Η τέχνη του δειλού μπουρδοανήσυχου

Του Κώστα Βαξεβάνη

Αν δεν επιχειρήσεις να ερμηνεύσεις όσα λένε, ή ακόμη περισσότερο να αναρωτηθείς πού ήταν αυτή η επιχειρηματολογία τις δεκαετίες που τη χώρα έσκιαζε ο δικομματισμός, του ρουσφέτι, η αναξιοκρατία και η διαπλοκή, είναι σίγουρο πως θα συμφωνήσεις.

Μιλούν για την ανευθυνότητα του κράτους, για την ανάγκη να υπάρξουν επενδύσεις, για την κοινωνία που απαιτεί τάξη και ευρυθμία, για την ανάγκη ελάχιστης φορολόγησης. Η μικρή λεπτομέρεια είναι πως τοποθετούν αυτές τις ανάγκες, στο πρόσφατο παρελθόν, και συγκεκριμένα από τη μέρα που ανέλαβε την εξουσία ο Τσίπρας. Αν επιχειρήσεις να συζητήσεις γι’ αυτές τις ανάγκες κάνοντας αναζήτηση στο χρόνο, τις κυβερνήσεις που πέρασαν από τη χώρα και κυρίως τα πρόσωπα που έχουν την ευθύνη, απαντούν με σαρκασμό, σχεδόν με κατηγορία, πως αυτά είναι παλαιοκομματικές αντιλήψεις που δεν τους ενδιαφέρουν. Αν τους πεις πως όλα αυτά διαμορφώθηκαν επί μισό αιώνα και μάλιστα με ευθύνη αρκετών από αυτούς που τώρα εμφανίζονται γενικώς και κυρίως αορίστως ανήσυχοι, θα σε πουν Συριζαίο.

Στην πολιτική όπως και στη ζωή υπάρχει η αιτία και το αποτέλεσμα, η συνέχεια της ιστορίας, η ευθύνη των ανθρώπων, αλλά ο απολίτικα ανήσυχος, απαιτεί να υπάρξει ασυνέχεια, ένα “πίστευε και μη ερεύνα”, κάτι ανάμεσα σε καλή διάθεση για την πολιτική και συναστρίες.

Σε όλη αυτή τη θεώρηση, δεν φταίνε οι πολιτικοί για τους οποίους εντέχνως καλούμαστε να μην αναλογιστούμε τις ευθύνες τους γιατί “δεν έχει νόημα”, αλλά φταίει πάντα η κοινωνία. Όχι με την έννοια που πραγματικά φταίει γιατί επί χρόνια πιστεύει τέτοιους μπουρδολόγους και τις παγίδες τους, αλλά με μία έννοια καταδίκης που φέρει ως προπατορικό αμάρτημα.

Από το Σταύρο θεοδωράκη που κατά μία έννοια έχει δικαίωμα να καταθέτει τέτοιες απόψεις ως κοσμοθεωρία σωτηρίας αφού ως εκεί φτάνει η πολιτική του συγκρότηση, ως το διευθυντή του ΒΗΜΑΤΟΣ που γράφει «Σημαντικά τμήματά της (σ.σ της κοινωνίας) δεν αντελήφθησαν ή καλύτερα δεν θέλησαν να αντιληφθούν ότι η εποχή της δανεικής ευμάρειας τελείωσε οριστικά και αμετάκλητα και παρέμειναν εγκλωβισμένα σε κύκλο συνωμοσιακών προσεγγίσεων, ατελείωτων ψευδαισθήσεων και ανεκπλήρωτων προσδοκιών», παίζεται ένα παιχνίδι αποενοχοποίησης των ενόχων δια του αρραβώνος με την αόριστη ανησυχία.

Η ευωχία, ο δανεισμός, η διαρκής εξαπάτηση της κοινωνίας, οι άδικες διακυβερνήσεις και άλλες τέτοιες αιτιάσεις «κοινής αποδοχής» επιστρατεύονται για να απενοχοποιήσουν τους υπεύθυνους. Δεν υπάρχουν Σημίτηδες, Άκηδες, Σαμαράδες, Μητσοτάκηδες που φταίνε, υπάρχει ένα κακό ριζικό που μας κατατρέχει, κάτι σαν βουντού της πολιτικής, αλλά δεν αφήνει να λυθούν τα μάγια ο Τσίπρας και η παρέα του.

Για μια ακόμη φορά το σύστημα συντεταγμένο παίζει το χαρτί του συντηρητισμού με πρόταγμα την απολίτικη μπουρδολογία. Δεν προσπαθούν να διαμορφώσουν μόνο εκλογική πελατεία, αλλά να σβήσουν τη μνήμη και να μηδενίσουν το κοντέρ. Είναι η ασφαλέστερη μέθοδος για να επικρατήσουν παραγκωνίζοντας και την ευθύνη και τη μνήμη για πάντα.

Μεγαλύτερος σύμμαχος σε αυτή την προσπάθεια είναι οι ευγενώς μεταλλαγμένοι του «υπαρκτού δικομματισμού» που εσχάτως εμφανίζουν τον εαυτό τους ως παρθενογεννημένο πολιτικά και όχι ως έκτρωμα διασταύρωσης κάποιου Βενιζέλου με Σαμαρά και φυσικά οι δειλοί. Αυτοί που είναι έτοιμοι να αποδομήσουν, να κατηγορήσουν, να κανιβαλίσουν, να παίξουν το ρόλο του ανευθυνο-υπεύθυνου, να απαιτήσουν αυτοματισμούς, να πυροβολήσουν όποιον έχει άλλη άποψη αλλά να μη χρειαστεί να απαντήσουν ποτέ σε ένα ερώτημα: «εσύ τι έκανες τόσα χρόνια αγαπητέ μπουρδοανήσυχε;».