάδα, μπερδεμένη από τις επιλογές της, άπειρη στα ζωτικά διλήμματα, καλοζωισμένη και νωχελική σαν ευνουχισμένη γάτα, αδυνατεί να κάνει τέτοιες διακρίσεις. Δεν υπάρχει καλό ή κακό, χρήσιμο ή περιττό.Το ζητούμενο είναι το εύκολο.

Η Ελλάδα παραπαίει δυο χρόνια πάνω από τον γκρεμό. Το σύνολο των Ελλήνων υποστηρίζει πως το καταλαβαίνει. Ο καθένας με τον τρόπο του. Η κατανάλωση μειώνεται, ξαφνικά θεωρούμε παράλογο μια τσίχλα να κάνει 1,5 ευρώ (500 δραχμές δηλαδή), η γενιά των 700 ευρώ έγινε (ποιος να το περίμενε) η γενιά των προνομιούχων και τα κόμματα αναζητούν μια τελεία στον κατήφορο. Όλα αλλάζουν. Πώς, όμως, αλλάζουν;
Το μεγαλύτερο κόμμα της χώρας, η ΝΔ,τον καιρό της κρίσης θεώρησε πως πρέπει ν’ ανοίξει στην κοινωνία. Κι έτσι συμπεριέλαβε στις τάξεις του τον κύριο Μάκη Βορίδη.
Στο διαδίκτυο υπάρχουν ακόμα φωτογραφίες του κυρίου υπουργού με το τσεκούρι στο χέρι να κυνηγά τους Αριστερούς ανθέλληνες στο κέντρο της Αθήνας. Άλλαξε μήπως; Όπως ο ίδιος δήλωσε σε συνέντευξή του, ήταν απλώς ένας «ακτιβιστής της Δεξιάς». Δεν μένει, λοιπόν, παρά ο Σαμαράς να περιμένει τη συγγραφή του βιβλίου Ο ακτιβιστικός ΑΓΩΝ μου από τον Μάκη Βορίδη.
Όσο για το ΠΑΣΟΚ, φαίνεται πως το μεγάλο του πολιτικό ερώτημα είναι ποιοι θα είναι οι ήρωες-εθελοντές που θα σηκώσουν στα χέρια τον Βενιζέλο για να τον οδηγήσουν ως τον θρόνο της αρχηγίας του κόμματος.
Μέσα σε αυτές τις πολιτικές ανακατατάξεις τα κόμματα βρίσκουν τον χρόνο να σώσουν την Ελλάδα.Τα ίδια που την κατέστρεψαν αποδίδουν στο παρελθόν μια αόριστη ευθύνη, για να καταλήξουν πως η μόνη που πραγματικά έχουν είναι η σωτηρία της χώρας.

Είναι σωστά ή λάθος όλα αυτά; Καλά ή κακά; Πολύ πριν από τις εκλογές, καλούμαστε ν’ απαντήσουμε σε όλα εκείνα τα διλήμματα που καθορίζουν τη χώρα. Μόνο που η ερώτηση για το αν είναι κάτι καλό ή κακό εσωτερικοποιείται μέσα μας και μετασχηματίζεται σε ένα άλλο δίλημμα: αν είναι εύκολο ή δύσκολο. Σωστό είναι ό,τι είναι εύκολο και λάθος ό,τι απαιτεί κόπο, σκέψη, αντίδραση. Ρωτάς κάποιον αν είναι σωστό αυτό που συμβαίνει και μέσα του αναρωτιέται αν είναι εύκολο γι’ αυτόν. Αν ναι, τότε είναι σωστό.

Στην Ελλάδα οι αντιθέσεις μοιάζουν να μην μπορούν να κινήσουν τις εξελίξεις. Κάνουν απλώς μασάζ στο μουδιασμένο κορμί της χώρας. Ο ορθολογισμός μοιάζει με τον υποβολέα που μιλάει δυνατά την ώρα της παράστασης. Σώζει τους ηθοποιούς, αλλά θυμίζει ότι είναι θέατρο.

Παρατηρώ την αντιπαράθεση του τελευταίου διαστήματος σχετικά με το αν έπρεπε να πάμε στη λύση ενός νέου μνημονίου ή στη στάση πληρωμών. Ο κόσμος για πρώτη φορά ανησυχεί, μιλά, αλλά, όπως συμβαίνει και με τις πολιτικές δυνάμεις, απαντά σε άλλα από τα πραγματικά διλήμματα. Στο δίλημμα, για παράδειγμα, αν πρέπει να χρεοκοπήσουμε, να περάσουμε μερικούς μήνες άσχημα για ν’ ανακάμψουμε, οι περισσότεροι λένε όχι, ακόμη και αν έχουν ως συμπέρασμα πως το άλλο σενάριο θα είναι καταστροφικό. Λύση είναι αυτό που δεν μας βάζει απέναντι στη δυσκολία.

Η αδράνεια, αυτή η τάση της κοινωνίας να διατηρεί την κινητική της κατάσταση, όπως ακριβώς συμβαίνει σε ένα αυτοκίνητο που φρενάρει απότομα, αλλά οι επιβάτες συνεχίζουν να πηγαίνουν μπροστά, είναι καταστροφική. Στις αποφάσεις που πρέπει να πάρουμε για μια κατάσταση που αφορά το μέλλον απαντάμε με τη νοσταλγία για το παρελθόν. Απαντάμε «ναι» σε όποιον αφήσει να εννοηθεί, ή επιτρέψει σ’ εμάς να παρερμηνεύσουμε, πως μπορούμε να συνεχίσουμε να ζούμε με την ευκολία.

διαβάστε εδώ τη συνέχεια του άρθρου του Κώστα Βαξεβάνη