Πόσο αγαπάει ο Δήμος Αθηναίων τα αδέσποτα;

Ο Δήμος Αθηναίων απέκτησε δικό του καταφύγιο στις 18 Δεκεμβρίου του 2012, όταν η Ελληνοαμερικανίδα Έλεν Γουίν- Ανδρέου (H. G. Wynne), δώρισε στο Δήμο, το δικό της, έτοιμο καταφύγιο που η ίδια είχε δημιουργήσει στη θέση Καλογήρου-Μελίσσια Μεγάρων, το 1998.  Ένα καταφύγιο, έκτασης πέντε στρεμμάτων, με θαλάμους κοινής διαβίωσης των σκύλων, διαφορετικό χώρο με κλουβιά και δύο οικήματα προορισμένα για τη δημιουργία κτηνιατρείου, κυρίως με νόμιμη άδεια ίδρυσης και λειτουργίας, από το Δήμο Μεγάρων και την Διεύθυνση Κτηνιατρικής, αντίστοιχα. Η δωρεά είχε λάβει τότε τη δημοσιότητα που της αναλογεί με τον Δήμαρχο Γιώργο Καμίνη και τον Αντιδήμαρχο Περιβάλλοντος Άγγελο Αντωνόπουλο να τη δέχονται με ανακούφιση, καθώς ο Δήμος μέχρι τότε πλήρωνε, και μάλιστα ακριβά, ιδιωτικούς χώρους ενδιαιτήματος. Υπολογίζεται πως επί Δημαρχίας Κακλαμάνη, και χωρίς Δημοτικό Καταφύγιο, ο Δήμος δαπανούσε 1,5εκ. ευρώ τον χρόνο για τα αδέσποτα, ενώ επί Δημαρχίας Καμίνη με το Δημοτικό Καταφύγιο στα χέρια του 500.000 ευρώ. Σήμερα, έναν χρόνο και δύο μήνες μετά, η κ. Γουίν ανακαλεί αυτή τη δωρεά και το Καταφύγιο απειλείται με λουκέτο στις 19 Φεβρουαρίου, από την Νομοκτηνιατρική Υπηρεσία της Περιφέρειας που το έκρινε παράνομο και ακατάλληλο για λειτουργία, μετά από καταγγελίες της ίδιας της δωρήτριας.

Η κ. Γουίν επισκεπτόταν με την οικογένεια της την Ελλάδα, όπως οι περισσότεροι ομογενείς, τα καλοκαίρια, μέχρι το 1993, όταν ο πατέρας της κατά τη διάρκεια των διακοπών τους εδώ αρρώστησε και δεν μπόρεσε να ταξιδέψει πίσω στις ΗΠΑ. Η παραμονή της οικογένειας επεκτάθηκε επ’ αόριστον όταν στο σπίτι τους στην Σαλαμίνα, άρχισε να φιλοξενεί τα πρώτα αδέσποτα ζώα που έβρισκε στον δρόμο. «Σύντομα έμαθαν πως μια χαζό-αμερικανίδα βοηθάει τα αδέσποτα και εγκατέλειπαν τα ζώα στον κήπο μου», θυμάται η κ. Γουίν. «Τα ζώα πολλαπλασιάστηκαν. Κατέληξα να έχω 40 ζώα, οι γείτονες να ενοχλούνται από τα γαβγίσματα των σκύλων και να μου στέλνουν το υγειονομικό. Τότε, αποφάσισα να δημιουργήσω το δικό μου καταφύγιο». Στα Μέγαρα μπόρεσε ανενόχλητη να συνεχίσει το ζωοφιλικό της έργο. Δεκαέξι χρόνια μετά, σε πιο προχωρημένη ηλικία και με προβλήματα υγείας, κατάλαβε πως πρέπει να διασφαλίσει τη λειτουργία του καταφυγίου. Και τι καλύτερο από τον μεγαλύτερο Δήμο της χώρας που δεν διέθετε δικό του καταφύγιο; Οι όροι της δωρεάς έγιναν όλοι αποδεκτοί από τον Δήμο. Ανάμεσα τους και εκείνοι που σημείωναν πως η δωρήτρια θα μπορούσε να εξακολουθεί, εφόσον το επιθυμεί, να διαμένει στους χώρους του ώστε να διασφαλίζει την ευζωία των φιλοξενούμενων ζώων.
 

«Από τους πρώτους μήνες κατάλαβα πως κάτι δεν πάει καλά», περιγράφει η κ. Γουίν, «για δύο τρίμηνα μετά τη δωρεά εξακολουθούσα να πληρώνω εγώ τον λογαριασμό της ΔΕΗ κι όταν σταμάτησα το καταφύγιο έμεινε χωρίς ρεύμα. Η αποχέτευση γέμισε επειδή δεν καθαριζόταν, παρουσιάστηκε το φαινόμενο της σαλμονέλας στο νερό, βρέθηκαν μουχλιασμένες τροφές, ενώ όσοι υπάλληλοι έρχονταν για να αναλάβουν το Καταφύγιο ήταν εμφανώς άσχετοι με το αντικείμενο».

Στο μεταξύ, καθώς ο Δήμος είχε πλέον το δικό του Καταφύγιο, τα σκυλιά που είχε σε ιδιωτικές πανσιόν μεταφέρθηκαν στα Μέγαρα. Ο αριθμός των ζώων έφτασε τα 170, διότι η κ. Γουίν είχε αφήσει στο Καταφύγιο και ζώα που η ίδια περιέθαλπε, όρος που αναφερόταν στη δωρεά.

Η Ύρια Λιονάκη, εκπρόσωπος της Φιλοζωικής Ένωσης Πρόεδρος του Ζωοφιλικού Σωματείου «Ενεργοί Πολίτες για τα Ζώα-Αθήνα», εθελοντικά μαζί με την ομάδα της πηγαίνει στο Καταφύγιο, όπου σε συνεργασία με την Αστική Πανίδα, καταγράφουν το ιστορικό κάθε ζώου, το φωτογραφίζουν και προωθούν τις υιοθεσίες τους (από τον Ιούνιο του 2013 έχουν γίνει περισσότερες από 60 υιοθεσίες).

«Ξεκινήσαμε να πηγαίνουμε τον Μάρτιο του 2013, έναν μήνα μετά αφού μεταφέρθηκαν τα αδέσποτα του Δήμου στα Μέγαρα. Εκεί γνωρίσαμε την κ. Γουίν και τον συνεργάτη της, Μάριο Μωραΐτη. Με πραγματική ευαισθησία και αγάπη για τα ζώα έτρεχαν στην κυριολεξία για να καθαρίσουν, φροντίσουν, ταΐσουν, να δώσουν τα φάρμακα σε όσα ζώα χρειάζονταν, προσπαθώντας να διατηρήσουν αξιοπρεπέστατες τις συνθήκες διαβίωσης των ζώων, εκτός και εντός κλουβιών μέσα στο χώρο του καταφυγίου. Μιλάμε μόλις για δυο ανθρώπους, που πλέον είχαν στη εποπτεία τους διπλάσιο αριθμό ζώων από αυτόν που είχαν συνηθίσει», λέει η Ύρια.

«Κατέληξα να είμαι επιστάτης, να κάνω τη δουλειά του Δήμου. Κτηνίατρος δεν ερχόταν τακτικά, πολλά σκυλιά εμφάνισαν δερματικά, δύο σκυλίτσες γέννησαν επειδή η κτηνίατρος δεν κατάλαβε πως ήταν έγκυες, μία πέθανε από κτηνιατρική αμέλεια, μέχρι που στις 16 Σεπτεμβρίου, επειδή δεν υπήρχε νυχτερινή εποπτεία πέντε σκυλιά αλληλοσπαράχτηκαν και τελικά υπέκυψαν στα τραύματα τους. Εγώ ήθελα να δω το έργο ζωής μου να συνεχιστεί και πλέον στα 69 μου να ξεκουραστώ. Νόμιζα πως μιλούσα με τον μεγαλύτερο δήμο της χώρας», περιγράφει εμφανώς ταραγμένη η κ. Γουίν, ενώ ψάχνει να βρει και να μου δείξει τις μακάβριες φωτογραφίες.

Ο Αντιδήμαρχος Περιβάλλοντος Άγγελος Αντωνόπουλος, κτηνίατρος στο επάγγελμα, έχει αντίθετη γνώμη. «Ευζωία υπάρχει, εκτός κι αν θέλετε ένα Hilton. Άλλοι Δήμοι δεν έχουν χρήματα να αλλάξουν μια λάμπα. Ναι, το Καταφύγιο θέλει βελτίωση και τροποποιήσεις, αλλά έτσι το παραλάβαμε. Η κ. Γουίν μας δημιούργησε πολλά εμπόδια, ούτε τα κλειδιά δεν μας έδινε για τον χώρο που θέλαμε να φτιάξουμε ιατρείο. Ή κάπου να μείνει ο νυχτερινός φύλακας. Κι αφού έμενε η ίδια εκεί, εμείς θεωρούσαμε πως θα είχε και την επίβλεψη της νυχτερινής φύλαξης. Αν είχε φύγει εκείνο το βράδυ που πέθαναν τα ζώα είναι δική της η αμέλεια».

Δεν χρειάστηκε το περιστατικό του Μαύρου Σεπτέμβρη για να καταλάβει η κ. Γουίν πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Έτσι, τον Μάιο του 2013, έξι μήνες μετά τη δωρεά, προχώρησε στην απαξίωση της. Τον Ιούνιο καταφέρνει να συναντηθεί με τον Δήμαρχο, Γιώργο Καμίνη. Δεν  καθησυχάζεται. Ίσα, ίσα την προτρέπει να ανακαλέσει τη δωρεά. Ωστόσο γίνεται για πρώτη φορά πρόσληψη υπαλλήλων αποκλειστικά για το Καταφύγιο, από την Κοιν.Σ.Επ (Κοινωνική Συνεταιριστική Επιχείρηση) «Εκάτη». Μόνο που οι υπάλληλοι αυτοί είναι ανειδίκευτοι, κάποιοι φοβούνται τα ζώα, άλλοι τα σιχαίνονται, εκείνοι που έχουν διάθεση να εργαστούν έμειναν απλήρωτοι και νυχτερινή βάρδια παρ΄ όλο που προβλεπόταν στην σύμβαση δεν εφαρμόστηκε ποτέ. 

Η Γουίν προχωράει σε εξώδικό και ο Δήμος της απαντάει με δικό του. Μετά από αυτό κι αφού στις δεξαμενές του πόσιμου νερού έχει παρουσιαστεί το μικρόβιο της σαλμονέλας η κ. Γουίν προχωρά επιπλέον σε καταγγελίες στην Διεύθυνση Κτηνιατρικής. Ένα χρόνο μετά τη δωρεά, ο Δήμος δεν έχει κινήσει καμία διαδικασία ώστε να εκδώσει νόμιμη άδεια ίδρυσης και λειτουργίας στο όνομά του, παρά χρησιμοποιεί καταχρηστικά την προϋπάρχουσα της δωρήτριας.

«Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα» εξηγεί, κ. Αντωνόπουλος, «Περιμέναμε την τροποποίηση μετά από κοινή διυπουργική απόφαση, που καθορίζει τις άδειες και τις λειτουργίες των Δημοτικών Καταφυγίων. Επιπλέον, η κ. Γουίν δεν είχε νομιμοποιήσει τους αυθαίρετους χώρους που μας παρέδωσε, δεν είχε πληρώσει τη μηχανικό της και εμείς σαν Δήμος δεν μπορούμε να πληρώσουμε τις εκκρεμότητες ενός ιδιώτη. Αν οι υπηρεσιακοί παράγοντες, ξέρετε, προχωρήσουν σε έργα βελτίωσης χωρίς να υπάρχει άδεια πάνε φυλακή. Υπάρχουν κάποια πράγματα που πρέπει να γίνουν με το γράμμα του νόμου. Δεν σκοπεύουμε, όμως, να επιστρέψουμε το Καταφύγιο στην κ. Γουίν. Εν τέλει, ζητήσαμε παράταση από τη Διεύθυνση Κτηνιατρικής και έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε πως αυτή η παράταση θα δοθεί, ώστε στις 19 Φεβρουαρίου να μην κλείσει το Καταφύγιο».

Γιατί όμως ο Δήμος χρειάστηκε ένα χρόνο για να ακολουθήσει το γράμμα του νόμου; Γιατί επιτρέπει στο Καταφύγιο να εξακολουθεί να λειτουργεί χωρίς καθημερινή επίβλεψη κτηνιάτρου, χωρίς νυχτερινή φύλαξη, με ανειδίκευτο προσωπικό, με μολυσμένο νερό και δυσλειτουργική αποχέτευση;

«Αυτά τα προβλήματα προϋπήρχαν, αλλά προφανώς η κ. Γουίν μας τα απέκρυψε, απαντάει ο κ. Αντωνόπουλος, «Η κ. Γουίν όσο καιρό ήταν εκεί δεν έδινε λογαριασμό στον Δήμο ποια νέα ζώα μπαίνουν μέσα. Αυτό δεν γίνεται. Να πληρώνει ο Δήμος και να μην έχει το κουμάντο; Εμείς ως Δήμος δεν έχουμε δικαίωμα πρόσληψης προσωπικού. Η λύση ήταν να πάμε σε διαγωνισμό αλλά ξέρετε πόσο χρονοβόροι είναι οι διαγωνισμοί. Κάνουν 8-10 μήνες. Η κ. Γουίν πίεζε και δίκιο είχε. Η μόνη λύση μέσα στα πλαίσια του νόμου ήταν να πάμε σε μια Κοιν.Σ.Επ. Με απόφαση ΔΣ το αναθέσαμε στην ΕΚΑΤΗ. Στη συνέχεια η κ. Γουίν ζήτησε να προσληφθούν δικά της άτομα. Και το δεχτήκαμε, αλλά είναι θέμα της ΕΚΑΤΗΣ αν τους πλήρωνε. Δεν μπορώ εγώ να επέμβω. Ας κάνουν μήνυση στην ΕΚΑΤΗ. Δεν μπορεί ο Δήμος να ασχολείται με το αν πληρώθηκαν ή όχι οι υπάλληλοι της ΕΚΑΤΗΣ. Κάναμε κάποιες συστάσεις και παρεμβάσεις. Αν το αποτέλεσμα είναι κακό θα καταγγείλουμε τη σύμβαση. Εμείς όμως δώσαμε κατευθύνσεις και ως εκεί φτάνει ο ρόλος μας».

Και ποιος διαπιστώνει αν η ΕΚΑΤΗ δεν κάνει σωστά τη δουλειά της; Μα ο Δήμος φυσικά. Και ποια είναι η ΕΚΑΤΗ;  Όχι πάντως κάποια σκοτεινή ανεξάρτητη αρχή που δεν λογοδοτεί πουθενά, αλλά μια κοινωνική συνεταιριστική οργάνωση, που έχει χρηματοδοτηθεί κατόπιν σύμβασης με 120.000 ευρώ  από το ταμείο του Δήμου Αθηναίων, σύμβαση που εγκρίθηκε από την Οικονομική Επιτροπή. Η ΕΚΑΤΗ λογοδοτεί ή οφείλει να λογοδοτεί άμεσα στον Δήμο, να λειτουργεί ως υπάλληλος του Δήμου.

«Δεν θέλω αυτά τα άτομα να έχουν το καταφύγιο. Ούτε εγώ θέλω να το έχω. Είμαι μεγάλη γυναίκα πια. Σκέφτομαι να το δωρίσω σε κάποιο φιλοζωικό σωματείο. Το ξέρετε πως βρήκα νεκρά ποντίκια στο δοχεία που τα σκυλιά πίνουν νερό;», σχεδόν μονολογεί η κ. Γουίν, όμως η δικάσιμος, όπως λέει ο δικηγόρος της Βασίλης Ροζάκης έχει οριστεί για το 2017.

Ο Μάριος Μωραΐτης, κτηνοτρόφος, κάτοικος Μεγάρων είχε γνωρίσει χρόνια πριν την κ. Γουίν. «Είχα ακούσει για μια κυρία που μαζεύει τα αδέσποτα και τα φροντίζει. Εγώ από παιδί είχα αδυναμία στα αδέσποτα έτσι πήγα και την βρήκα. Εδώ και δέκα χρόνια αλληλοβοηθούμαστε, με στειρώσεις, περιθάλψεις, θεραπείες. Δημιουργήσαμε τέλειες συνθήκες για τα ζώα. Υπήρχε σύστημα που δούλευε άψογα. Ξεκινούσαμε τις δουλειές της καθαριότητας στις έξι τα ξημερώματα. Πλέναμε μέχρι και τα πόμολα. Όσο προχωρούσε η μέρα αρχίζαμε τους καλλωπισμούς, τα χάδια, τις φαρμακευτικές αγωγές. Η κ. Γουίν δεν επέτρεπε τα ζώα να έχουν άδειες ταΐστρες. Ήθελε να έχουν πάντα φαγητό, ώστε να μη μαλώνουν μεταξύ τους. Τα ζώα ήταν ήρεμα, καθαρά και ευτυχισμένα. Δεν φροντίζαμε όμως μόνο τα σκυλιά του καταφυγίου αλλά και τα αδέσποτα της πόλης. Ήμουν εκεί όταν παρέδωσε με τόσες ελπίδες το Καταφύγιο. Μήνες μετά και ενώ εξακολουθούσαμε να “τρέχουμε” εμείς το Καταφύγιο, πρότεινε εμένα ως το καταλληλότερο άτομο να προσληφθώ από την ΕΚΑΤΗ, τουλάχιστον για να εκπαιδεύσω τους υπαλλήλους που έφερναν. Κανείς, όμως, δεν έμενε πάνω από μια εβδομάδα, το πολύ ένα μήνα. Το καλοκαίρι για δύο μήνες ήμουν ο μόνος υπάλληλος, με 170 σκυλιά. Δεν άντεχα. Η συμφωνία ήταν να πληρωνόμουν κάθε μήνα. Τελικά πληρώθηκα τον τρίτο μήνα εργασίας μου κάποια χρήματα έναντι και με εξόφλησαν ενώ είχα παραιτηθεί, στις 15 Σεπτεμβρίου. Πληρωνόμουν 600ευρώ. Έστελναν εργάτες από τον τομέα περιβάλλοντος που φοβόντουσαν τα σκυλιά, σιχαίνονταν και δεν δούλευαν. Ακόμα και τώρα με παίρνουν τηλέφωνο και με ρωτάνε πληροφορίες για τα σκυλιά, τα εργαλεία. Ενώ είχα παραιτηθεί, εξακολουθούσα να πηγαίνω εθελοντικά στο Καταφύγιο, ώστε να παίρνουν κάποια ζώα τα φάρμακά τους, γιατί δεν είχαν ανθρώπους».

Στην συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Αθηναίων, στις 15 Φεβρουαρίου, τα πράγματα ήταν σαφώς πιο ήπια. Η κ. Γουίν επιμένει στην ανάκληση της δωρεάς με ένα δείγμα υποχώρησης που πρώτη φορά αναφέρεται «εκτός κι αν ο Δήμος συμμορφωθεί με τους όρους της δωρεάς, εκείνους που αφορούν την ευζωία των ζώων». Είναι η στιγμή που ο κ. Καμίνης αποχωρεί από τη συνεδρίαση, χωρίς να ακούσει τους Δημοτικούς Συμβούλους, τις Ζωοφιλικές Οργανώσεις, τη δευτερολογία της δωρήτριας κι αφού έχει πετάξει τη «βόμβα» πως το Καταφύγιο έχει λίγες θέσεις φιλοξενίας ζώων. Ο κ. Αντωνόπουλος, όμως αναθαρρεί, από τη δήλωση της κ. Γουίν, βλέπει φως στο σκοτεινό τούνελ και σαν να μη δέχεται τις αιχμές του Δημάρχου ξεκαθαρίζει: «Δεχτήκαμε αυτή τη δωρεά γιατί στοχεύουμε στο μέλλον, γιατί έχουμε όραμα. Αν αγοράζαμε έναν χώρο με σκοπό να χτίσουμε μόνοι μας καταφύγιο θα μας στοίχιζε πολλαπλώς, συν τα όσα θα ακούγαμε για μίζες. Πόσα λεφτά και πόσο χρόνο θα χρεωνόταν ο Δήμο; Θα παίρναμε μετά άδεια λειτουργίας ή θα έβγαιναν μετά περιβαλλοντολογικές μελέτες και ενστάσεις από τους περίοικους που δεν θα άφηναν να υποβαθμιστεί η περιουσία τους; Είμαι πολύ αισιόδοξος και όλοι οι προϊστάμενοι Πρασίνου και Αστικής Πανίδας. Μπορεί κάποια πράγματα να μην έγιναν σωστά, αλλά μπορούν να διορθωθούν».

Στο μεταξύ στα Μέγαρα, στο Δημοτικό Καταφύγιο, φιλοξενούνται 90 σκύλοι και 20 γάτες περιμένοντας το βαθύ κράτος να λάβει τα νόμιμα πιστοποιητικά και να φροντίσει αυτά τα ζώα.  

Πηγή: vice.com/gr