Σεξουαλική ταυτότητα κι επόμενη Ελλάδα, με αφορμή το θλιβερό γεγονός στην Πάρο

γράφει ο Γιάννης Ραγκούσης

Η είδηση ήταν για μένα σοκαριστική όχι μόνο γιατί συνέβη στον τόπο με τον οποίο συνδέομαι προσωπικά και τον οποίο υπηρέτησα ως Δήμαρχος.

Αλλά και γιατί το συγκεκριμένο συμβάν αποκάλυψε βαθιά ριζωμένες προκαταλήψεις και νοσηρές νοοτροπίες με τις οποίες καθημερινά βρίσκονται αντιμέτωποι συνάνθρωποί μας που διεκδικούν την σεξουαλική τους ταυτότητα και όχι μόνο. Συνάνθρωποί μας που διεκδικούν τελικά το δικαίωμα να ζήσουν με τρόπο που διαφέρει από τις επιλογές των πολλών. Να ζήσουν ευτυχισμένοι.

Προκαταλήψεις και νοοτροπίες μάλιστα που, αν λάβουμε υπόψη ότι οι δράστες του συγκεκριμένου επεισοδίου ήταν Ιταλοί, προφανώς δεν χαρακτηρίζουν μόνο την ελληνική κοινωνία.

Όμως το ζήτημα που αναδεικνύεται από περιστατικά όπως αυτό της Πάρου δεν αφορά μόνο αντιλήψεις και νοοτροπίες, με τις οποίες καθένας καλείται να αναμετρηθεί σε προσωπικό επίπεδο και οι οποίες δεν αλλάζουν απ` τη μια μέρα στην άλλη.

Δυστυχώς οι αντιλήψεις αυτές και οι νοοτροπίες αντανακλώνται σε καθημερινές πράξεις διακριτικής μεταχείρισης σε βάρος των ΛΟΑΤ.

Από το bulling στο δρόμο που μπορεί να καταλήξει σε επικίνδυνη βιαοπραγία έως τον θεσμοθετημένο αποκλεισμό από την απόλαυση θεμελιωδών δικαιωμάτων που οφείλουν να είναι αυτονόητα σ` ένα σύγχρονο κράτος δικαίου για όλους.

Για το bulling στο δρόμο και τις πράξεις βίας το οργανωμένο κράτος και η δικαιοσύνη δεν έχουν δικαιολογίες.

Το νομικό οπλοστάσιο σχετικά με την αντιμετώπιση του ρατσιστικού εγκλήματος υπάρχει και προνοεί για την δέουσα ποινική μεταχείριση των δραστών, με μέτρο την περιφρόνηση που τέτοιες πράξεις βίας υποδηλώνουν απέναντι στην ανθρώπινη αξία, απέναντι στο δικαίωμα καθενός στην ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητάς του.

Οι αρμόδιες αρχές, ιδίως η αστυνομία, και η δικαιοσύνη δεν έχουν παρά να κάνουν τη δουλειά τους αποτελεσματικά. Κάτι που δυστυχώς καταγγέλθηκε ότι δεν έγινε στην περίπτωση της Πάρου.

Η αδιαφορία είναι αδιανόητη και ασυγχώρητη.

Αντίθετα, σε άλλα πεδία η ελληνική νομοθεσία είναι εξαιρετικά ελλειμματική και χρειάζονται επειγόντως παρεμβάσεις για την αλλαγή της, με γνώμονα τον σεβασμό στην αρχή της ίσης μεταχείρισης και την καταπολέμηση των διακρίσεων στη βάση της ταυτότητας φύλου και τον σεξουαλικό προσανατολισμό.

Βέβαια και πάλι δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε τον τροχό.

Δεν έχουμε παρά να δούμε τι ισχύει στις άλλες χώρες της ΕΕ και κυρίως στις χώρες της Δυτικής και Βόρειας Ευρώπης. Όπως η Γαλλία, η Αγγλία, η Γερμανία, η Ισπανία, η Ολλανδία, η Σουηδία, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία.

Με τις σκέψεις αυτές νομίζω ότι είναι η ώρα να κατοχυρώσουμε το αυτονόητο δικαίωμα κάθε προσώπου στη σεξουαλική του αυτοδιάθεση και στον σεβασμό της σεξουαλικής του ταυτότητας.

Οφείλουμε, επομένως, να ενεργήσουμε για την κατοχύρωση και υπεράσπιση κατ` ελάχιστον:

α) της νομικής αναγνώρισης με απλές διαδικασίες και με σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα της ταυτότητας φύλου κάθε προσώπου,

β) της αναγώρισης ίσων δικαιωμάτων στα ομόφυλα ζευγάρια και της αναγνώρισης του δικαιώματος σύναψης πολιτικού γάμου και

γ) της αναγνώρισης γονεϊκών δικαιωμάτων.

Η αρχή της ίσης μεταχείρισης, της καταπολέμησης των διακρίσεων και του ρατσισμού οφείλει να είναι για την επόμενη Ελλάδα μια επιλογή που διαπερνά οριζόντια όλους τους τομείς σχεδιασμού και εφαρμογής πολιτικής.

Μια επιλογή με συνέπεια και χωρίς εκπτώσεις, μια επιλογή που δε μένει στα λόγια, αλλά γίνεται πράξη και ανοίγει νέες προοπτικές συνοχής για την ελληνική κοινωνία. Όπως κάναμε πράξη για παράδειγμα με την επιλογή για την απόδοση ιθαγένειας στα παιδιά των μεταναστών που γεννιούνται και μεγαλώνουν στην Ελλάδα, στη «δεύτερη γενιά». Παρά τα πισογυρίσματα και τις αντιδράσεις συντηρητικών και ακροδεξιών κύκλων.

Γιατί, η επόμενη Ελλάδα θα κριθεί όχι μόνο στη βάση της δυνατότητάς της να σταθεί στα πόδια της οικονομικά, αλλά και από την ποιότητα της δημοκρατίας της, από τα δικαιώματα που αναγνωρίζει και προστατεύει, από το κράτους δικαίου που συγκροτεί και από τη μεταχείριση που επιφυλλάσσει σε όσους δεν ανήκουν στις κυρίαρχες ομάδες του πληθυσμού ή διεκδικούν τη διαφορετικότητά τους.

Υ.Γ. “μπαμπά είδες τι έκαναν οι παλιοιταλοί στο καημένο παιδί στη Νάουσα; διάβασα κάθε λέξη που έγραψε και νιώθω απαίσια.” μου είπε η μικρή μου κόρη 13 ετών όταν μου τηλεφώνησε σχεδόν κλαίγοντας. 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr