Ρούμπιν "Τυφώνας" Κάρτερ: Η πάλη για να νικήσει το άδικο

Η ιστορία του έχει κάτι από το «Old Boy» του Παρκ Τσαν-Γουκ. Όπως ο ήρωας του φιλμ φυλακίζεται σε ένα δωμάτιο χωρίς να ξέρει το γιατί, έτσι και αυτός «θάβεται» για 19 χρόνια χωρίς να ξέρει, αρχικά, την αιτία. Ποια ήταν; Μα το χρώμα του δέρματός του και η αντίδρασή του. Τίποτε άλλο. Προκατάληψη, μίσος και διάκριση οι αλυσίδες του. Τις έσπασε μετά από καιρό.

Αν δεν σας λέει κάτι το Ρούμπιν Κάρτερ, τότε προσθέστε ανάμεσα σε όνομα και επώνυμο τη λέξη«Hurricane». Τυφώνας. Πρόκειται για τον πυγμάχο μεσαίων βαρών που έγινε ταινία με πρωταγωνιστή τονΝτένζελ Ουάσιγκτον και τραγούδι από τον Μπομπ Ντίλαν. Καταδικάστηκε δύο φορές για ένα έγκλημα που ποτέ δεν έκανε. Μίλησε, αντιστάθηκε και το γεγονός ότι ήταν μαύρος έκαναν το άδικο να θεριέψει και παραλίγο να τον κρατήσει για πάντα στο έρεβός του. Δεν τα κατάφερε.

Μια ζωή κυνηγημένος

Ο Ρούμπιν Κάρτερ γεννήθηκε στις 6 Μαΐου 1937 στο Κλίφτον του Νιού Τζέρσεϊ. Ο πατέρας του Λόιντκαι η μητέρα του Μπέρθα μετακόμισαν εκεί από την Τζόρτζια. Ο πατέρας, για να θρέψει τα επτά παιδιά και τη σύζυγο του, εργάστηκε σε εργοστάσιο ελαστικών, ενώ τα πρωϊνά παρέδιδε πάγο. Διάκονος σε βαπτιστική εκκλησία και πολύ αυστηρός γονιός. Ο Ρούμπιν δούλευε μαζί του κόβοντας και παραδίδοντας πάγο από την ηλικία των οκτώ. Όταν έμαθε ότι ο Ρούμπιν και κάποιοι φίλοι του, στα εννιά τους, έκλεψαν ρούχα από μαγαζί, τον παρέδωσε ο ίδιος στην αστυνομία. Τέθηκε σε δύο χρόνια επιτήρηση.

Ο Ρούμπιν δεν ήταν καλός μαθητής. Ανήσυχος. Τοποθετήθηκε σε σχολείο για ατίθασα παιδιά. Στα 11, αφού μαχαίρωσε κάποιον, στάλθηκε σε ίδρυμα για ανήλικα αγόρια. Ο ίδιος ισχυρίστηκε για το μαχαίρωμα ότι ο άνδρας προσπάθησε να του επιτεθεί σεξουαλικά και να τον πετάξει από γκρεμό. Στο ίδρυμα οι φύλακες τον έδερναν και τον κακοποιούσαν. Μετά από έξι χρόνια κράτησης απέδρασε και πήγε στη θεία του στη Φιλαδέλφεια. Κατατάχθηκε στον στρατό, αφού οι στρατολόγοι τον πίστεψαν ότι μεγάλωσε εκεί.

Στον στρατό βρήκε την πυγμαχία

Στον στρατό φαίνεται ότι συνήλθε και έδειξε τις αρετές του. Έγινε αλεξιπτωτιστής και για πρώτη φορά φόρεσε γάντια του μποξ. Κατάλαβε ότι του άρεσε ο συγχρωτισμός με πυγμάχους. «Ήταν δυνατοί, έντιμοι και σκληρά εργαζόμενοι άνθρωποι» δήλωνε. Στη θητεία του θα κέρδιζε 51 αγώνες, τους 35 με νοκ άουτ.

Κατάφερε να αντιμετωπίσει το τραύλισμά του, ενώ ενδιαφέρθηκε για τις ισλαμιστικές σπουδές. Αν και δεν προσηλυτίστηκε επίσημα, συχνά χρησιμοποιούσε το μουσουλμανικό όνομα Saladin AbdullahMuhammad. Απολύθηκε τιμητικά από τον στρατό και επέστρεψε στο Πάτερσον το 1956. Έπιασε δουλειά ως οδηγός ρυμουλκούμενου. Παρ’ όλα αυτά, δεν θα έβρισκε ησυχία. Η αστυνομία τον συνέλαβε αμέσως για την απόδρασή του από το ίδρυμα ανηλίκων οχτώ χρόνια πριν. Δέκα μήνες στο αναμορφωτήριο. Λίγο μετά την αποφυλάκιση τού, το 1957, ξαναμπήκε στο κελί γιατί έκλεψε την τσάντα γυναίκας και επιτέθηκε σε κάποιον άνδρα. Ισχυρίστηκε ότι ήταν πιωμένος. Στις φυλακές του Τρέντον αποκάλυψε πως η σιωπηλή οργή έγινε μόνιμος σύντροφός του. Αναζωπυρώθηκε το ενδιαφέρον του για την πυγμαχία και πολλοί μάνατζερ τον πλησίασαν.  Στις 22 Σεπτεμβρίου 1961 κέρδισε τον πρώτο του επίσημο αγώνα. Ήταν στο στοιχείο του, όπως δήλωνε. Η επιτυχία του στο άθλημα ήταν άμεση. Σήμα κατατεθέν το δυνατό αριστερό του χτύπημα.

Η «γέννηση» του «Τυφώνα»

Οι προωθητές αγώνων εκμεταλλεύτηκαν το ποινικό του μητρώο για να φτιάξουν την εικόνα του φοβερού μποξέρ. Ένας απ’ αυτούς του έδωσε το παρωνύμιο «Τυφώνας». Ήταν πραγματικός σόουμαν στο ρινγκ, ενώ φρόντιζε να τονίζει την παρουσία του στους δρόμους της γειτονιάς του. Φορούσε χειροποίητα κοστούμια και οδηγούσε μαύρη Κάντιλακ με το όνομά του χαραγμένο πάνω της. Το 1963 παντρεύτηκε τη Μάι Θέλμα Μπάσκετ. Η πορεία του στην πυγμαχία υπήρξε ανοδική και έφτασε πολύ κοντά στο να κερδίσει τον τίτλο στα μεσαία βάρη.

Η καλή εικόνα και η θετική προσοχή δεν άργησε να σπάσει. Σε άρθρο εφημερίδας το 1964 παρουσιάστηκε ως μαύρος μαχητής, ο οποίος υποστήριζε ότι οι μαύροι είχαν το δικαίωμα να πυροβολούν αστυνομικούς αν νιώθουν ότι αδικούνται. Αρνήθηκε ότι έκανε τέτοια δήλωση. Ήταν η περίοδος που η αστυνομία άρχισε και πάλι να τον ενοχλεί. Ένα βράδυ, όταν έμεινε η Κάντιλακ του κρατήθηκε στο τμήμα χωρίς να του απαγγελθούν κατηγορίες. Η αστυνομία, πριν τους αγώνες, τον υποχρέωσε να δώσει δακτυλικά αποτυπώματα και να φωτογραφηθεί για το αρχείο της, καθώς είχε καταδικαστεί στο παρελθόν. Αργότερα, ανακάλυψε ότι το FBI τον παρακολουθούσε.

Ο μεγάλος αγώνας μόλις ξεκινούσε

Το μεγάλο κακό (άδικο) τον είχε πλησιάσει σε απόσταση αναπνοής. Ήταν ώρα για τη μεγάλη επίθεση. Τη νύχτα της 16ης Ιουνίου-ξημερώματα 17ης Ιουνίου 1966, ενώ η γυναίκα και η δύο χρονών κόρη του ήταν σπίτι, ο Ρούμπιν πήγε σε αρκετά μπαρ στο Πάτερσον. Κατέληξε στο «Night Spot». Μισό μίλι μακριά, στις 2:30 π.μ., δυο μαύροι άνδρες μπήκαν στο «Lafayette Grill» και σκότωσαν δύο λευκούς άντρες και μία γυναίκα. Επίσης λευκή. Η αστυνομία αμέσως συνέδεσε το γεγονός με πράξη αντεκδίκησης για τον φόνο μαύρου ιδιοκτήτη ταβέρνας από τον πρώην, λευκό κάτοχό της. Ο Κάρτερ συνάντησε τον Τζον Άρτις και τον πήγαινε σπίτι του όταν τους σταμάτησε η αστυνομία. Ισχυρίστηκαν ότι το μισθωμένο όχημα του γνωστού πυγμάχου ομοίαζε με αυτό των δολοφόνων. Εκτός από το χρώμα του δέρματος, ούτε ο Ρ. Κάρτερ, ούτε ο Τ. Άρτις ταίριαζαν με τις περιγραφές των καταζητούμενων. Αφέθηκαν ελεύθεροι, αφού πέρασαν από ανιχνευτή ψεύδους και ένας μάρτυρας που κλήθηκε δεν μπόρεσε να τους αναγνωρίσει. Παρέμειναν, όμως, υπό παρακολούθηση.

Ο Κάρτερ συνέχισε να αγωνίζεται. Στις 6 Αυγούστου 1966, στο Ροζάριο της Αργεντινής, θα έδινε τον τελευταίο του αγώνα. Δυο μήνες αργότερα, αυτός και ο Άρτις κατηγορούνταν για τρεις δολοφονίες.

Καταδικασμένος δύο φορές

Στη δίκη τους, το 1967, τρεις μάρτυρες τους τοποθετούσαν σε άλλος μέρος από αυτό της εκτέλεσης. Μολαταύτα, καταδικάστηκαν από την κατάθεση δύο μαρτύρων κατηγορίας. Αμφότεροι λευκοί και με ποινικό μητρώο. Ήταν οι Άλφρεντ Μπέλο και Άρθουρ Μπράντλι. Ο πρώτος δήλωσε ότι είδε τους δύο κατηγορούμενους να φεύγουν από το μαγαζί κρατώντας όπλα και ο δεύτερος αναγνώρισε τον Κάρτερ. Κανείς δεν μπορούσε να βρει κίνητρο στην υποτιθέμενη πράξη τους. Ο Κάρτερ καταδικάστηκε σε 30 χρόνια και ο Άρτις σε 15. Οι εφέσεις τους απορρίφθηκαν ομόφωνα από το ανώτατο δικαστήριο του Νιου Τζέρσεϊ.

Στη φυλακή, ο Κάρτερ αρνήθηκε να φορέσει τη φόρμα του κατάδικου και να κάνει εργασίες. Έτρωγε στο κελί του και ασχολήθηκε με την υπόθεσή του. Συνέταξε σημειώματα για νέα δίκη. Καμία ανταπόκριση. Μέσα σε όλα, έχασε την όρασή του στο δεξί μάτι μετά από αποκόλληση αμφιβληστροειδούς. Απέδωσε την κατάστασή του στην κακή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη της φυλακής. Το λαμπρό πυγμαχικό παρελθόν και η περιφρόνηση για τους κανόνες της φυλακής τον είχαν ανεβάσει στα μάτια των συγκρατουμένων του. Το1971 πάντως ήταν από αυτούς που προσπάθησε να ηρεμήσει εξεγερμένους κρατουμένους.

Μέχρι το 1974 οι πιθανότητες για νέα δίκη ήταν μηδαμινές. Το καλοκαίρι όμως του ίδιου έτους, το γραφείο δημόσιας υπεράσπισης και οι «New York Times», απέσπασαν αναιρέσεις από τους μάρτυρες κατηγορίας. Και οι δύο παραδέχτηκαν ότι δέχτηκαν πιέσεις από ντετέκτιβ για ψευδείς καταθέσεις. Επιπλέον, τους είχαν υποσχεθεί ευνοϊκή μεταχείριση για τις δικές τους υποθέσεις. Μετά απ’ όλα αυτά, το δικαστήριο, το 1976, ανέτρεψε την αρχική απόφαση. Εκείνη τη μέρα ο Ρούμπιν Κάρτερ αναγνωρίστηκε ως σύμβολο υπεράσπισης ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η δίκη πήγε σε δεύτερο βαθμό τον Δεκέμβριο του 1976. Η κατηγορούσα αρχή ανακίνησε παλαιότερη θεωρία. Οι κατηγορούμενοι έκαναν το έγκλημα για να εκδικηθούν για τον φόνο μαύρου ιδιοκτήτη ταβέρνας. Ο Α. Μπέλο ήταν και πάλι μάρτυρας κατηγορίας. Αποκήρυξε την αναίρεσή του. Μετά από ελευθερία εννέα μηνών, οι Κάρτερ και Άρτις επέστρεψαν στη φυλακή. Τα ΜΜΕ και οι διάσημοι που τους «στήριζαν» τους άφησαν μόνους τους. Το δεύτερο παιδί (γιος) του Κάρτερ γεννήθηκε έξι μέρες μετά τη νέα καταδίκη.

Η επιμονή έφερε τη λύτρωση

Τα επόμενα εννιά χρόνια αναρίθμητες εφέσεις κατατέθηκαν στα δικαστήρια του Νιου Τζέρσεϊ. Όλες πήγαν στον βρόντο. Η επιμονή έφτασε την υπόθεση σε ανώτατο ομοσπονδιακό δικαστήριο το 1985. Ο δικαστής H.Lee Sarokin κατέρριψε τις καταδικαστικές αποφάσεις βασιζόμενος σε συνταγματικές επιταγές. Αποφάνθηκε ότι οι εισαγγελείς «μόλυναν θανάσιμα τη δίκη» καταφεύγοντας, χωρίς αποδείξεις, στη ρατσιστική εκδικητική θεωρία. Παράλληλα, διεπίστωσε ότι παρακράτησαν αποδεικτικά στοιχεία που θα μπορούσαν να αντικρούσουν τους ισχυρισμούς του Α. Μπέλο. Ο Κάρτερ ελευθερώθηκε. Ο Άρτις είχε βγει με αναστολή το 1981.

Φυσικά, η κατηγορούσα αρχή προσπάθησε να ξαναστήσει την υπόθεση, όμως κάθε απόπειρα τερματιζόταν πια από το δικαστήριο. Οι κατηγορίες εναντίον των Ρ. Κάρτερ, Τ. Αρτις επίσημα αποσύρθηκαν το 1988, 22χρόνια μετά την απαγγελία τους.

Το μαστίγιο παίρνει και πάλι φωτιά

Μετακόμισε στο Τορόντο, αφού χώρισε με τη γυναίκα του. Εκεί, έγινε μέλος κοινοβίου και παντρεύτηκε την επικεφαλής του Λίσα Πίτερς. Στα μέσα του ’90 άφησαν την κοινότητα και το 2004 ίδρυσε οργάνωση υπερασπιζόμενος αθώα θύματα και στηλιτεύοντας τις ανισότητες του αμερικανικού συστήματος δικαιοσύνης.

Η περίπτωση του Ρούμπιν Κάρτερ είναι μία ακόμη απόδειξη της στρεβλής αντίληψης του συστήματος εξουσίας για τους ανθρώπους που αναγκαστικά το υπηρετούν. Η κληρονομιά των διώξεων, της δουλείας, των διακρίσεων, των φυλετικών και ταξικών διαχωρισμών, είναι πιο ζωντανή από ποτέ. Το χρώμα είναι το σάπιο υπόβαθρο της δολοφονικής αντίληψης περί ανώτερων και κατώτερων όντων. Της ιδέας ότι όσα κερδήθηκαν από την εκμετάλλευση και την καταπίεση άλλων ανθρώπων πρέπει να μείνουν ως έχουν. Τώρα, στην κρίση του καπιταλισμού το μαστίγιο (πιστόλι) πρέπει να πάρει και πάλι «φωτιά». Οι υποταγμένοι να μείνουν για πάντα υποταγμένοι. Ο Ρούμπιν «Τυφώνας» Κάρτερ πέθανε στις 20 Απριλίου 2014 από καρκίνο του προστάτη. Μετά τη δεύτερη καταδίκη του είχε δηλώσει:

«Μπορούν να φυλακίσουν το σώμα μου, αλλά ποτέ το μυαλό μου».

Αλέξανδρος Στεργιόπουλος

Πηγή: toperiodiko.gr