Κόκκινα φανάρια

Νίψον ανομήματα, Κίμωνα, όψιν

Ο Κίμωνας δεν είναι μόνος του. Υπάρχουν χιλιάδες. Που περνάνε τα κόκκινα φανάρια, θεωρώντας απλώς πως πρόκειται για τη σήμανση ενός μπουρδέλου που λέγεται Ελλάδα. Που πετάνε εκείνο το «ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε» ως ρητορική ερώτηση στο πρόσωπο μιας χώρας που βολεύεται και φοβάται. Που αντιλαμβάνονται την πολιτική ως το νόθο παιδί των διασυνδέσεων και της εξυπηρέτησής τους. Το λάθος του Κίμωνα ήταν απλώς πως έμεινε έξω από μια πραγματικότητα που μετασχηματίστηκε ερήμην του, όχι απαραίτητα για να βελτιωθεί αλλά για να δικαιολογήσει τον εαυτό της. Έγινε λιγότερο ανεκτική σε πράγματα που της θυμίζουν καθ’ υπερβολήν την εικόνα της. Όχι στην εικόνα της. Ο Κίμωνας ήταν πάντα ο ίδιος και όταν σάρωνε στις εκλογές, και όταν ανασκουμπωνόταν μπροστά στα πράσινα κολοκυθάκια (ιδανικό φόντο μιας κίτρινης τηλεοπτικής δημοσιογραφίας), και όταν κάλπαζε πάνω στα πράσινα άλογα του ΠΑΣΟΚ, πολύ πριν ανακαλυφθεί, φευ, η πράσινη ανάπτυξη.

Δεν ξέρω αν η απαξίωση του Κίμωνα Κουλούρη από το ελληνικό σύμπαν είναι ένδειξη ωριμότητας ή υποκρισίας. Αν πιστέψουμε πως ο Κίμωνας, επειδή προσέχει τις τηλεοπτικές του εμφανίσεις, αφήνει μια γραμμή ρίμελ να τονίσει τη διεισδυτική του ματιά, τότε είμαστε στο στάδιο που η κοινωνία βλέπει το ρίμελ. Ενώ πριν έβλεπε τον Κίμωνα. Κι όμως, η «διεισδυτική ματιά» του υπάρχει χρόνια στα βιογραφικά του. Σ’ ένα από αυτά, όταν ήταν υπουργός, σημειώνει πως «με διεισδυτική ματιά αντιμετωπίζει τις διαρθρωτικές αλλαγές που γίνονται στην ελληνική κοινωνία». Η μεγάλη πλειονότητα που το διαβάζει σήμερα γελάει. Πόσοι, όμως, χειροκροτούσαν τότε;

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου του Κώστα Βαξεβάνη εδώ