Τρία ερωτήματα κι ένα Qadriga

Υπάρχουν ορισμένα σταθερά επαναλαμβανόμενε ερωτήματα, τα οποία σε αντίθεση με όλα τα άλλα ερωτήματα, όχι μόνο πολιτικά, ή κοινωνικά, ή οικονομικά, αλλά πάσης φύσεως, προσπαθούν εδώ και κάτι μήνες  η κυβέρνηση, οι φτερωτοί συνήγοροί της στα media και κάποιοι περιφερόμενοι καθηγητές να μας πείσουν ότι έχουν μόνο μία απάντηση. Λες κι έχουμε να κάνουμε με τη μεταφυσική του Πάπα.

Ερώτημα πρώτον: Ήταν το μνημόνιο και η υποταγή μας στην τρόικα των δανειστών αναπόφευκτα; Μα φυσικά, απαντούν και δεν δέχονται ούτε καν το αν, το ίσως, ή το μήπως. Περίπου νομοτέλεια να βρεθούμε στο ζυγό. Δεν έπαιξε κανένα ρόλο ούτε ο Τιτανικός, ούτε οι εκτιμήσεις τους ότι βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού, ούτε οι προβλέψεις τους για επικείμενη πτώχευση, ούτε ο ύπνος του δικαίου που τους χαρακτήριζε στη μέθοδο δανεισμού από τις παμφάγες αγορές. Η Ιρλανδία ας πούμε δανείστηκε όσα χρειαζόταν μέχρι τα μέσα του 2011 μια και καλή και άφησε τους τοκογλύφους να παίζουν χωρίς αυτή. Εμείς δεν μπορούσαμε να το κάνουμε. Το γιατί αναζητείται μέχρι κι από τον Σαμαρά…

Ερώτημα δεύτερον: οι αφόρητα δυσβάσταχτοι όροι του μνημονίου ήταν επίσης αναπόφευκτοι; Δεν μπορούσαμε να παζαρέψουμε, να διαπραγματευτούμε, να πατήσουμε κι εμείς πόδι έστω λιγάκι για να γλιτώσουμε τα χειρότερα; Όχι, βέβαια, απαντούν αυτοί που έσπευσαν να εισάγουν για συζήτηση στη Βουλή το μνημόνιο στην αγγλική, ενώ οι μισοί βουλευτές τους δεν ξέρουν ούτε ελληνικά. Αφού ήμασταν στα όρια της πτώχευσης, καταχρεωμένοι, με τι να διαπραγματευτούμε, δήλωσε καταπτοημένος τότε ο Παπανδρέου. Αν τους πεις ότι όλοι οι χρεωμένοι του κόσμου διαπραγματεύονται ακριβώς πατώντας στα χρέη τους; Ότι όσο πιο πολλά χρωστάνε τόσο πιο αποδοτικά εκμεταλλεύονται το φόβο των δανειστών μήπως χάσουν τα λεφτά τους για να κερδίσουν χρόνο, αναδιάρθρωση του χρέους, χαμηλότερα επιτόκια, ακόμα και χρηματοδότηση στις δουλειές τους;  Ότι η Ελλάδα είχε εκατό φορές περισσότερη διαπραγματευτική ισχύ, γιατί ακόμα και η απειλή για χρεοκοπία της θα εξαπέλυε τσουνάμι σε όλες τις αγορές, πράγμα που τρέμουν, ιδιαίτερα σήμερα; Κι ότι έχουν φτάσει ακόμα και οι  Financial Times να συγχαίρουν τον Παπανδρέου γιατί απέφυγε την αναδιάρθρωση του χρέους ή και τη χρεοκοπία ακόμα, αν και ήταν πιο συμφέρουσα για την Ελλάδα από τη σημερινή πολιτική του και την αυριανή ακόμα χειρότερη εν μνημονίω αδελφή της;

Ερώτημα τρίτον: Εντάξει είναι σκληρή, κοινωνικά ανάλγητη, πρωτοφανής στην αγριότητά της, η σημερινή πολιτική, που κουρεύει ακόμα και τις πιο χαμηλές συντάξεις και τους πιο ταπεινούς μισθούς, αλλά είναι τουλάχιστον αποτελεσματική; Θα μας βγάλει από την κρίση,  θα μας σώσει από το γκρεμό που επικαλείται ο Παπακωνσταντίνου, θα αποτρέψει το ναυάγιο του Τιτανικού που επικαλείται ο Παπανδρέου; Ναι απαντούν όλοι τους ομόφωνα, επιθετικά μάλιστα, κατηγορώντας περίπου για αντεθνική προπαγάνδα και δράση όποιον αμφιβάλλει και το λέει. Από πού κι ως που ναι όμως; Όποιος ρίξει έστω και μια ματιά στα βασικά μεγέθη που προβλέπει το προσχέδιο του νέου προϋπολογισμού ανατριχιάζει. Νέοι φόροι, κυρίως έμμεσοι, έκτακτη εισφορά στις επιχειρήσεις, άλμα στην ανεργία, βουτιά στις καταναλωτικές δυνατότητες των νοικοκυριών, επίμονος πληθωρισμός και ύφεση μεγαλύτερη από το 2010.  Πώς θα ζωντανέψει η ήδη υποσιτισμένη και βαριά άρρωστη αγορά, από πού θα προκύψει η τόσο διαφημισμένη ανάπτυξη, όταν ακόμα και οι δημόσιες επενδύσεις, ήδη λυμφατικές, κόβονται ακόμα παραπέρα; Όταν έχουμε καταντήσει να διαθέτουμε νοσοκομεία χωρίς γάζες και γάντια μιας χρήσεως, σχολεία χωρίς καθηγητές, δημόσιες υπηρεσίες με τεράστια κενά και κακοπληρωμένους υπαλλήλους;

Από πού να περιμένουμε  φως με όλα αυτά; Από το Κατάρ  και την Κίνα, από την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, από τη μετατροπή του Ελληνικού σε Λας Βέγκας των εμίρηδων αντί για πάρκο των κακομοίρηδων , από την διάλυση το κακού ΟΣΕ που φταίει για όλα, από την αμνήστευση των φοροφυγάδων με την περαίωση, από τη μεγάλη μεταρρύθμιση (! ) των φορτηγών και των βυτίων και άλλα παρόμοια που σχεδιάζει και αναγγέλλει και διαπράττει ο Γιώργος Παπανδρέου μεταξύ των ταξιδιών του. Καληνύχτα κύριε πρόεδρε, δηλαδή.

Να μην ξεχάσουμε  πάντως να υπογραμμίσουμε ότι οι στρατιωτικές δαπάνες και με το νέο προϋπολογισμό  αυξάνονται κατά 6%. Και στο ερώτημα  γιατί αυτό σε μια περίοδο χωρίς ορατούς άμεσους κινδύνους και με τα ταμεία άδεια έχουν επίσης μόνο μια απάντηση: Για την Ελλάδα! Και όχι φυσικά για τα πανάκριβα υποβρύχια της Μέρκελ και τα άρματα του Σαρκοζί και τα αεροπλάνα του Μπάιντεν.

Ε, μετά από όλα  αυτά προφανώς μία είναι και η  απάντηση στην ερώτηση: γιατί έδωσαν εν χορδαίς και οργάνοις το βραβείο Qadriga για τη δύναμη της ειλικρίνειάς του στον Παπανδρέου οι Γερμανοί τραπεζίτες υπό τα χειροκροτήματα των Γερμανών συντηρητικών;

Εσείς αλήθεια  γιατί λέτε;

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr