Το καλοκαίρι του 1991 στα Καμένα Βούρλα βλέπαμε «Μπέβερλι Χιλς»

Εκείνο το καλοκαίρι του 1991 θα το περνάγαμε στα Καμένα Βούρλα, στο εξοχικό σπίτι της Χαράς, μαζί με την υπόλοιπη παρέα από το σχολείο κι από τη γειτονιά: Τη Μαίρη, την Κατερίνα, τον Σταύρο, τον Νίκο, την Ελένη, την Αγγελική. Ήμασταν στα 17 μας και πολλοί δεν είχαμε ακόμη έγχρωμη τηλεόραση. Ο Σάκης, ο μεγαλύτερος αδερφός της Χαράς, που δεν ερχόταν μαζί μας καθώς πήγαινε μόνος του διακοπές, είχε παραγγείλει στους δικούς του να του «γράφουν» από την τηλεόραση σε VHS κασέτες τα επεισόδια από το αγαπημένο του σήριαλ. Ήταν τα «Χτυποκάρδια στο Μπέβερλι Χιλς», που προβάλλονταν από το παντοδύναμο τότε MEGA, μία καθαρόαιμη γλυκιά και εθιστική αμερικανιά, απευθυνόμενη στους εφήβους του κόσμου όλου, των οποίων η μέχρι τότε ζωή τους έμοιαζε σαν ένας φραπές των ηρώων της σειράς: Του Μπράντον, της Μπρέντα, του Ντίλαν, της Κέλλυ, του Ντέιβιντ, της Ντόνα και του Στιβ. Όμορφα πρόσωπα όλοι τους, αγόρια και κορίτσια σαν τα κρύα νερά, που ο σεναριακός τους μικρόκοσμος έκανε πάταγο διεθνώς! 

Θυμάμαι πως ο Μπράντον ήταν ένας αστέρας της δημοσιογραφίας, στην υποτιθέμενη εφημερίδα του κολεγίου. Εμείς πάλι στο Γ’ λύκειο Κερατσινίου σκοτωνόμασταν ως μέλη του δεκαπενταμελούς! Πού να βρισκόταν καιρός για σχολικές εφημερίδες και κατ’ επέκτασιν μία γεύση κοινωνικής καταξίωσης…Τό’χαμε όμως ένα παράπονο που ο Μπράντον επιβεβαιωνόταν και ερωτικά – συναισθηματικά μέσα από το ταλέντο του στη δημοσιογραφία. Η Μπρέντα ήταν ηθικό ενάρετο στοιχείο, πρότυπο καλής κόρης, που απ’ τη μία συμπαραστεκόταν στην πιο έξαλλη Κέλλυ, απ’ την άλλη όμως διεκδικούσαν τον ίδιο γκόμενο, τον γόη Ντίλαν. Η Κέλλυ, πάλι, μπορεί να μην ήταν τόσο νοστιμούλα σαν τη Μπρέντα, διέθετε κάτι όμως πιο σέξι και ελκυστικό λόγω του χαρακτήρα που υποδυόταν: Οικογενειακή βία, ναρκωτικά, βιασμούς, ήταν κάπως πιο απελευθερωμένη και περπατημένη συγκριτικά με τα υπόλοιπα καλόπαιδα. Ο Στιβ ήταν το θετικό στοιχείο, ο κολλητός του Μπράντον, που τά’χε καλά με όλους και φρόντιζε να τα’χουν κι οι άλλοι καλά μεταξύ τους. Αδιάφορος ως χαρακτήρας! Η Ντόνα ήταν η αειπάρθενος της παρέας, που ποτέ δεν ολοκλήρωνε το ερωτικό παιχνίδι, ειδικά με τον Ντέιβιντ, τον οποίο παντρεύτηκε στο τέλος και αμφότεροι ησύχασαν τις ορμές τους. Στάνταρ ο πλέον συντηρητικός χαρακτήρας της σειράς και μάλλον διόλου τυχαίο που τον υποδύθηκε η Τόρι Σπέλινγκ, η κόρη του παραγωγού Άαρον Σπέλινγκ. Ο Ντέιβιντ ήταν ο μουσικός της παρέας, όχι κάνα μεγάλο ταλέντο, αλλά συμπαθής και κάπως πιο μποέμ. Και φτάνουμε στο Ντίλαν, τον πλέον ενδιαφέροντα χαρακτήρα του σήριαλ: Τα κορίτσια μαλλιοτραβιόντουσαν για πάρτη του, αυτός όμως ήταν μοναχικός, ευαίσθητος και ενίοτε ευέξαπτος. Έκανε σέρφινγκ συχνά και δεν έδινε δεκάρα αν αποτελούσε μήλο της έριδας μεταξύ Μπρέντα και Κέλλυ. Σίγουρα ήταν ο πιο δημοφιλής χαρακτήρας απ’ όλα τα αγόρια του σήριαλ!

Βέβαια, ο Ντίλαν δεν έγινε ποτέ στην Ελλάδα σαν τον Ριτζ της «Τόλμης και Γοητείας» που είχε σκάσει λίγα χρόνια νωρίτερα στην κρατική τηλεόραση. Θυμάμαι που είχαμε πάρει ταξί με τρεις φίλους για να τον υποδεχτούμε κάπου στον Πειραιά ή στην Αθήνα – δεν θυμάμαι πού ακριβώς – και μας πρόγκηξε ο ταρίφας: «Δε ντρεπόσαστε, ρε; Είχε έρθει ο Φλέμινγκ που ανακάλυψε την πενικιλίνη και έσωσε την ανθρωπότητα και τον υποδέχτηκαν τρία άτομα στην Ελλάδα, κι εσείς τρέχετε να δείτε αυτόν τον μαλάκα;» Τα χίλια δίκια του είχε ο ταξιτζής τότε, αλλά κι εμείς παιδιά ήμασταν και θέλαμε να δούμε από κοντά έναν τηλεοπτικό σούπερ σταρ! Τέλος πάντων, το θέμα μας είναι ότι ο Ντίλαν δεν επρόκειτο σε καμία περίπτωση να μάζευε τόσο πολύ κόσμο σε μία επίσκεψη του στη χώρα μας. 

Τα «Χτυποκάρδια στο Μπέβερλι Χιλς» αφορούσαν τη νεολαία και μόνον αυτή. Το «Τόλμη και Γοητεία» ολόκληρη τη μεσαία τάξη που την έστηνε κάθε μεσημέρι στην τηλεόραση για να παρακολουθήσει μίση και πάθη, έρωτες και δολοπλοκίες. Και στις δύο περιπτώσεις, μιλάμε για δύο καθ’ όλα συντηρητικά αμερικανικά σήριαλ. Η αγία οικογένεια πάνω απ’ όλα, αλλά και οι έρωτες που καταλήγουν σε γάμους, το είδος διαιωνίζεται και το χρήμα συνεχίζει να κινείται. 

Οι διακοπές το καλοκαίρι του 1991 στα Καμένα Βούρλα του νομού Φθιώτιδας κύλησαν με μπάνια στη θάλασσα, πολλές πλάκες και περισσή αθωότητα, αλλά και τα επεισόδια του «Μπέβερλι Χιλς» που βλέπαμε τα βράδια πριν τραβήξουμε για τη Laxmi, την τοπική ντισκοτέκ. Εγώ μόλις είχα αρχίσει να κολλάω άσχημα με το ελληνικό rock. Θυμάμαι πως οι άλλοι στην παραλία έπαιζαν ρακέτες και μένα το κασετόφωνο μου έπαιζε στη διαπασών το κομμάτι του Παύλου Σιδηρόπουλου που φώναζε τη λέξη «Θααάνατος», από το άλμπουμ «Εν λευκώ». «Δες κι εσύ λίγο ”Μπέβερλι Χιλς”» ήταν η μόνιμη παρότρυνση της παρέας που δεν εκτιμούσε και πολύ το «θανατικό» μου γούστο. Είχες μόλις πεθάνει κι ο Σιδηρόπουλος, βλέπεις…

Όταν επιστρέψαμε στην Αθήνα, η πλύση εγκεφάλου είχε για τα καλά συντελεστεί. Το πρώτο πράγμα που είπα στη μάνα μου, μπαίνοντας στο σπίτι τρομερά εκνευρισμένος – περισσότερο για να της τη σπάσω -, ήταν το εξής: «Χάθηκε να μοιάζεις κι εσύ με την κυρία Σίντι, τη μάνα του Μπράντον;» Ευτυχώς όμως θυμάμαι καλά τη θεϊκή απάντηση της: «Άκουσε να σου πω, αγόρι μου, η κυρία Σίντι δεν δούλεψε σε φάμπρικες της Γερμανίας, ούτε έβαζε εφημερίδες στα παπούτσια της όταν έβρεχε και χιόνιζε»…Σήμερα πιστεύω πως η λαϊκή αυτή ατάκα υπήρξε καθοριστική για τη μετέπειτα πολιτική μου συνείδηση, σε εποχές που έκανε τις πρώτες εμφανίσεις της κυρίως μέσω της rock μουσικής. Εγκατέλειψα γρήγορα τα «Χτυποκάρδια στο Μπέβερλι Χιλς» και προτίμησα να βλέπω ένα άλλο παρεμφερές σήριαλ, το καναδέζικο «Σκανδαλιές στο Γυμνάσιο Ντεγκράσι», που βρισκόταν στα τελειώματα του. Ναι μεν πιο «βήτα» συγκριτικά με τη γκλαμουριά του «Μπέβερλι Χιλς», αλλά πιο χιουμοριστικό και λιγότερο υπογείως δηκτικό! 

* Το άρθρο αφιερώνεται στη μνήμη του ηθοποιού Λουκ Πέρι, του Ντίλαν του «Μπέβερλι Χιλς», που έφυγε από τη ζωή στα 52 του χρόνια, χτυπημένος από εγκεφαλικό επεισόδιο. Εκτός του ότι ως Ντίλαν υπήρξε εν μέρει κομμάτι της εφηβείας μας, επρόκειτο και για έναν ηθοποιό με ανησυχίες. Ήταν ο μόνος ίσως από το cast της σειράς, που την εγκατέλειψε για να αναζητήσει πιο σοβαρούς ρόλους στο θέατρο, αλλά και σε ταινίες που βγήκαν κατευθείαν στην αγορά του DVD.