Λάμποντας ακόμη μέσα στα φέρετρά τους…

Tης Ελένης Καρασαββίδου

Ηταν μόλις τέσσερις ημέρες μετά την είσοδο της πατρίδας της στον πόλεμο και με δύο αδέλφια στο μέτωπο, η Γκρέις πίστευε πως συνέβαλλε και αυτή στην πολεμική προσπάθεια.

Δεν γνώριζε πως η καινούργια της δουλειά θα άλλαζε τη ζωή της και τα εργατικά δικαιώματα για πάντα.

Θεωρούμενη ως η ελίτ εργασία των φτωχών γυναικών, το βάψιμο με ράδιο κυρίως προϊόντων της πολεμικής βιομηχανίας πλήρωνε τρεις φορές παραπάνω και απαιτούσε συχνά τα λεπτεπίλεπτα δάχτυλα ακόμη και ανήλικων κοριτσιών.

Κι ύστερα τα κορίτσια έλαμπαν πραγματικά! Μαλλιά, δόντια, φορέματα, όπου ακουμπούσαν, λαμπύριζε και γοήτευαν τους πάντες στις φτωχικές τους γειτονιές.

Θεωρούμενο εξαιτίας της λάμψης του τα πρώτα χρόνια μετά την ανακάλυψή του ως «το πιο ακριβό υλικό στον κόσμο», το ράδιο πουλιόταν γραμμάριο γραμμάριο.

Και παρ’ όλο που ήταν ήδη γνωστό τι προξενούσε, η εταιρεία διαβεβαίωνε τα κορίτσια πως μπορούσαν ακόμη και να το καταπίνουν άφοβα, αφού έπρεπε να κρατούν το πιο λεπτό πινέλο ανάμεσα στα δόντια.

Ενα φθινοπωρινό πρωινό του 1927, στο νεκροταφείο Ρόουζντεϊλ του Νιου Τζέρσι, ανοίχθηκε ο τάφος κάποιας Μόλι Μαγκί.

Η μόλις 24χρονη Μόλι, που σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή «είχε πεθάνει από σύφιλη», ήταν στην πραγματικότητα ένα από τα πολλά θύματα.

Παρακινημένες από τους αλλεπάλληλους, ξαφνικούς θανάτους τόσων νέων κοριτσιών, οι συναδέλφισσές τους, με προεξάρχουσα τη γεμάτη ζωή μελλοθάνατη Κάθριν Ντόνοχιου, είχαν αποφασίσει να προχωρήσουν σε εκταφές.

Και πραγματικά τα απομεινάρια της Μάγκι λαμπύριζαν. Οι παρόντες κατάλαβαν μεμιάς τη σημασία: «Το όμορφό μου ράδιο» το αποκαλούσε η Μαρί Κιουρί.

Πήρε άλλα δέκα χρόνια και τρομερές δικαστικές μάχες (αφού στην αρχή η εταιρεία αρνιόταν κάθε ενοχή και χρηματοδοτούσε ανθρώπoυς σε θέσεις-κλειδιά) για να δικαιωθούν τα κορίτσια με τη βοήθεια ενός εκπληκτικού αριστερού Εβραίου δικηγόρου, που δέχτηκε να δουλέψει αμισθί, του Λέοναρντ Γκρόσμαν.

«Τα κορίτσια του ραδίου δεν πέθαναν μάταια» και η κληρονομιά τους εξακολουθεί να ζει, αφού σέρνοντας την εταιρεία σε δίκη επέβαλαν τη Χάρτα της Ασφάλειας στους χώρους εργασίας που ίσχυε μέχρι πρόσφατα σε τόσες χώρες.

Αλλά το ίδιο ζει και το ράδιο. Αδύνατον να καταστραφεί, σαν μνήμη, ζει περίπου 1.600 χρόνια.

Οπως στους δρόμους στις γειτονιές τους, το μακρινό 1917, «τα κορίτσια θα λάμπουν στα φέρετρά τους για πολλά χρόνια ακόμη».

*Τίτλος και υλικό αντλήθηκαν από τις K. Moore και M. Ferguson.

πηγή: efsyn.gr 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr