Nικόλας Άσιμος: «Όσο υπήρχα με φοβόσουν…»

Τραγούδησε για τον άνθρωπο, τον έρωτα, την κοινωνία, αποδόμησε τις συμβάσεις, μίσησε τις ταμπέλες, αποδέχθηκε τις αντιφάσεις της ίδιας του της κοσμοθεωρίας.

Το 1975 σημειώθηκε η πρώτη του παρουσία στη δισκογραφία με ένα δίσκο 45 στροφών που περιείχε τα τραγούδια «Ο Μηχανισμός» (Α’ πλευρά) και «Ο Ρωμιός» (Β’ πλευρά) σε ενορχήστρωση του Γιώργου Στεφανάκη. Τον έβγαλε η εταιρεία «Λύρα» του Αλέκου Πατσιφά (1912 – 1981) και έπεσε θύμα λογοκρισίας: δηλαδή μπορούσε κάποιος να τον αγοράσει στα δισκοπωλεία, αλλά απαγορευόταν η μετάδοσή του από την δημόσια ραδιοτηλεόραση. Την ίδια χρονιά ο Ασιμος συμμετείχε στο πρόγραμμα του Μουσικού Καφενείου «Σούσουρο» (υπόγειο στην οδό Αδριανού 134 στην Πλάκα), ενός, πολιτικού καμπαρέ της Μεταπολίτευσης.

Εστηνε αυτοσχέδιες παραστάσεις στο δρόμο στο κέντρο της Αθήνας, για τις οποίες είχε επινοήσει τους όρους «Κροκ» (στη δεκαετία του ’70) και «Βόλτα» (στη δεκαετία του ’80 στο Λόφο του Στρέφη). Εφτιαξε δύο βραχύβια μουσικά συγκροτήματα, την «Exarchia Square Band», με τον Χρήστο Ζυγομαλά, και τους «Νικόλας ΄Ασιμος και οι Εναπομείναντες» με τον Τόλη Βουλτζάτη και τη Λίτσα Περράκη, με τα οποία δεν ηχογράφησε.

Το 1987 ο ‘Ασιμος κατηγορήθηκε για το βιασμό μίας κοπέλας. Η Δαμόκλειος Σπάθη της επικείμενης δίκης είχε βαρύτατες συνέπειες στη ψυχοσωματική του κατάσταση. Τα ξημερώματα της Πέμπτης 17 Μαρτίου 1988 έδωσε τέλος στη ζωή του, πριν δικαστεί. Κρεμάστηκε από σωλήνα ύδρευσης στο «Χώρο Προετοιμασίας» όπως αποκαλούσε το τελευταίο μαγαζόσπιτό του στην οδό Καλλιδρομίου 55 στα Εξάρχεια.

“Θέλεις να πατάς σταθερά

Σ’ αρέσουν οι ρηχές θάλασσες

Σ’ αρέσει να γυρνάς τον κόσμο

αλλά πάντα στα ρηχά

Εμένα μ’ αρέσουν οι βαθιές θάλασσες

Κι ας μη γυρνώ τον κόσμο

Κι ας μη με νομίζει κολλημένο

στο ίδιο αυτό σημείο.

Δεν υπάρχει σύμπαν

υπάρχουν μόνο στιγμές

συμπαντικές στιγμές

Αν φτάσεις στην ακινησία

Μπορείς παντού να ταξιδέψεις

Γι’ αυτό το ξέχασες που σου ‘λεγα

μωρό μου εκείνο το πρωινό

δίπλα στην σκάλα, πως η ζωή

κι ο θάνατος δεν είναι θέμα περιβάλλοντος.

Είναι θέμα αντοχής στην ίδια πλευρά πλεύσης.

Εγώ δε χρειάζομαι τον κόσμο

κακώς έχεις νομίσει

Για μένα δεν υπάρχει κόσμος

Χρειάζομαι απλά να δημιουργώ κόσμο”.

“Κάποτε θα με διαβάσεις ίσως, θα ακούσεις τα τραγούδια μου, θα με κατανοήσεις. Αλλά δε θα ‘μαι εγώ πια.

Θα ‘ναι αυτή η μάσκα που φορούν στους πεθαμένους.

Όσους τους χρησιμοποιούν μετά το θάνατό τους, όταν οι ίδιοι δεν υπάρχουν.

Όσο υπήρχα με φοβόσουν.

Όσο υπήρχα δε με άντεχες.

Δεν είχες καν τη δύναμη να μείνεις ένα δευτερόλεπτο κοντά, άμα σου το ζητούσα. Θα προτιμούσα να μη με διάβαζες ποτέ.

Είναι καλύτερο ν’ αγοράσεις ή να κλέψεις ένα μπλουζάκι με την φάτσα μου επάνω τυπωμένη. Κι ας σου φαίνεται γελοίο.

Κι ας μου φαίνεται γελοίο”.

Αποσπάσματα από το βιβλίο του «Αναζητώντας Κροκανθρώπους»