Ο Θανάσης Καρτερός που γνώρισα

του Ζήση Ι. Καραβά

Επειδή, εσχάτως, με την τοποθέτησή του ως προϊστάμενου του Γραφείου Τύπου του Πρωθυπουργού, ακούγονται και γράφονται διάφορα (ανιστόρητα ή και εμπαθή), θα καταθέσω κάποιες μαρτυρίες _ κυρίως για δημοσιογραφικά έργα και ημέρες του Θ. Καρτερού _ δίχως την παραμικρή πρόθεση ή διάθεση κατασκευής ενός «αγιογραφικού πορτρέτου»…

Από τις καλύτερες (δημοσιογραφικά) περιόδους του μεταπολιτευτικού «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ» (σσ. γιατί λαμπρές σελίδες είχε γράψει η ιστορική εφημερίδα και με Διευθυντή/αρθρογράφο τον Κώστα Καραγιώργη από τον Νοέμβριο του 1944 ως τον Νοέμβριο του 1947, οπότε έκλεισε με τα έκτακτα μέτρα και έχοντας κυκλοφορία πάνω από 100.000 φύλλα), ήταν εκείνη από τα μέσα ως και τα τέλη περίπου της δεκαετίας του 1980. Διευθυντής της εφημερίδας ήταν, από το 1974, μια εμβληματική μορφή του κομμουνιστικού κινήματος, το τότε μέλος του ΠΓ (αργότερα και Γραμματέας) της ΚΕ του ΚΚΕ Γρηγόρης Φαράκος.

Αρχισυντάκτης (και μετέπειτα Διευθυντής/από τον Ιούλιο 1989 μέχρι τον Φλεβάρη 1991) ήταν τότε ο Θανάσης Καρτερός, ο οποίος ουσιαστικά «έτρεχε» την εφημερίδα. Ενας δημοκρατικής νοοτροπίας ανοιχτόμυαλος άνθρωπος, με ευρύτητα σκέψης, πολιτική αντίληψη, δυνατότητα σύνθεσης και δημοσιογραφική ευρηματικότα ο ίδιος, αλλά και δεκτικός σε ιδέες και προτάσεις των άλλων.

Ενδεικτικά παραδείγματα, με σημείο καμπής την κάλυψη της πορείας προς τις βουλευτικές εκλογές της 2ας Ιουνίου 1985: Βρισκόμαστε στα μέσα Μαΐου του 1985 (συγκεκριμένα ήταν Πέμπτη 16 Μάη), και μόλις έχει τελειώσει μια όντως εντυπωσιακά μεγάλη _ σε όγκο και παλμό _ προεκλογική συγκέντρωση του ΚΚΕ στον Πειραιά, που θα ήταν φυσικά το πρώτο θέμα για τον «Ρ» της επομένης. Το επιτελείο της εφημερίδας σπαζοκεφάλιαζε να ξεφύγει από τα τετριμμένα και να ‘σου «από μηχανής θεός» ο Δημήτρης Χρήστου (Συντάκτης Υλης της 1ης σελίδας) καταθέτει γραπτώς τον τίτλο: «Πρόσω ολοταχώς» (με συνοδευτικούς υπέρτιτλο – υπότιτλο για τη μεγάλη συγκέντρωση του ΚΚΕ στον Πειραιά, κλπ). Πρόδηλος ο συνειρμός με το μεγάλο λιμάνι, τη «ναυτική πρωτεύουσα» της χώρας! «Μέσα αβλεπεί» ο Καρτερός (άλλωστε προτού ανεβεί στον «Ρ» ήταν Γραμματέας της Οργάνωσης Πειραιά του Κόμματος), αλλά έπρεπε να εγκρίνει και ο Διευθυντής Γρ. Φαράκος. Πείστηκε, λοιπόν, από τον Καρτερό, έδωσε κι εκείνος το «ΟΚ» και ο κύβος ερρίφθη: «Πρόσω ολοταχώς»!

Και την επομένη (Παρασκευή 17 Μάη 1985), με τον «Ρ» τυπωμένο πλέον να έχει φτάσει στα περίπτερα (και στα γραφεία της ΚΕ στον Περισσό), πρωί πρωί χτύπησαν τα τέλια στο τηλέφωνο του Αρχισυντάκτη… Τι τέλια όμως; Χαρμόσυνα, επαινετικά! Πρώτοι εξέφρασαν τα συγχαρητήριά τους τα μέλη του ΠΓ Νίκος Καλούδης και Αντώνης Αμπατιέλος (ναυτεργάτες στα νιάτα τους γαρ), λέγοντας «μπράβο, αυτός είναι τίτλος για τη συγκέντρωσή μας στον Πειραιά, να βάζουμε κάτι ανάλογο και για τις συγκεντρώσεις του Κόμματος στις άλλες μεγάλες πόλεις», ενώ την ευαρέσκειά του εκδήλωσε και ο Γραμματέας του ΚΚΕ Χαρίλαος Φλωράκης.

Πάνω κάτω εκείνη την περίοδο, παραβιάστηκε ένα άλλο άβατο του «Ρ» με καθοριστική συμβολή (και) του Καρτερού. Συγκεκριμένα, ο Δ. Χρήστου εισηγήθηκε την κατάργηση του περίφημου «σ.» (=σύντροφος) που έμπαινε μπροστά στο όνομα των στελεχών του ΚΚΕ, με το επιχείρημα ότι «για τον κάθε μπάρμπα Μήτσο και την κάθε κυρά Κατίνα που βλέπει κρεμασμένο τον “Ριζοσπάστη” στο περίπτερο, ο Χ. Φλωράκης, ο Γρ. Φαράκος και τα άλλα ηγετικά στελέχη του Κόμματος δεν είναι “σ.” . Εντάξει, δεν λέω να βάζουμε το “κ.” (=κύριος), αλλά ας κόψουμε αυτό το “σ.”, τουλάχιστον από τους τίτλους της εφημερίδας, αν και εγώ θεωρώ ότι πρέπει να μη γράφεται ούτε μέσα στα κείμενα»! Και, ω του θαύματος, η πρόταση, όσον αφορά τους τίτλους τουλάχιστον, υποστηρίχθηκε ένθερμα από τον Καρτερό (ο πρώτος που είπε το «εγκρίνω και επαυξάνω»), για να υιοθετηθεί τελικά προφανώς με τη σύμφωνη γνώμη του Φαράκου, του Φλωράκη και του ΠΓ. Κάτι που μπορεί κάποιοι να το θεωρήσουν επουσιώδες, αλλά είχε τη δική του _ συμβολική έστω _ αξία για το γενναίο άνοιγμα στον κόσμο που επιχειρούσε το τότε ΚΚΕ.

Εκείνα τα χρόνια είχε «γράψει» στα ενδότερα του «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ» και η ατάκα του Καρτερού προς τον αρχισυντάκτη του Αθλητικού Τμήματος Ζ. Κ., στον οποίον ο Θ. Κ., μεταξύ σοβαρού και αστείου _ μάλλον προς το σοβαρό _ έλεγε ότι έχει φτιάξει το «θερμοκήπιο», μιλώντας φυσικά για το εν λόγω τμήμα. Κι αυτό όχι μόνο γιατί ο Ζ. Κ. είχε ζητήσει να μπει πόρτα με κλειδαριά στο δωματιάκι του Αθλητικού, ώστε να μην ενοχλούν διάφοροι αργόσχολοι που πήγαιναν εκεί για να σχολιάζουν βλέποντας ματς στην TV… Η βασική αιχμή του Θ. Κ. είχε να κάνει με την αποστασιοποίηση των μελών του Αθλητικού από τα αμιγώς κομματικά δρώμενα και την επικέντρωση-αφοσίωση στη δημοσιογραφική δουλειά!

Παρά ταύτα, ο Θ. Κ. δεν στοχοποιούσε ελαφρά τη καρδία και τελεσίδικα συντρόφους για τυχόν «οργανωτικές παρασπονδίες», πόσω μάλλον για τις (όποιες) διαφορετικές απόψεις τους. Απεναντίας, συχνά αποτελούσε ασπίδα στα βέλη που δεχόντουσαν κάποια στελέχη του «Ρ» (ως αιρετικοί κομματικά και δημοσιογραφικά) από διάφορους πούρους επαναστάτες που το έπαιζαν αυτόκλητοι θεματοφύλακες της κομμουνιστικής ορθοδοξίας και του αλάθητου της «καθοδηγητικής γραμμής», ου μην αλλά και της δημοσιογραφικής δεοντολογίας!.. Αλλωστε, σε αντίθεση μ’ όλους αυτούς, ο Θ. Κ. απέφευγε να εκστομίζει εκείνο το αλήστου μνήμης «γιατί έτσι λέει το Κόμμα»! (Αλήθεια, εκείνοι που το έλεγαν σκέφτηκαν ποτέ… ποιος είναι το Κόμμα;). Ανθρωπος με ευρύ και δημοκρατικό πνεύμα αλλά και πρακτική, ο Καρτερός είχε καλή διαπροσωπική επαφή με όλο το προσωπικό της εφημερίδας και προσπαθούσε να εφαρμόζει στην πράξη τον περίφημο δημοκρατικό συγκεντρωτισμό διά της πειθούς των επιχειρημάτων. Αν και το σουλούπι του _ με το κοντοκουρεμένο μαλλί και το ενίοτε αυστηρό/ψαρωτικό ύφος πίσω από τα μυωπικά γυαλιά του _ παρέπεμπε σε… λοχία, από την πλευρά μου, για όλη αυτή την «προστατευτική» στάση του έναντι κάποιων εξ ημών των αιρετικών και μολονότι ήταν μόνο 6-7 χρόνια μεγαλύτερός μας, του είχα κολλήσει το προσωνύμιο «ο θείος»… (όπως το αντίστοιχο για τον Γιώργο Νταλάρα, που χρησιμοποιούν κάποιοι τραγουδιστές με αυτουργούς _ αν δεν απατώμαι _ τους Κατσιμιχαίους).

Χαρακτηριστικό το ακόλουθο περιστατικό: Στη διάρκεια του Μουντιάλ «Μεξικό 1986» αργήσαμε να κλείσουμε την αθλητική σελίδα (μισή σελίδα στο μεγάλο σχήμα τότε), επειδή κάποιο νοκ άουτ ματς πήγε παράταση. Ετσι, την άλλη μέρα το πρωί ο υποφαινόμενος εισέπραξα από παλαίμαχο αγωνιστή/στέλεχος του Κόμματος και της εφημερίδας ένα μεγαλοπρεπές «τι τα θέλουμε αυτά τα σκατά»! Ο λόγος; Ο «Ρ» δεν πήγε στην επαρχία (την Ηπειρο, αν θυμάμαι καλά, είχε αναφέρει), καθώς δεν πρόλαβε την αεροπορική πτήση. Από την πλευρά μου απαντούσα με τον γνωστό βιτριολικό εξυπνακισμό «και τι θέλεις να κάνω εγώ, να μπω να παίξω και να βάλω γκολ για να μην πάει το ματς στην παράταση ή να γίνω διαιτητής και να δώσω πέναλτι για να κερδίσει κάποια ομάδα;»…

Ωστόσο, δεν αρκέστηκα εκεί. Βγήκα αναφορά παραπονούμενος ότι «θα τα παρατήσω, και κόψτε τον σβέρκο σας…» στον τότε Αρχισυντάκτη του «Ρ» και αναπλ. μέλος του ΠΓ Θ. Καρτερό που μου απάντησε: «Σου έκανα εγώ παρατήρηση ότι έριξες έξω την εφημερίδα; Κάνε λοιπόν εσύ τη δουλειά σου με τον καλύτερο τρόπο που θεωρείς σαν δημοσιογράφος και άσε τα υπόλοιπα σε μένα…».

Ενα άλλο συμβάν με αποδέκτη τον ίδιο αρχισυντάκτη του Αθλητικού Τμήματος. Σε κάποιο ποδοσφαιρικό ματς, λοιπόν, στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας, κάποιοι Παλαιστίνιοι που ζούσαν εδώ σήκωσαν ένα πανό με υπογραφή PLO που έγραφε «Λευτεριά στην Παλαιστίνη»! Εγινε ένα σχετικό σούσουρο στο σημείο εκείνο της κερκίδας του ΟΑΚΑ και οι αστυνομικοί έσπευσαν να μαζέψουν το πανό μαζί με τους «δράστες».

Την άλλη μέρα, ο εν λόγω αρχισυντάκτης πέρασε στα ψιλά και δίχως σχόλιο το περιστατικό, κάτι που έκανε… τούρκο τον (και ΠΑΟΚάρα) Καρτερό. Πήγε, λοιπόν, με υπογραμμισμένες τις αράδες στο σχετικό κείμενο της αθλητικής σελίδας και του τα έψαλλε δεόντως… «Γιατί, σύντροφε, δεν πρόβαλες το θέμα αυτό με κατάλληλο τίτλο επικριτικό-καταγγελτικό για την ενέργεια της Αστυνομίας και φωτογραφία αν υπήρχε, παρά το πέρασες με δυο λόγια, ασχολίαστο, τάχα μου ουδέτερα ειδησεογραφικά, και το έθαψες;». Και συνέχισε επιχειρηματολογώντας: «Θα γνωρίζεις ασφαλώς ότι τέτοιες ενέργειες έκαναν κατά την επτάχρονη χούντα και Ελληνες αντιστασιακοί που ζούσαν (αυτό)εξόριστοι ή φοιτούσαν σε χώρες της Δυτικής Ευρώπης. Πώς θα μας φαινόταν εμάς τότε αν η αντίστοιχη Αστυνομία τους μπουζούριαζε και ο Τύπος έθαβε το γεγονός ή πολύ περισσότερο επέκρινε τέτοιες μορφές διαμαρτυρίας κατά της δικτατορίας;»!

Η αντίδραση του αθλητικού αρχισυντάκτη ήταν σαφώς απολογητική, ωστόσο διατύπωσε και την ένσταση: «Εντάξει, γράψε φάουλ, ας μη μου αποδοθεί όμως και… αντιαθλητικό από πρόθεση! Διότι κάθε αστοχία, λάθος, παράλειψη ή κακή εκτίμηση ενός γεγονότος δεν μπορεί να καταγράφεται ντε και καλά ως εκ προθέσεως δημοσιογραφικό-πολιτικό ατόπημα»!..

_ «Και που την είδες, ρε σύντροφε, την πρόθεση; Σου καταλόγισα καμιά σκοπιμότητα ή απλά σου επισήμανα ότι δεν το χειρίστηκες σωστά;»,εξανέστη, ενιστάμενος με τη σειρά του ο Καρτερός, και το επεισόδιο θεωρήθηκε (εκατέρωθεν) λήξαν…

Παροιμιώδης υπήρξε ο διαξιφισμός του Καρτερού με τον μακαρίτη Χαρίλαο Φλωράκη με επίμαχο ζητούμενο την ταυτότητα του «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ». Είναι Φλεβάρης του 1991, και βρισκόμαστε στην αίθουσα όπου διεξάγονται οι εργασίες του 13ου Συνέδριου του ΚΚΕ στο οποίο έλαβε χώρα η τελευταία μεγάλη διάσπαση του Κόμματος/τουλάχιστον στελεχικά, κόπηκε ακριβώς στη μέση! Εχει γίνει, λοιπόν, από την πλευρά των λεγόμενων «ανανεωτικών» η πρόταση να μετονομαστεί ο «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» από «Οργανο της ΚΕ του ΚΚΕ» σε «Εφημερίδα του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας». Ο κατ’ εξοχήν αρμόδιος να επιχειρηματολογήσει υπέρ της μετονομασίας, είναι, φυσικά, ο τότε Διευθυντής του «Ρ» και μέλος του (απερχόμενου) ΠΓ Θ. Καρτερός. Παίρνει τον λόγο ο Θ. Κ. και εξηγεί πειστικά τη λεπτή διαφορά «Οργανο ΚΕ» – «Εφημερίδα του Κόμματος», ως αναγκαία (αλλά όχι και ικανή) προϋπόθεση για να μπορέσει το κομματικό έντυπο να πλατύνει τους θεματολογικούς του ορίζοντες ώστε ν’ αγκαλιάσει πολλαπλάσιους αναγνώστες με αριστερό-προοδευτικό πρόσημο. Αυτό ήταν άλλωστε το βασικό σκεπτικό και η ουσία, το ζητούμενο της πρότασης για το άνοιγμα του «Ρ» σε πλατύτερο αναγνωστικό κοινό, κι όχι το ποιος και πώς θα κάνει κουμάντο στην εφημερίδα του Κόμματος.

Και τότε παρεμβαίνει ο ευρισκόμενος στο προεδρείο του Συνεδρίου, Πρόεδρος του Κόμματος Χ. Φλωράκης, και με έκδηλο εκνευρισμό ρωτάει: «Δε μ’ λες σύντροφ’ Θανάσ’, δηλαδή ο Γραμματέας του Κόμματος ή απ’ το Πολιτικό Γραφείο, δεν θα μπορούν να παίρνουν ένα τηλέφωνο τον Διευθυντή ή τον Αρχισυντάκτη της εφημερίδας του Κόμματος και να τ’ λένε να μπει πρώτο θέμα το τάδε ή γενικά να μπει κάτι στην πρώτη σελίδα;»! Και ο Καρτερός, μέσα στην έντονη πόλωση που επικρατούσε, «τσιμπάει» και με ανάλογο εκνευρισμό και απότομο ύφος απαντάει: «Ε, όχι, σύντροφε! Δεν θα μπορούν!». Και γίνεται ο κακός χαμός με τον Χ. Φ. να ανταπαντά με νόημα: «Α, ώστε έτσ’ Θανάσ’»!..

Κατόπιν τούτων, στην ψηφοφορία που ακολούθησε, με οριακή διαφορά δεν πέρασε τελικά η πρόταση μετονομασίας του «Ρ» από «Οργανο της ΚΕ» σε «Εφημερίδα του Κόμματος». Πιθανότατα, η κατάληξη θα ήταν διαφορετική, αν ο Καρτερός αντί να «τσιμπήσει» αφελώς, με έναν έξυπνο (συνδικαλιστικό) ελιγμό, απαντούσε στον Φλωράκη: «Μα, τι λέμε τώρα, σύντροφε Χαρίλαε; Να μην μπορεί ο Γραμματέας ή ο Πρόεδρος του Κόμματος να παίρνει τηλέφωνο τον Διευθυντή του ”Ριζοσπάστη” να υποδείξει πρώτο θέμα ή κάτι που πρέπει να χτυπηθεί στην πρώτη σελίδα; Αλίμονο, φυσικά και θα μπορεί…»! Οχι βέβαια πώς θα άλλαζε και τίποτε με την εξέλιξη που είχαν τελικά τα πράγματα, τη διάσπαση δηλαδή και το ότι κράτησαν τα κλειδιά του «μαγαζιού» και φυσικά τη σφραγίδα του «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ» οι λεγόμενοι «δογματικοί»… Αλλά, λέμε τώρα, έτσι για την τιμή των όπλων, βρε αδερφέ, να πέρναγε η πρόταση μετονομασίας του «Ρ» στο Συνέδριο, κι ας τον έκαναν μετά _ όπως και συνέβη _ (εσω)κομματικό δελτίο οι ινστρούκτορες του Περισσού… Πάντως, το προαναφερθέν επεισοδιακό περιστατικό, πέραν του έντονου πολωτικού/εμφυλιοπολεμικού κλίματος εκείνης της περιόδου στο ΚΚΕδικο στρατόπεδο, καταδεικνύει και ένα βασικό στοιχείο του χαρακτήρα του Καρτερού: το ότι είχε (και έχει) πάντα το θάρρος της γνώμης του!

Για όσους έζησαν από μέσα εκείνα τα χρόνια στον «Ρ» και (θέλουν και μπορούν να) βλέπουν τα πράγματα χωρίς παρωπίδες και εμπάθειες κάθε τύπου, ο Καρτερός έβαλε καθοριστικά τη σφραγίδα του στην πιο λαμπρή μεταπολιτευτική περίοδο του «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ», που ήταν η πενταετία 1985-’90. Τότε που, όντας Αρχισυντάκτης και για σχεδόν ενάμιση χρόνο (Ιούλης ’89 – Φλεβάρης ’91) Διευθυντής του «Ρ», ο Θανάσης Καρτερός, ήταν μεγάλος πρωταγωνιστής στην αναμόρφωση/ανανέωση της εφημερίδας του ΚΚΕ. Τότε, που ο «Ρ» όχι μόνο δεν είχε να ζηλέψει τίποτε από τις θεωρούμενες μεγάλες «αστικές εφημερίδες», αλλ’ απεναντίας τον ζήλευαν και τον παραδέχονταν πολλά διακεκριμένα στελέχη των εν λόγω εντύπων! Με πρώτον και καλύτερο τον αείμνηστο Διευθυντή των «ΝΕΩΝ» Λέοντα Καραπαναγιώτη! Εναν ευπατρίδη της δημοσιογραφίας/πολύ καλλιεργημένο άνθρωπο, που σχεδόν καθημερινά έδινε συγχαρητήρια στον Καρτερό για την 1η σελίδα του «Ρ» και τα βασικά θέματα της εφημερίδας (σσ. τότε έτεινε να εκφράζει το σύνολο της Αριστεράς, πλην των αριστερίστικων γκρουπούσκουλων).

Πέρα από το ανοιχτό του μυαλό, την οξεία πολιτική αντίληψη και τη δημοσιογραφική του δεινότητα, ο Θ. Κ. διακρίνεται για την εντιμότητα, την ντομπροσύνη, την καλή του πρόθεση και τη δημοκρατική νοοτροπία του _ ως αντίληψη και πρακτική _ στις σχέσεις του με τους άλλους. Ξεχώριζε όμως και σ’ άλλα θέματα ο Καρτερός που άπτονται και της πιο ανθρώπινης διάστασης κάποιων πραγμάτων. Για παράδειγμα, ήταν από τα λίγα ηγετικά στελέχη του ΚΚΕδικου στρατοπέδου που διατηρούσαν (στα μουλωχτά βεβαίως) σχέσεις _ συντροφικές και ανθρώπινες _ με συντρόφους της «άλλης όχθης»/τουτέστιν του λεγόμενου ΚΚΕ Εσ./κατά την προσφιλή έκφραση του Λεωνίδα Κύρκου. Επίσης, οφείλω να καταθέσω ότι όταν το ΚΚΕ έβαλε λουκέτο στην εφημερίδα «Η ΠΡΩΤΗ» (όπου από τον Μάη 1990 μέχρι τον Σεπτέμβρη 1990 ήμουν με κομματική μετάταξη Αρχισυντάκτης Ελεύθερου Ρεπορτάζ/Υπουργείων), επιστρέφοντας στον «Ρ» ζήτησα από τον τότε Διευθυντή Θ. Καρτερό την πρόσληψη 5 μετέωρων συντακτών τους οποίους και έβαλε άμεσα στο μισθολόγιο του «ΡΙΖΟΥ» κι ας ήταν οι 3… τζαμπατζήδες στην «ΠΡΩΤΗ»!

Μετά την αποχώρησή του από ΚΚΕ και «Ρ» (διαγράφηκε από το κόμμα και διώχτηκε από την εφημερίδα την άνοιξη του 1991), ο Θ. Κ. εργάστηκε δημοσιογραφικά στο ραδιόφωνο του «ΣΚΑΪ», του οποίου υπήρξε ένα διάστημα διευθυντής, καθώς και σε διάφορα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα. Αργότερα, ήταν από τους βασικούς συντελεστές της δημιουργίας του ραδιοφωνικού σταθμού «105,5 Στο Κόκκινο» και πρώτος διευθυντής του από το 2006 μέχρι το 2008. Τα τελευταία χρόνια, ο Καρτερός ξεδίπλωσε εξαίρετο ταλέντο δεινού σχολιογράφου της πολιτικής επικαιρότητας, ιδιαίτερα μέσα από την καθημερινή αρθρογραφία του στην «ΑΥΓΗ», όπου… μαγειρεύει και σερβίρει «Της Ωρας» τα (πολιτικώς) εύγευστα άρθρα και σχόλια της χαλεπής κοινωνικής και πολιτικής επικαιρότητας που διάγουμε. Ως στυλ γραφής, τα εν λόγω κείμενα του Θ. Κ. αποτελούν δημοσιογραφικά υποδείγματα και τον εντάσσουν στους κορυφαίους μετρ του είδους (ασχέτως αν συμφωνείς ή όχι με τα εκάστοτε γραφόμενά του).

Το 2010 ο Θ. Καρτερρός δημοσίευσε το βιβλίο «Ο σύντροφος Πολύφημος και η μισή αλήθεια – Ιστορίες τσέπης για όσους επιμένουν».Ενα πόνημα γραμμένο με Μπρεχτικό στυλ, όπου, αντλώντας παραδείγματα και υποδείγματα (θετικά και αρνητικά) μέσα από την πολύχρονη θητεία-εμπειρία του στα ΚΚΕδικα κονκλάβια, ο Θ. Καρτερός συμπυκνώνει _ ενίοτε με θυμοσοφικό αλλ’ ουδόλως δασκαλίστικο τρόπο _ κανόνες αρχών και κώδικες αξιών και συμπεριφοράς που (πρέπει να) διέπουν τη στάση ζωής και τη δράση ενός αγωνιστή εντός αλλά και εκτός κομματικών τειχών. Το 2011 ο Θ. Κ. εξέδωσε το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο «Το Τελευταίο τραμ» και το 2012 το δεύτερο «Η εξέγερση των νεκρών» (αμφότερα από τις εκδόσεις Καστανιώτη).

Μιλώντας ειδικότερα για την καθημερινή δημοσιογραφική/πολιτική παρουσία του Θ. Καρτερού μέσα από την «ΑΥΓΗ», πρέπει να σημειωθεί ότι συχνά μπαίνει στο στόχαστρο διάφορων κομμουνισταράδων (ΚΚΕδων, ΛΑΕδων, ΑΝΤΑΡΣΥόπληκτων και λοιπών κάργα επαναστατικών δυνάμεων), που τον εγκαλούν απαξιωτικά με τσιτάτα του τύπου«έλα, μωρέ, τώρα, που θα μας κάνει αριστερό κήρυγμα και ο αποστάτης Καρτερός»…

Για όλους αυτούς τους εν πολλοίς άκαπνους μπολσεβίκους (τρομάρα τους…), που το παίζουν άτεγκτοι θεματοφύλακες της κομμουνιστικής ορθοδοξίας, δίνοντας οι ίδιοι στον εαυτό τους πιστοποιητικό γνήσιας και καθαρής αριστεροφροσύνης και πουλώντας ανέξοδο κομματικό πατριωτισμό, ιδού εν συντομία το πλούσιο αγωνιστικό βιογραφικό του Θ. Καρτερού, για το οποίο ο ίδιος _ όπως κάθε σεμνός αγωνιστής _ όχι μόνο δεν επαίρεται αλλά αποφεύγει να μιλάει.

Εχουμε και λέμε, λοιπόν: Ο Θ. Καρτερός (γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1947) ήταν στη Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη από τον Οκτώβρη του 1966 μέχρι τη δικτατορία. Συλλαμβάνεται τον Ιούλη του 1967 και καταδικάζεται από το έκτακτο στρατοδικείο Θεσσαλονίκης σε πενταετή φυλάκιση για αντεθνική προπαγάνδα. Τουτέστιν δηλαδή, για αναγραφή σε τοίχους συνθημάτων όπως «Κάτω η Χούντα» και «Ζήτω η Δημοκρατία»… Το φθινόπωρο του 1967 μεταφέρεται στις Φυλακές Λευκάδας από τις Δικαστικές Φυλακές Θεσσαλονίκης. Τα Χριστούγεννα του 1967 αποφυλακίζεται με την αμνηστία του Παπαδόπουλου, μετά το αποτυχημένο βασιλικό πραξικόπημα. Τον Φλεβάρη του 1968 συλλαμβάνεται πάλι, και περνάει έκτακτο στρατοδικείο στα Ιωάννινα, με την καταγγελία ενός αρχιφύλακα ότι, φυλακισμένος ων, του είπε «θα βγούμε μια μέρα εμείς, και θα μπει μέσα ο Παπαδόπουλος»!.. Καταδικάζεται σε τριετή φυλάκιση, πάλι για αντεθνική προπαγάνδα, και… περιοδεύει στις φυλακές Ιωαννίνων, Λευκάδας, Αβέρωφ και Κορυδαλλού, απ’ όπου αποφυλακίζεται στα τέλη του 1970. Εν τω μεταξύ, αποβάλλεται με απόφαση της Συγκλήτου από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης/Νομική, τμήμα πολιτικών επιστημών.

Μέλος του ΚΚΕ από τις αρχές του 1968, μετά την αποφυλάκισή του συμμετέχει στην παράνομη Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας, μέχρι την πτώση της χούντας. Στη μεταπολίτευση… διαπρέπει στην ΚΝΕ και στο ΚΚΕ, ως οργανωτικό στέλεχος, με κορυφαίες θέσεις αυτές του Γραμματέα της ΚΝΕ Αθήνας (και μέλος του Γραφείου του ΚΣ) και αργότερα του Γραμματέα της ΚΟ Πειραιά του ΚΚΕ. Επίσης ήταν από τους ιδρυτές του εκδοτικού οίκου «Σύγχρονη Εποχή». Τον Φλεβάρη του 1980 τοποθετείται από το κόμμα στον «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ», όπου μυείται στα μυστικά της δημοσιογραφίας ως Αρχισυντάκτης και εν συνεχεία Διευθυντής της κομματικής εφημερίδας, όντας εν τω μεταξύ και μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

Το χεράκι του και το μυαλό του είχε βάλει ο Καρτερός και στη δημιουργία του ραδιοφωνικού σταθμού του ΚΚΕ «902 Αριστερά στα FM» που εξέπεμψε στις 9 Γενάρη 1989, καθώς υπήρξε όχι μόνο από τους πρωτεργάτες της ιδέας και τους στυλοβάτες του εγχειρήματος, αλλά και ο νονός της εν λόγω ονομασίας του σταθμού. Επιπλέον, ο Θ. Κ. είχε ταχθεί υπέρ ενός επιμισθίου για όσους συντάκτες του «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ» θα δούλευαν και στον «902» αλλά δεν του πέρασε… Παρεμπιπτόντως, για την εν λόγω υπόθεση τα τσουγκρίσαμε τότε με τον Θ. Κ., καθώς (όντας υποχρεωμένος εκ της θέσης του να περάσει τη γραμμή του ΠΓ του ΚΚΕ) επιχειρηματολόγησε σθεναρώς να μην πάρει το κομματικό βιβλιάριο σύντροφος του Αθλητικού Τμήματος που ήταν στους «αντάρτες» οι οποίοι από ένα σημείο και μετά αρνήθηκαν να δουλεύουν τζάμπα στον «902»!..

Από τις αρχές του 1991 που ο Καρτερός εκπίπτει στις τάξεις των διαγραμμένων… διαβολοσκορπίζεται επαγγελματικά σε διάφορα ΜΜΕ. Πολιτικά, από το 1991 και εντεύθεν συμμετέχει, εκών άκων, στις περιπέτειες της λεγόμενης ανανεωτικής Αριστεράς, λίγο μέσα, λίγο έξω, λίγο αριστερά, λίγο πιο αριστερά, έχοντας ως προσωπική στρατηγική το μη χείρον, που είναι, όπως λέγεται, βέλτιστο. Αυτά τα ολίγα περί του «εξωμότη του συνεπούς επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος» Θ. Καρτερού και περαστικά σε όλους τους πούρους (ιερο)κήρυκες του Μαρξισμού – Λενινισμού και του Προλεταριακού Διεθνισμού.

*Ο Ζήσης Ι. Καραβάς είναι δημοσιογράφος (ανένταχτος κομματικά από το 1991 και εντεύθεν) και από τον Οκτώβριο 1983 μέχρι τον Μάρτιο 1991 εργάστηκε στον «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ» ως αρχισυντάκτης Αθλητικού, Συντακτών Υλης και Ελεύθερου Ρεπορτάζ/Υπουργείων.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr