Η ακριβή Τιμή των Ταπεινωμένων

Δεν υπήρξα ποτέ δημόσιος υπάλληλος. Δεν έτυχε και δεν το επιδίωξα. Μάλλον έτυχε αλλά το προσπέρασα. Δεν μου πήγαινε η κλεισούρα και η ιδέα ότι θα έμπαινα σε ένα γραφείο και θα έβγαινα μετά από σαράντα χρόνια. Θυμάμαι όμως τη φρίκη των δικών μου, όταν αρνήθηκα την ‘βιδωμένη’ καρέκλα, που -κατά τη γνώμη τους- θα έλυνε μια και καλή τα σούρτα-φέρτα στις αλλεπάλληλες δουλειές που φιλότιμα έτρεχα. Είχαν βαρεθεί να με βλέπουν να πηγαινοέρχομαι από το ένα γραφείο στο άλλο, χωρίς αποτέλεσμα.
Διάβαζα, τις μικρές αγγελίες στις εφημερίδες και με έπιανε μαύρη απελπισία. Το πιο κοντινό σε πραγματική δουλειά ήταν να πουλάς οτιδήποτε δεν πουλιόταν και αφού άκουγες ‘ψαλμωδίες’, μετά από 10 ώρες τηλεφωνικών παρενοχλήσεων, σε ανύποπτους, μελλοντικούς πελάτες, στο τέλος του μήνα, με συγκατάβαση σου ανακοίνωναν, ότι δεν θα πληρωθείς, γιατί οι πωλήσεις δεν ανέβηκαν… αρκετά.
Φίλες, συμφοιτήτριες, είχαμε γίνει πια το κλαμπ των απλήρωτων… Και όποιες κατάφερναν να δουλέψουν,για λίγο (και να πληρώνονται), το πλήρωναν μάλλον ακριβά ανεχόμενες παρενοχλήσεις και απαράδεκτες συμπεριφορές.
Σε ένα τέτοιο κλίμα, για πολλούς, το δημόσιο αποτελούσε λύση.
Το δημόσιο προστάτευε εργασιακά έναν ολόκληρο κόσμο, που η πολιτεία αδυνατούσε να προστατέψει.
Υπάρχουν άνθρωποι που και εργατικοί είναι και τα τυπικά προσόντα έχουν. Υπολείπονται όμως στα ”ουσιαστικά” προσόντα. Δυσκολεύονται να πουλήσουν τον εαυτό τους, δεν τα καταφέρνουν στις δημόσιες σχέσεις και η Ανώνυμη εταιρεία ”Θείος Α.Ε”, δε θέλει να τους ξέρει.
Σε μια χώρα που η επιθεώρηση εργασίας πρώτα τηλεφωνάει στον εργοδότη και μετά περνάει για ‘καφέ’. Σε μια χώρα που εταιρείες, περνούν υπεύθυνη δήλωση στις εργαζόμενες, ότι σε περίπτωση πιθανής εγκυμοσύνης θα απολυθούν. Που το νομικό πλαίσιο λειτουργεί όταν και εφόσον… Ναι σε μια χώρα, σαν αυτή, όλοι οι εργαζόμενοι θέλουν να είναι δημόσιοι υπάλληλοι.
Ακούω δηλώσεις των πολιτικών μας τις τελευταίες μέρες και ειλικρινά ντρέπομαι. Που ζουν αυτοί οι άνθρωποι; είναι σα να κατοικούν σε άλλη χώρα κι έχουν εδώ το εξοχικό τους. Αντιλαμβάνονται ελάχιστα από όσα συμβαίνουν, γιατί δε βλέπουν συχνά τους ντόπιους ”ιθαγενείς”…
Εν τέλει, ακόμα κι αν οι καταγγέλλοντες πολιτικοί -παρότι και οι ίδιοι, δημόσιοι υπάλληλοι- αποτελούν φωτεινές εξαιρέσεις εργατικότητας και εντιμότητας, πόσοι συνάδελφοί τους εργάζονται ανελλιπώς με το ελάχιστο της αμοιβής και πόσοι εξαρτούσαν για χρόνια την ύπαρξη και την καριέρα τους, από τους διορισμούς με τους οποίους, ανεξέλεγκτα φόρτωναν στο δημόσιο;
Αυτός ο κόσμος είναι ένα τέρας, ένα αλλοπρόσαλλο σαρδανάπαλο πράγμα με εκτρωματικές παραμορφώσεις και στρεβλές φωνές. Μένεις έκπληκτος μπροστά στον παραλογισμό και την εξόφθαλμη διαστρέβλωση της πραγματικότητας.
Να παρακολουθείς άναυδος το δάχτυλο που αμείλιχτα περιστρέφεται όχι απλά για να υποδείξει, αλλά επιπροσθέτως να απαξιώσει και να λοιδορήσει τον επιλεγμένο, κάθε φορά, στόχο.
Θέλεις ‘αγαπητέ’, να τους απολύσεις, να τους μετακινήσεις, να τους κάνεις λίγο πιο πέρα, είναι ανάγκη να τους προσβάλλεις κι από πάνω; Να τους ταπεινώνεις;
Σε λίγο θα είναι ”έφεδροι”. Λίγος σεβασμός στο άδηλο μέλλον, την αβέβαιη προοπτική, το τηλεφώνημα που δεν θα γίνει, την εγκατάλειψη, την απελπισία τους.
Λίγος,ελάχιστος σεβασμός στην Τιμή των ταπεινωμένων που δεν έχει καμία σχέση με την αποτίμηση, την υποτίμηση και την εκτίμηση του του κρατικοδίαιτου ισολογισμού σου…

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr