"Παίζοντας με τα χρώματα": Η ζωή του Παναγιώτη Τέτση

Τι τρέχει εδώ;

Από τα καλντερίμια της Ύδρας, στα ξένοιαστα (αν και η γερμανική Κατοχή μάστιζε τον τόπο) παιδικά χρόνια του Πειραιά κι από κει στη Σχολή Καλών Τεχνών, την πρώτη έκθεση ζωγραφικής το 1948 και την κρατική υποτροφία που τον έφερε σε άμεση επαφή στο Παρίσι με τα ιερά τέρατα των τεχνών, η ζωή του Παναγιώτη Τέτση είναι μια πλούσια ζωή. Ακόμη και σήμερα ο «Δάσκαλος» δίνει με τις πράξεις, τα έργα αλλά κυρίως την αύρα του, το πραγματικό νόημα όχι μόνο στην τέχνη αλλά κυρίως στη ζωή

Γιατί να το δούμε;

Η κάμερα του Βαμβακά βασίζεται σε δύο άξονες για να αποδώσει το μεγαλείο του ζωγράφου. Από τη μία «αγκαλιάζει» με νωχελική αλλά γεμάτη ζεστασιά κίνηση τα σημαντικότερα έργα του αφήνοντας τον ίδιο να μας αφηγηθεί σε πολλά από αυτά τις διαδικασίες έμπνευσης τους. Από τα πιο ενδιαφέροντα σημεία του φιλμ εκείνο της σχέσης του Τέτση με τη λαϊκή αγορά – τον βλέπουμε να ψωνίζει σε μια λαϊκή ή να μυρίζει τα αγαπημένα του λουλούδια- και η ανάλυση του έργου του «Λαϊκή Αγορά» (δωρεά του στην Εθνική Πινακοθήκη) από την Μαρίνα Λαμπράκη Πλάκα που σωστά επισημαίνει ότι η ελληνική ζωγραφική δεν αγαπάει ιδιαίτερα το δυνατό χρώμα σε αντίθεση με τον Τέτση. Από την άλλη καταγράφει μαρτυρίες φίλων ή ανθρώπων της τέχνης (Γιώργος Ρόρρης κ.α.) γύρω από τη σπουδαιότητα της τέχνης του υδραίου ζωγράφου.

Με συνσεναριογράφο την ιστορικό τέχνης Λίμπερτη Πολύζου, ο Βαμβακάς, φτιάχνει ένα πορτρέτο αρκετά και αντιπροσωπευτικό για τον Τέτση από το οποίο συγκρατούμε τη ζωντάνια, το χιούμορ, την εξομολογητική διάθεση, τη γενναιοδωρία του καλλιτέχνη. Έτσι ακούμε τον Τέτση να αυτοσαρκάζεται («ήμουν σκράπας στα μαθηματικά»), να μην του αρέσουν οι κολακίες («ασ’ τα αυτά τώρα»), να υμνεί συναδέλφους του («απίθανος ο Οικονόμου- στα έργα του σχεδόν βλέπεις τον ασβέστη στους τοίχους») κ.α.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΕΤΣΗΣ, ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ

Ελληνικό ντοκιμαντέρ παραγωγής 2014 σε σκηνοθεσία Γιάννη Βαμβακά.

Διάρκεια: 99’

Κριτική Κινηματογράφου από τους Παναγιώτη Φρούντζο, Κωνσταντίνο Καϊμάκη