Η ΓΡΙΑ ΤΙΓΡΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΥΑΙΝΕΣ

Την τίγρη δεν την ενδιαφέρει πόσες ρίγες έχει. Και ο Αριστοτέλης Παυλίδης είναι μια τίγρης, της ελληνικής πολιτικής. Γέρικη ναι, σε δύσκολη θέση έως πριν μερικές ώρες, αλλά τίγρης. Ξέρει καλά ποιοί είναι οι όροι της επιβίωσης στην άγρια ζούγκλα της πολιτικής, που η δική του γενιά πολιτικών δημιούργησε. Δεν τον ενδιαφέρουν λοιπόν οι ρίγες, η αισθητική τους, ή αν κάποιος ενδιαφέρεται να τις μετρήσει. Ίσως πραγματικά η εικόνα του να φαίνεται γραφική, σε ένα τοπίο με μοντέρνες και μεταμοντέρνες πολιτικές αναζητήσεις, αλλά κυρίως με εικόνες που έχουν άρωμα Μυκόνου και λάμψη 5th Avenue. Το δάχτυλο που εδώ και καιρό κουνά ο πρώην υπουργός Αιγαίου, για πολλούς από τους σύγχρονους επικοινωνιολόγους να είναι μια εικόνα για το παρελθόν. Ταιριάζει περισσότερο για ρόλο σε ασπρόμαυρη ταινία της Φίνος Φιλμ, παρά στους κανόνες του σύγχρονου πολιτικού μάρκετινγκ. Εν ολίγοις μετρούν τις ρίγες. Και αγνοούν την απειλή. Το δάχτυλο, να πάψει να κινείται αόριστα και να δείξει σε συγκεκριμένη κατεύθυνση. Συγκεκριμένα πρόσωπα. Τότε το κοινό θα κλάψει ή θα γελάσει. Είναι μια από τις εξαιρετικές ικανότητες που διατηρούν έως και σήμερα οι ήρωες των ταινιών του Φίνου. Και δεν έχουν σίγουρα οι επικοινωνιολόγοι.

Ο Αριστοτέλης Παυλίδης ήταν σαφής προς αυτούς που έπρεπε, αγνοώντας την σημειολογία και τις ερμηνείες της. «Εμένα με κρίνει ο λαός», «δεν πετάς κάποιον στη θάλασσα χωρίς ανταλλάγματα», «είμαι περισσότερο ξεκάθαρος από ότι άλλοι για το Βατοπαίδι», είναι μερικά μόνο από τα σαφή, πολύ σαφή μηνύματα που έστειλε. Και τα κατάφερε. Σε αυτό βέβαια πρέπει κάποιος να συνυπολογίσει την αγωνία του πρωθυπουργού να μην πάμε σε εκλογές και πολύ περισσότερο την αγωνία πολλών βουλευτών της ΝΔ να μην χάσουν την έδρα τους. Δηλαδή να μην πάμε σε εκλογές. Έτσι ο πρώην υπουργός, στην «απολογία» του στη Βουλή στάθηκε στην ιστορία της Ένωσης των Δωδεκανήσων με την Ελλάδα και όχι στην προσωπική του ιστορία, και στην έκκληση για δικαιοσύνη την ώρα που ο ίδιος προσπαθούσε με κάθε τρόπο να μην βρεθεί ενώπιόν της.
Ελάχιστη σημασία έχει η ενοχή ή μη του κυρίου Παυλίδη. Η συναισθηματική του φόρτιση κατά την ομιλία του, δεν είναι χωρίς σημασία. Όχι γιατί αποδεικνύει αθωότητα απαραιτήτως. Στο μυαλό του ο πρώην υπουργός έχει δίκιο. Έστω και με το επιχείρημα, «με ένα Βατοπαίδι να την βγάζει καθαρή το κωλόσπιτο (κατά τον αείμνηστο Βαγγέλη ) τους έφταιξε;» Αν ο Παυλίδης ήταν ένας κοινός έλληνας, με βάση τα σκοτεινά σημεία της δικογραφίας, θα πήγαινε στη Δικαιοσύνη. Πράγμα το οποίο δεν σημαίνει και ενοχή και που ένας πολιτικός μάλλον έπρεπε να το επιδιώκει για ηθικούς λόγους. Δεν πήγε. Η πρώτη ευθύνη δεν ανήκει σε αυτόν.
Το πολιτικό σύστημα, για λόγους αυτοπροστασία φυσικής και όχι πολιτικής, (τίγρεις βλεέπετε), έχει αποφασίσει πως για τους υπουργούς ο χρόνος παραγραφής είναι μικρότερος απ ό,τι για κάθε άλλο έλληνα. Πως για τους ίδιους λόγους μπορεί να υπάρξουν εκβιασμοί, συναλλαγές, παζάρια, αρκεί η μεθόδευση να είναι «συνταγματική». Αυτό μου θυμίζει λίγο τους παιδεραστές κήρυκες της Βίβλου που στην ανάγκη μπορούν να βρουν στα ιερά κείμενα, ακόμα και τον τρόπο να δικαιολογηθούν.
Όχι δεν φταίνε οι πολιτικοί ή η πολιτική γενικώς. Φταίει η πολιτική αντίληψη και πρακτική που κρίνει τον κύριο Παυλίδη για το κούνημα του δαχτύλου, επειδή ίσως θεωρεί πως θα ήταν καλύτερο να το κρατήσει ακούνητο σε κάποια…τσέπη. Με τακτ. Δεν ξέρω αλήθεια ποιό είναι το πιο μεγάλο χτύπημα για την αξιοπιστία της πολιτικής, ο πρώην υπουργός ή όσοι ψήφισαν λευκό; Γιατί η ψήφος των βουλευτών ήταν πρακτικά η ψήφος ενός εισαγγελέα που αποφάσιζε αν κάποιος πρέπει να παραπεμφθεί σε δίκη. Όταν λοιπόν υπάρχουν αμφιβολίες, είναι υπέρ του κατηγορούμενου. Άρα όσοι ψήφισαν λευκό έπρεπε να ψηφίσουν κατά της παραπομπής αν πραγματικά είχαν αμφιβολίες. Ψήφισαν λευκό συμμετέχοντας όχι σε μία πολιτική αναγκαιότητα, αλλά σε μια προσωπική πολιτική επιβίωσης αυτού που μπορεί να εκβιάζει την κυβέρνηση, τον πρωθυπουργό, το πολιτικό σύστημα. Αυτοί μάλλον δεν είναι τίγρεις. Ύαινες ίσως…