Ιδεολογία και νέοι του σήμερα

Του Κώστα Φεργαδάκη

Μια γενιά διαρκεί περίπου 30 χρόνια, μας είχαν πει στο σχολείο κάποτε. Μέσα σε αυτά τα 30 χρόνια δημιουργούνται καινούργιες προσωπικότητες, ιδεολογίες, ανάγκες, και γενικότερα νέοι τρόποι με τους οποίους εκφράζεται ένα σύνολο από ανθρώπους για μία περίοδο, αφήνοντας έτσι το δικό του στίγμα στην κοινωνία και κατ επέκταση στην ανθρωπότητα. Έπειτα, όταν πλέον ολοκληρωθεί ο κύκλος αυτός της κάθε γενιάς, τη θέση της παίρνει η επόμενη, η οποία εδράζεται πάνω στην προηγούμενη, και χτίζει νέα θεμέλια, με απώτερο στόχο πάντα την καινοτομία και την επίτευξη της διαφορετικότητας.
Στις δεκαετίες του 1970-1990, οι νέοι των εκάστοτε κοινωνιών ήταν γεμάτοι εφευρετικότητα, δημιουργικότητα και βασική τους επιδίωξη ήταν να αλλάξουν, να εξευγενίσουν τον κόσμο, και να δημιουργήσουν αυτοδύναμες προσωπικότητες, πάνω στις οποίες θα μπορέσει να βασιστεί η νέα κοινωνία. Εν ολίγοις μπορούμε να πούμε ότι το πέτυχαν, χωρίς όμως να φροντίσουν να επιτελέσουν μια ενδελεχή προσπάθεια.
Με τη σειρά της, και η δικιά μας γενιά γεμάτη αυτοπεποίθηση και ενθουσιασμό, παράλληλα με την ιλιγγιώδη ταχύτητα με την οποία εξελίσσεται η τεχνολογία στη σύγχρονη εποχή, προσπαθεί να προσαρμοστεί, και να καινοτομήσει και αυτή με τη σειρά της, μη υπολογίζοντας όμως τις συνέπειες που μπορεί να έχει στο μέλλον αυτή η προσπάθεια. Αν είναι κάτι που χαρακτηρίζει απόλυτα το μεγαλύτερο ποσοστό την σύγχρονη νεαρή σε ηλικία κοινωνία, αυτό είναι η επιζήτηση της γρήγορης ‘’ωρίμανσης’’, της εύκολης πολυτελέστατης ζωής, και η αδιάφορη στάση απέναντι σε αξίες και συνήθειες που οι πρόγονοί τους διαφύλαξαν με κάθε θεμιτό μέσο, όπως για παράδειγμα η θρησκεία, τα ήθη και έθιμα, και οι παραδόσεις. Την ίδια στιγμή, οι νέοι δείχνουν να μην ενδιαφέρονται τόσο πολύ, τόσο για την εξέλιξη της προσωπικότητάς τους, όσο και για τη μελλοντική τους αποκατάσταση. Παρά την εμφανή τους επιθυμία για ανεξαρτητοποίηση και ελεύθερη βούληση, εξακολουθούν να απαιτούν από την οικογένεια να τους προσφέρει τα βασικά αγαθά, δίχως να έχουν την άμεση ανάγκη να μπορέσουν οι ίδιοι κάποια στιγμή στο μέλλον να είναι σε θέση να εξασφαλίσουν τα ίδια, μόνοι τους.
Φτάσαμε λοιπόν στο σημείο η καθημερινότητα των νέων σήμερα να απαρτίζεται αμιγώς από λίγες και επουσιώδεις δραστηριότητες, που κάθε άλλο παρά εποικοδομητικές είναι. Τατουάζ με σχέδια που ενδεχομένως ούτε οι ίδιοι ξέρουν τι κρύβουν από πίσω τους, ξέφρενοι τρόποι διασκέδασης, χωρίς κάποιο ουσιαστικό νόημα, κλαμπ γεμάτα από νεολαίους που βρίσκουν την ικανοποίηση μέσα σε κενά μπουκάλια αλκοόλ, μυς απαρτιζόμενοι ως επί το πλείστον από συμπληρώματα και χάπια, με απώτερο πάντα στόχο την επίδειξη, ακριβά ρούχα και παπούτσια, κινητά πολυτελείας που σε καμία περίπτωση δε συνάδουν με την εικόνα που παρουσιάζει το κράτος στην κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει. Φυσικά, δεν είναι λίγοι εκείνοι που καταφεύγουν στους πρόσκαιρους παραδείσους που τους προσφέρουν τα ναρκωτικά. Αυτή είναι μία ανόθευτη εικόνα της πραγματικότητας του σήμερα.
Οι νέοι πλέον δεν μαζεύονται στις γειτονιές. Δεν διασκεδάζουν πραγματικά όπως παλιά. Υπολείπονται καινοτόμων ιδεών, και εμφανώς προτιμούν την προχειρότητα και την εύκολη λύση. Δεν έχουν πραγματικούς φίλους. Το φιλικό τους περιβάλλον έχει μετατραπεί σε ένα διαδικτυακό κουτί, γεμίζοντάς τους με την ψευδαίσθηση ότι έχουν κάποια κοινωνική αναγνωσιμότητα και μια υπόσταση σαν προσωπικότητες. Ακόμα και οι διαπροσωπικές σχέσεις που συνάπτονται μεταξύ των ιδίων, έχουν καταλήξει σε μία ιδιαζόντως ειδεχθή κατάσταση, θέτοντας ανέλπιστα σε άμεσο κίνδυνο, αξίες όπως η αγάπη, η εμπιστοσύνη, ο σεβασμός, η αλληλεγγύη, ακόμα και το μίσος..