Οι γυναίκες, λοιπόν

Κοιτάζοντας στον καθρέφτη μου, ψάχνω για να βρω τη γυναίκα με την ακριβή τσάντα, με τα πλούσια γούστα, με τις αξιώσεις για πολυτελή ζωή και για έναν γάμο που θα εξασφαλίσει τη «βολή» της.
Βλέπω μόνο τη μητέρα μου που φτύνει αίμα καθημερινά να μεγαλώσει τα παιδιά της, να στηρίζει τον άνδρα της, να μεγαλώνει τα εγγόνια της, να δουλεύει για να προσφέρει και κάτι παραπάνω στην οικογένεια. Αν τυχόν περισσέψουν κάποια «ψιλά» από τις υποχρεώσεις, κρατάει για την ίδια. Είδε πριν από μερικές ημέρες σε μια βιτρίνα ένα ζευγάρι παπούτσια και φαντάστηκε πως θα ήταν ωραία με αυτά.
Βλέπω την συνάδελφο μου που αγωνιά για το αν θα πετύχει αυτή τη φορά η σχέση της, αν θα μπορέσει κάποια στιγμή να κάνει το δικό της παιδί, αν το παιδί της θα μεγαλώσει σε μια οικογένεια, την οποία οι δυο σύντροφοι θα φροντίσουν να συντηρήσουν. Τώρα μιλάει στη Μαρία, στο διπλανό γραφείο, που κλαίει. Νιώθει μόνη, να παλεύει με το χρόνο, να αποτυγχάνει στην δεύτερη εξωσωματική, να παθαίνει κρίση πανικού, επειδή βλέπει πως το όνειρο να γίνει μάνα μπορεί και να παραμείνει όνειρο. Κάνει μικρό απολογισμό και μετανιώνει που ξεχάστηκε με την …καριέρα. Σκουπίζει τα μάτια της που μουτζουρώθηκαν από τη μάσκαρα.
Βλέπω την φίλη μου που δυσκολεύεται να τα βγάλει πέρα και μηχανεύεται τρόπους για να εξοικονομήσει χρήματα για να στείλει το κοριτσάκι της μπαλέτο, που τόσο πολύ το θέλει. Πίνει μια γουλιά από τον καφέ της. «Θα πουλάω καλλυντικά part time. Θα παίρνω και εγώ κανά κραγιόν!», λέει και μου κλείνει το μάτι.
Βλέπω την κόρη μου- ούτε πέντε χρόνων παιδάκι- να ακροβατεί τρικλίζοντας πάνω στις γόβες μου, φορώντας ότι κολιέ βρήκε στη μπιζουτιέρα μου, να μου ζητάει να της βάψω τα μάτια, για να είναι «σαν τη μαμά!». Τρέχει τότε στην αγκαλιά του πατέρα της και όλο νάζι τον ρωτάει: «Μπαμπά, δεν είμαι πολύ όμορφη;».
Βλέπω την άγνωστη γυναίκα που αναζητά ταξί αγχωμένη. Έχει αργήσει να πάει στη δουλειά της και κοιτάζει αλαφιασμένη το δρόμο, τα αυτοκίνητα και τους συγχυσμένους οδηγούς. Πρέπει να προλάβει να ψωνίσει στο σούπερ μάρκετ και να ρωτήσει για το γιο της στο σχολείο. Χθες το βράδυ, ο άντρας της άργησε να γυρίσει σπίτι. Μπήκε σαν τον κλέφτη, ξάπλωσε σχεδόν αθόρυβα, κρατώντας την αναπνοή του μην την ξυπνήσει και χρειαστεί να δώσει εξηγήσεις. Την αναπνοή της κρατούσε και εκείνη για να πνίξει το άδικο που ένιωθε, γιατί δεν ήταν πια νέα και επιθυμητή.
Κοιτάζω στον καθρέφτη και βλέπω τη γυναίκα που χάνει μέσα από τη ζωή της τους ρόλους που θέλει να υπηρετήσει, που αν και καλείται να τους βιώσει δεν προφταίνει να τους χαρεί, να τους χορτάσει. Και παρ’ όλα αυτά το παλεύει. Καθρεφτίζεται η φιγούρα γυναίκας που ισορροπεί ανάμεσα στην κατάθλιψη που φέρνει η αποτυχία να υποστηρίξει τους στόχους και στο πείσμα να ξεπεράσει τους σκοπέλους, γιατί έτσι είναι το σκαρί της.
Βλέπω τη γυναίκα που πέφτει επτά φορές και χρειάζεται – και το κάνει- να σηκωθεί οκτώ. Που σκότωσε τα δικαιώματά της χρησιμοποιώντας για όπλο την διεκδίκηση αυτών των δικαιωμάτων. Που χρεώνεται ως γυναικεία επιπολαιότητα την ανθρώπινη φιλαρέσκεια και που πρέπει να απολογείται καθημερινά για αυτήν. Που ενδεχομένως, να αναζήτησε την υπερβολή σε μια ακριβή τσάντα, αλλά δεν έζησε για αυτήν. Που θέλησε να ζήσει το παραμύθι της Σταχτοπούτας, γιατί ήταν το πρώτο παραμύθι που άκουσε, παιδάκι ακόμη. Γυαλίζει στον καθρέφτη μου η φιγούρα που αλλάζει σχήματα, χρώματα(ναι, η μόδα θέλει ακαζού), μερικές φορές και ουσία, πάντα στα πλαίσια του δικαιώματος που έχει ο οποιοσδήποτε να αναθεωρεί.
Άβυσσος, αλλά αυτά έχουν οι γυναίκες…

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr