Το Wikileaks ως μεταφορά

Φανταστείτε έναν ασθενή με προχωρημένο καρκίνο που βρίσκεται διασωληνωμένος στην εντατική. Ο καρκίνος έχει κάνει μεν μεταστάσεις, αλλά η γερή κράση του ασθενούς αντιστέκεται. Η θεραπεία που δέχεται το σώμα –και η ψυχή του- είναι πραγματικά καταιγιστική (όπως λέγεται «η αντιμετώπιση του καρκίνου είναι χειρότερη κι απ’ τον ίδιο τον καρκίνο»). Συγγενείς και φίλοι, αλλά και επιφανή μέλη της ιατρικής κοινότητας δίνουν πλέον επίσημα ελάχιστες ελπίδες επιβίωσης στον ασθενή. Μέρα με τη μέρα τα πράγματα γίνονται όλο και πιο σοβαρά. Επίσημες πανεπιστημιακές έρευνες που τον αφορούν και δημοσιεύονται νόμιμα, μιλούν για επικείμενο θάνατο σε λίγα χρόνια. Ο καρκίνος έχει πολύ γρήγορη εξέλιξη και η πρόγνωσή του είναι πολύ κακή. Υπάρχουν γιατροί, Κασσάνδρες κατά πολλούς, που δίνουν στον ασθενή ελάχιστο χρόνο, λέγοντας ότι το 2012 θα είναι η τελευταία χρονιά του. Άλλοι το υπαινίσσονται κι άλλοι το λένε ανοιχτά. Οι πιο μετριοπαθείς υποστηρίζουν ότι η κατάσταση είναι αναστρέψιμη αρκεί να ληφθούν επειγόντως μέτρα.

Γενικά, γύρω απ’ το κρεβάτι του υπάρχουν πολλές συζητήσεις. Οι πάντες αναλύουν και συζητούν για την κατάστασή του, σαν να ήταν ο ασθενής αόρατος. Συνέδρια, παγκόσμια φόρουμ, συναντήσεις, τα Μέσα όλου του κόσμου, αφιερώνουν τουλάχιστον δέκα λεπτά την ημέρα για να αναφερθούν στην κατάσταση του ασθενούς. Κι όμως το σώμα του ασθενούς έχει ακόμα δυνάμεις να αντισταθεί, τόσο στον ίδιο τον καρκίνο, όσο και στις θεραπείες και τις γνώμες ειδικών και μη. Βέβαια, έτσι διασωληνομένος που είναι, με την πολύ επιθετική φαρμακευτική αγωγή, νιώθει να έχει αλλοιωθεί κι επηρεαστεί βάναυσα η κρίση του, κάτι που τον καθιστά έρμαιο του καθενός. Κάθε τόσο προσπαθεί σπασμωδικά να διατυπώσει κάτι, αλλά ο θόρυβος απ’ τις φωνές γύρω του καθιστά αδύνατη την όποια επιρροή επάνω στην θεραπεία του. Σε κάθε περίπτωση ο ασθενής φαίνεται ότι έχει ακόμα ουσιαστικές ελπίδες να ζήσει και να κάνει μια νέα αρχή. Είναι πολλοί και αξιόλογοι όσοι υποστηρίζουν ότι δεν έχουν προσβληθεί ακόμα όλα τα ζωτικά του όργανα, κι ότι υπάρχει χρόνος να ανακάμψει. Ένα υγειές κομμάτι του προσπαθεί εντονότατα να κυριαρχίσει κόντρα στον επιθετικό καρκίνο.

Και ξάφνου, μεσούσης της προχωρημένης πανθομολογούμενης πλέον ασθένειάς του, ο ασθενής έρχεται αντιμέωπος μ’ ένα σοβαρότατο γεγονός. Ένας πιονέρος της ανοιχτής κοινωνίας ανακοινώνει την ίδρυση μιας συμμετοχικής ιστοσελίδας η οποία θα ειδικεύεται στο ιστορικό του συγκεκριμένου ανθρώπου, δηλαδή του ασθενούς. Η σελίδα αυτή με το όνομα Wikileaks θα δημοσιεύει ελεύθερα στο Διαδίκτυο κάθε δυνατή πληροφορία που τον αφορά, είτε προέρχεται από επώνυμους είτε από ανώνυμους χρήστες. Τις μυστικές γνωματεύσεις, τις διαφωνίες των γιατρών, τις προμήθειες των φαρμακοβιομηχανιών, την ολιγωρία και τη διαφθορά κρατικών λειτουργών, τις πραγματικές αιτίες της νόσου του, τις απόρρητες εκθέσεις του περιβάλλοντος στο οποίο μεγάλωσε, τα πορίσματα ξένων ιατρών, τα τηλεγραφήματα των μυστικών υπηρεσιών, τις σπέκουλες στο χρηματιστήριο για το πότε θα πεθάνει, τα πάντα.

Ξαφνικά λοιπόν, ο καρκινοπαθής, διασωληνωμένος μεν, αλλά έχοντας επαφή με το περιβάλλον, βλέπει οτιδήποτε τον αφορά να ανεβαίνει ελεύθερα στο Διαδίκτυο. Πώς αντιδρά; Πολλές απ’ τις πληροφορίες που παίρνει είναι σκληρές και πολύ προσωπικές, στα όρια του κουτσομπολιού και της δημόσιας διαπόμπευσης. Κάποιες άλλες πληροφορίες τον ενημερώνουν για απάτες που έχουν γίνει εις βάρος του, για μυστικές συμφωνίες και για πολιτικά παιχνίδια που έγιναν εν αγοία του. Μπορεί ο ασθενής να αντέξει όλο αυτό τον τεράστιο όγκο των διαρροών; Πολλοί σπεύδουν να τον βοηθήσουν στην κατηγοριοποίηση και την ανάλυση των πληροφοριών. Τα καταφέρνουν καλά; Τί σκοπιμότητες εξυπηρετεί καθένας τους; Ποιοί βρίσκονται πίσω απ’ τους πληροφοριοδότες; Ποιός κρίνει ποιές πληροφορίες θα δημοσιυεθούν τελικά; Θα αναγνωριστούν άραγε κάποιες πληροφορίες ως πολύ ευαίσθητες ώστε να μην κοινοποιηθούν; Πρέπει ο ασθενής να γνωρίζει και την παραμικρή λεπτομέρεια για την κατάστασή του; Τον βοηθά αυτή η εξαντλητική δημοσιότητα; Μήπως τελικά αποπροσανατολίζεται περισσότερο; Και μήπως στο όνομα της απόλυτης διαφάνειας τελικά καταργείται κάθε έννοια ορθού λόγου, όπου τίποτα δε μένει πλέον προσωπικό, ιδιωτικό; Προφανώς στα πεδία όπου εμπλέκονται δημόσιοι λειτουργοί, υπάρχει όφελος απ’ τη δημοσίευση, απ’ την έκθεση ύποπτων πρακτικών, αλλά σε πολλές περιπτώσεις θα έπρεπε πιθανώς να επιληφεί πρώτα η δικαιοσύνη. Ποιός θέτει τα όρια σ’ αυτό το παιχνίδι που γίνεται κανονικότατα στην πλάτη του ασθενούς χωρίς ο ίδιος να έχει ερωτηθεί; Ακόμα κι αν είναι καλές οι προθέσεις των ιθυνόντων των διαρροών τίποτα δεν εγγυάται ότι η υπόσχεση μιας θεραπείας απ’ τον καρκίνο θα κρατηθεί.

Σε πρώτη φάση ο ασθενής πρέπει να μάθει όντως ότι έχει καρκίνο, κι ότι πρέπει να κάνει κάτι άμεσα, να αποφασίσει δηλαδή ποιά απ’ τις προτεινόμενες θεραπείες του είναι κατάλληλη. Είναι σε θέση να το κάνει χωρίς να βλάψει τελικά τον εαυτό του; Η δημοσιοποίηση όλων αυτών των στοιχείων άραγε του υπαγορεύει ποιούς πρέπει να εμπιστευτεί τώρα; Ακόμα κι αν όντως αυτή η μαζική διαρροή τον ωφελεί, χρειάζεται ο ασθενής να γίνει μάρτυρας ακόμα και της παραμικρής γνώμης που έχει διαμειφθεί; Χρειάζεται να μάθει τενχικές λεπτομέρειες που μπορεί να τον φοβίσουν ακόμα περισσότερο, ώστε να σοκαριστεί και να πιστέψει όποιον βρει μπροστά του; Δεν τον εκθέτει αυτό σε νέους κινδύνους, που θα μπορούσαν να σημαίνουν νέες καθυστερήσεις; Δεν είναι πιθανό να πέσει εύκολα εκ νέου θύμα εκμετάλλευσης; Κι άραγε είναι αυτή η πανάκεια για τη θεραπεία του ασθενούς, η γνώση όλου του ιστορικού του; Δεν παίζει άραγε ρόλο η αξιοποίηση της γνώσης ότι βρίσκεται σε κατάσταση προχωρημένου καρκίνου; Είναι τόσο εύκολο κι απλό; Από πότε αρκεί η αναξιολόγητη πληροφόρηση και μόνο για να θεραπευτεί κάποιος; Αν ίσχυε κάτι τέτοιο, τότε θα θεραπευόταν πανεύκολα ο καρκίνος.

Κάποιοι λένε ότι θα έρθουν σε λίγο και στη δημοσιότητα τα στοιχεία για θεραπείες του καρκίνου που σκόπιμα μένουν στην αφάνεια. Γενικά, σ’ ένα τέτοιο κλίμα η συνωμοσιολογία καλά κρατεί. Ο ασθενής, όπως και οι κατέχοντες την εξουσία, απειλείται με νέες αποκαλύψεις, με νέα στοιχεία και δεδομένα, τα οποία θα περιμένει κάποιοι να του εξηγήσουν. Παρόλο το θόρυβο και την αναταραχή που έχει δημιουργηθεί γύρω του, δεν έχει μάθει τίποτα ουσιαστικά νέο. Εξακολουθεί να έχει προχωρημένο καρκίνο και η θεραπεία του ακόμα αργεί.
http://andriotakis.wordpress.com

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr