Μάκης Παπαδημητρίου στο koutipandoras.gr: "Το ακραίο χιούμορ με κερδίζει"

Κόντρα στην πληθωρική καλλιτεχνική περσόνα του, ο εκτός σκηνής συνεντευξιαζόμενος ηθοποιός και σκηνοθέτης Μάκης Παπαδημητρίου, γνωρίζει πώς να κλέψει και πάλι την παράσταση. Η ηρεμία στη φωνή, ο μεστός και κατασταλαγμένος – έχει σπουδάσει φυσική άλλωστε – λόγος του αποτελούν εγγύηση για μια συζήτηση ουσίας.

Συνέντευξη στους Παναγιώτη Φρούντζο, Κωνσταντίνο Καϊμάκη

-Στους «Αστερισμούς», το θεατρικό έργο που εμφανιστήκατε μαζί με τη Στεφανία Γουλιώτη, υπάρχει η θεωρία των παράλληλων συμπάντων. Αυτό που ζούμε σήμερα είναι ή όχι η πραγματικότητα; Ή μήπως υπάρχει ένα άλλο παράλληλο σύμπαν όπου η πραγματικότητα είναι διαφορετική από αυτή που ζούμε;

Αν θέλουμε να καταλήξουμε σε μια αντικειμενική αλήθεια είναι ότι υπάρχουν άπειρα παράλληλα σύμπαντα αλλά δεν είμαστε σε θέση να τα κατανοήσουμε πλήρως. Πρόκειται για θεωρία που μπορεί να αποδειχτεί μόνο μαθηματικά. Οπότε το μόνο που μας μένει είναι να κάτσουμε και να απολαύσουμε ή να απορρίψουμε την «πραγματικότητα» που ζούμε όπως μπορεί ο καθένας. Με τη δική του αλήθεια, δηλαδή.

-Τελικά ποιά είναι τα μεγάλα ερωτήματα της ζωής;

Τα συνηθισμένα. Πού πάμε, τι είναι ο θάνατος… Αν υπάρχει η επιθυμία να απαντήσεις – άσχετα από το πόσες διαφορετικές απαντήσεις θα δοθούν- σε κάποιο από αυτά εξαρτάται από το πόσο σε εφησυχάζει μια απάντηση. Για αυτό και πολλοί άνθρωποι βρίσκουν για παράδειγμα τον «εφησυχασμό» αυτό στην ύπαρξη του θεού. Η πίστη στο Θεό ή η ανάγκη τους έστω να πιστέψουν σε ένα ανώτερο ον τους γαληνεύει. Αλλοι πιστεύουν στη φυσική. Κι άλλοι είναι μια χαρά με το να μην πιστεύουν σε τίποτα.

-Σε μια τέτοια συνθήκη ποιο είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί στον άνθρωπο?

Το να οδηγηθεί σε μια τέτοια πίστη μέσω καταπιεστικών μηχανισμών ή μέσω της βίας. Τότε μιλάμε για εγκληματικές μεθόδους που οδηγούν μέχρι και στη ψυχοπάθεια. Όταν αναφερόμαστε σε ένα θρησκευτικό προσηλυτισμό με δόλιο τρόπο, για να ελεγχθούν οι μάζες που δεν έχουν πρόσβαση στην παιδεία, τότε μιλάμε για καταστροφή. Σκεφτείτε μόνο πόσοι πόλεμοι έχουν γίνει για θρησκευτικούς λόγους.

-Το θέατρο ως μια μορφή τέχνης σε ποιους κανόνες υπακούει;

Θεωρώ ότι κάθε θεατρικό έργο πρέπει να έχει μια οργανωτικότητα, μια δομή. Η ψυχαγωγία του θεατή, η διασκέδαση του πρέπει να είναι το ζητούμενο για τους συντελεστές μιας παράστασης και για να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες ώστε να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, οφείλεται να είναι διαμορφωμένο ένα αυστηρό πλαίσιο στο οποίο θα δομηθεί η παράσταση.

-Ως χαρακτήρας κλείνετε περισσότερο προς το οργανωτικό ή το… χαοτικό σύμπαν;

Γενικότερα θέλω να είμαι οργανωτικός ώστε να έχω τον έλεγχο σε ότι κάνω. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα καταφέρνω πάντα. Υπάρχουν στιγμές στην καθημερινότητα μου όπου αν δεν επικρατεί ακριβώς το χάος, τείνω προς τα κει (γέλια). Υπάρχουν πράγματα στα οποία λειτουργώ ορθολογιστικά και σε άλλα που είμαι χύμα στο κύμα.

-Στο «Loot- Τα λάφυρα» το έργο του Τζο Όρτον που σκηνοθετείτε (σ.σ. παίζεται αυτές τις μέρες στο θέατρο του Νέου Κόσμου) τι σας κέντρισε το ενδιαφέρον ώστε να το ανεβάσετε χωρίς μάλιστα να παίζετε ο ίδιος ;

Είναι ένα ακραίο έργο που μου μίλησε βαθιά επειδή θεωρώ πώς «πατάει» γερά στην προσωπική μου ιδιοσυγκρασία. Αλλά και στο χιούμορ μου.

-Και ποιο είναι αυτό; Ποιες κωμωδίες σας αρέσουν;

Οι βρετανικές. Λατρεύω τους Μόντι Πάιθονς. Δεν αφήνουν τίποτα όρθιο. Αλλά και οι κωμωδίες του Μελ Μπρουκς. Η αναρχία και των δύο με τρελαίνει. Βλέπεις ένα πλάνο ας πούμε όπου η κάμερα κάνει ζουμ, πλησιάζει σε ένα παράθυρο και κάποια στιγμή χτυπάει πάνω του. Εκεί αναρωτιέσαι τι έγινε τώρα, τι είναι αυτό που βλέπω. Είναι αδιανόητο, σχεδόν εξωκινηματογραφικό όλο αυτό. Νομίζω ότι είναι στους «Ήρωες με τα κολάν» αυτή η σκηνή. Επίσης μου αρέσουν ο Πίτερ Σέλερς, ο Θανάσης Βέγγος. Το ακραίο χιούμορ με κερδίζει.

-Πότε γίνατε γνωστός στο κοινό?

Η μαζική έκθεση μέσω της τηλεόρασης και του σίριαλ ¨Μαύρα μεσάνυχτα¨ που κάναμε με το Στέλιο Χαραλαμπόπουλο ήταν ο καταλύτης για να με μάθει το κοινό.

-Πώς επιλέγετε ένα έργο για να παίξετε;

Σαφώς και το βασικό που μετράει είναι το ίδιο το έργο. Αλλά και στα πρόσωπα που συμμετέχουν δίνω βαρύτητα. Το θέμα των συνεργατών είναι πολύ βασικό για μένα. Και φυσικά αρκετά πράγματα γίνονται ερήμην μας. Σχεδόν τυχαία.

-Πιστεύετε στην τύχη?

Αρκετά. Αν και θεωρώ ότι αυτό που λέμε τύχη αποδεικνύεται εκ των υστέρων. Από το αποτέλεσμα δηλαδή. Μόνο αν κανείς κερδίσει το Λόττο θα πούμε ότι είναι τυχερός. Ειδάλλως είσαι άτυχος. Θέλω να πω ότι αν είσαι ικανοποιημένος με αυτό που έχεις, είσαι ήδη ένας τυχερός άνθρωπος και δεν αναζητάς το κάτι παραπάνω που πιθανότατα να στο έδινε ένα Λόττο. Όμως οι επιλογές μας είναι εκείνες που διαμορφώνουν ένα πλαίσιο στο οποίο νιώθεις τελικά τυχερός ή άτυχος. Υπάρχουν όμως και εξωατομικοί παράγοντες, κοινωνικοί κυρίως, που καθορίζουν αυτό που λέμε τύχη. Μια παράσταση ή μια ταινία που έχουν τις καλύτερες συνθήκες για να πετύχουν, ίσως να πέσουν στη δίνη κάποιου άσχετου συμβάντος- πχ μια δυνατή βροχή- και να καταστραφεί η πρεμιέρα της.

-Για την καταστροφή μιας χώρας τι φταίει;

Μπορεί να ακουστεί αφελές αλλά θεωρώ ότι πολλά λάθη και άστοχες επιλογές από παλιά μας οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση. Θα ήταν εύκολο να πούμε ότι φταίει ο τάδε ή ο δείνα. Όμως προσωπικά θεωρώ ότι το στραβό δρόμο τον πήραμε από τη στιγμή που δεν φροντίσαμε την παιδεία μας. Δεν εφοδιαστήκαμε με την κατάλληλη γνώση για να αντιμετωπίσουμε κάποια προβλήματα. Νομίζω ότι χάσαμε την ικανότητα να είμαστε εκπαιδευμένοι κοινωνικά. Να ξέρουμε τι είναι αυτό που κάθε φορά πρέπει να αντιμετωπίσουμε και να πράττουμε ανάλογα.

-Ναι αλλά και στην μητροπολιτική Δύση που η παιδεία λειτουργεί σχεδόν ιδανικά υπάρχουν φαινόμενα βαθιάς πολιτικοκοινωνικής κρίσης…

Το βλέπω βαθύτερα το ζήτημα. Δεν μιλάω μόνο για τα κορυφαία πανεπιστήμια ή κολλέγια στα οποία έχουν πρόσβαση οι λίγοι. Αναφέρομαι κυρίως στην οικογένεια, τις συναναστροφές, το επαγγελματικό περιβάλλον.Υπήρχε γαι την Ελλάδα πριν από καιρό μια περίοδος νάρκωσης που ήταν σχεδόν αυτιστική. Δεν ξέραμε τι μας γινόταν. Κι όταν παρουσιάστηκε το πρώτο κρίσιμο πρόβλημα δεν ξέραμε ποιον να κατηγορήσουμε.

-Ίσως το ζητούμενο δεν είναι να κατηγορήσουμε εμείς κάποιον αλλά από τι στιγμή που υπάρχει ένα συγκεκριμένο νομικό πλαίσιο, όσοι έχουν την πολιτική ευθύνη δεν πρέπει να τιμωρηθούν;

Σωστό είναι αυτό. Αλλά οι πολιτικοί μας αναλαμβάνουν την πολιτική ευθύνη και τέλος. Μπράβο, είσαι λεβέντης που πήρες την πολιτική ευθύνη. Αλλά τι σημαίνει αυτό σε πρακτικό επίπεδο.Τίποτα. Είναι καθαρά επικοινωνιακό.