Η συγγραφέας και ακτιβίστρια Φετχιέ Τσετίν στην Αθήνα

Η συγγραφέας θα βρεθεί στη χώρα μας με αφορμή το βιβλίο-προσωπική μαρτυρία της ίδιας, «η γιαγιά μου», το οποίο κυκλοφορεί στη χώρα μας από τις εκδόσεις Πατάκη.

Η Φετχιέ Τσετίν είναι δικηγόρος, ακτιβίστρια ανθρωπίνων δικαιωμάτων και συγγραφέας. Υπήρξε μέλος του Συμβουλίου για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του Δικηγορικού Συλλόγου της Κωνσταντινούπολης και εκπρόσωπος τύπου της Επιτροπής Εργασίας για τα Δικαιώματα των Μειονοτήτων του ίδιου συλλόγου.

Είναι μία από τους δικηγόρους της υπόθεσης της δολοφονίας του αρμένιου δημοσιογράφου Χραντ Ντινκ (2007) και δικηγόρος του ιδρύματος που έχει δημιουργηθεί στη μνήμη του.

Άρθρα της έχουν δημοσιευτεί σε πολλές εφημερίδες και περιοδικά της Τουρκίας και του εξωτερικού.

Έχει συγγράψει τα βιβλία Η γιαγιά μου (2004), Τα εγγόνια (2009, μαζί με την Αϊσέ Γκιούλ Αλτίναϊ) και Ντρέπομαι – Η δίκη της δολοφονίας του Χραντ Ντινκ (2013).

Έχει τιμηθεί με το Βραβείο Ορθότητας –για τον αγώνα της για τη γενοκτονία των Αρμενίων– από τον δήμο της Πάντοβα και με το Βραβείο Ελευθερίας του Αρμενικού Εθνικού Συμβουλίου της Αμερικής.

Λίγα λόγια για το βιβλίο η γιαγιά μου

Όταν βάζω µε το νου µου το Γενάρη εκείνης της χρονιάς, κρυώνω. Νιώθω έναν πόνο βαθιά μέσα µου. «Να εδώ, εδώ είναι ο πόνος» έλεγε η μαμά µου κρατώντας το χέρι της πάνω στο αριστερό της στήθος όταν ήθελε να εξηγήσει ότι είχε αβάσταχτη λύπη. Ακριβώς έτσι κι εμένα πονάει ένα μέρος βαθιά στην καρδιά µου στη σκέψη εκείνου του Γενάρη.

Είμαι στον αυλόγυρο ενός τζαμιού· ψυχρό, περιφραγμένο µε ψηλό τοίχο από τεράστιες παλιές μαυρισμένες πέτρες· ένα φέρετρο είναι πάνω στο μουσαλά να σου πιάνεται η ψυχή. Η πλάκα του μαρμάρου κάτω απ’ το φέρετρο είναι τόσο παγωμένη, που µου φαίνεται πως, αν την ακουμπήσω, το χέρι µου θα κολλήσει πάνω της· στέκομαι μακριά. Λες κι όλα, ο τεράστιος τοίχος, αυτές οι πέτρες, έχουν σχεδιαστεί για να νιώσει ο άνθρωπος την απελπισία του, την κακομοιριά του.

Όταν η Φετχιέ Τσετίν μεγάλωνε σε μια μικρή επαρχιακή πόλη της Τουρκίας, είχε την εικόνα της γιαγιάς της ως μιας ευτυχισμένης και αξιοσέβαστης μουσουλμάνας νοικοκυράς. Πέρασαν δεκαετίες μέχρι να της αποκαλύψει η ίδια την αλήθεια: Γεννήθηκε χριστιανή και Αρμένισσα, το όνομά της ήταν άλλο, οι περισσότεροι άντρες στο χωριό της σφαγιάστηκαν το 1915 και τα γυναικόπαιδα του χωριού στάλθηκαν σε πορεία θανάτου. Εκείνη την έσωσε (αρπάζοντάς την από την αγκαλιά της μάνας της) ένας Τούρκος αξιωματούχος, που έγινε ο πατέρας της. Αυτό που ήξερε η γιαγιά ήταν πως είχε ακόμη συγγενείς στην Αμερική. Θα μπορούσε η Φετχιέ να τη βοηθήσει να τους εντοπίσει προτού κλείσει τα µάτια της; Σε αυτήν τη συγκλονιστική μαρτυρία, η Φετχιέ Τσετίν σπάει τη σιωπή, σε μια χώρα όπου η γενοκτονία των Αρμενίων απλώς δεν έχει συμβεί…