Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος…

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος 
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο. 
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα ματώσουν απ’ τις φωνές 
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες μα ούτε βήμα πίσω. 
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων 
κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζεις την αδικία. 
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή. 
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια 
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις πολιτείες 
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα 
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται στην νύχτα του πολέμου 
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς 
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω απ΄τις οβίδες. 
Δεν έχεις καιρό 
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου 
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος. 

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος 
μπορεί να χρειαστεί ν’ αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη ή το παιδί σου. 
Δε θα διστάσεις. 
Θ’ απαρνηθείς την λάμπα σου και το ψωμί σου 
θ’ απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι 
για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο. 
Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις και ούτε θα φοβηθείς. 
Το ξέρω, είναι όμορφο ν’ ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ, να κοιτάς εν’ άστρο, να ονειρεύεσαι 
είναι όμορφο σκυμμένος πάνω απ΄ το κόκκινο στόμα της αγάπης σου 
να την ακούς να λεει τα όνειρα της για το μέλλον. 
Μα εσύ πρέπει να τ’ αποχαιρετήσεις όλ’ αυτά και να ξεκινήσεις 
γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου, για όλα τ’ άστρα, για όλες τις λάμπες και για όλα τα όνειρα 
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος. 

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος 
μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή και περισσότερα χρόνια 
μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη, τη μάνα σου και τον κόσμο. 
Εσύ και μες απ’ το τετραγωνικό μέτρο του κελιού σου 
θα συνεχίζεις το δρόμο σου πάνω στη γη. 
Κι όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα 
θα χτυπάς τον τοίχο του κελιού σου με το δάχτυλο 
απ’ τ’ άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία. 
Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν’ ασπρίζουν τα μαλλιά σου 
δε θα γερνάς. 
Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος 
αφού όλο και νέοι αγώνες θ’ αρχίζουμε στον κόσμο 
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος. 

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος 
θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό. 
Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό γράμμα στη μάνα σου 
θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ’ αρχικά του ονόματός σου και μια λέξη: Ειρήνη 
σα νάγραφες όλη την ιστορία της ζωής σου. 
Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό 
να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια 
σα να στεκόσουνα μπροστά σ’ ολάκερο το μέλλον. 
Να μπορείς, απάνω απ’ την ομοβροντία που σε σκοτώνει 
εσύ ν’ ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.

 Τάσος Λειβαδίτης