Η ρητορική του εμφυλίου μολύνει την κοινωνία

Του Χρήστου Κουτσονάσιου

Αντί να προχωρήσουν σε μια βαθιά ενδοσκόπηση και να χαράξουν νέα πορεία στράφηκαν στις βαθιές και ταυτόχρονα σκοτεινές ρίζες του παρελθόντος τους. Στην παλιά παραδοσιακή Δεξιά που χτίστηκε στα ερείπια του Εμφυλίου πολέμου και κράτησε μέχρι τη χούντα. Είναι η περίοδος που έχει το αποκλειστικό σχεδόν προνόμιο της εξουσίας, κάνει τα πάντα για να κρατηθεί σε αυτήν και βαφτίζει προδότες και εχθρούς της χώρας όλους τους αριστερούς. Είναι η μετεμφυλιακή Δεξιά που στήνεται πάνω στο αφήγημα του αντικομμουνιστικού μένους.

Στη δεύτερη ιστορική της φάση, από τη μεταπολίτευση έως σήμερα, η Ν.Δ. έκανε μια όχι και τόσο εύκολη στροφή σε μια Δεξιά με πολλά ευρωπαϊκά δείγματα γραφής παράλληλα με τα ιδιαίτερα… εγχώρια χαρακτηριστικά της.

Πάνω λοιπόν στα αλλεπάλληλα αδιέξοδα των μνημονιακών επιλογών της η Ν.Δ. στρέφεται πια υπό το βάρος της ήττας της διπλής εκλογικής αναμέτρησης του 2014 και του 2015 στο μίσος, τη λάσπη, τις συκοφαντίες και στα ιδεολογήματα του Εμφυλίου.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛΛ. βαφτίζεται καθεστώς, τα στελέχη της έγιναν λάτρεις του Μαδούρο, του Στάλιν και της Β. Κορέας. Ο Ρουβίκωνας έγινε συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ και οι παντός είδους κουκουλοφόροι βαφτίστηκαν στελέχη της Κουμουνδούρου.

Ο ιστορικός κατήφορος της Ν.Δ. πάντως δεν αντιμετωπίστηκε από όλους με τη δέουσα προσοχή. Για κάποιο διάστημα αντιμετωπίστηκε από ορισμένους κύκλους ως ένα γραφικό στάδιο αδυναμίας άσκησης ουσιαστικής πολιτικής. Και εν μέρει ήταν σωστό.

Η καλλιέργεια της εμφυλιοπολεμικής ρητορικής εκτός από το γεγονός ότι είναι φασιστική από μόνη της μπολιάζει την κοινωνία με τα πιο ύπουλα και χαμηλά αντανακλαστικά. Με όρους “προδότες” και “πουλημένους” μόνο τα πανιά της Χρυσής Αυγής φουσκώνουν. Μην ξεχνάμε ότι τον περασμένο Αύγουστο ο πολιτικός διάλογος που προσπάθησε να επιβάλει η Ν.Δ. ήταν πάνω στο ανιστόρητο κι ακροδεξιό αφήγημα ότι “ναζισμός και κομμουνισμός είναι το ίδιο”.

Δεν είναι όλη η Ν.Δ., απλώς το ηχηρό κομμάτι της που βρίσκεται πλέον σε καίρια πόστα της ηγεσίας του Μοσχάτου είναι αυτό που δίνει τον αντιπολιτευτικό τόνο του μίσους. Και, δυστυχώς για την κοινωνία και τους πολίτες, δεν υπάρχει κανένα σημάδι ότι αυτό τείνει να μειωθεί. Το αντίθετο. Με την αποκάλυψη του σκανδάλου της Novartis είδαμε να κυριαρχεί αυτή η λογική.

Τελευταίο παράδειγμα ο Άδωνις Γεωργιάδης, που μίλησε με το στόμα του Ηλ. Κασιδιάρη και αποκάλεσε, όπως και ο χρυσαυγίτης βουλευτής, τον Ν. Κοτζιά «σταλινικό» επειδή ήθελε να στρέψει αλλού τα μάτια της κοινής γνώμης. Όπως και ο «κεντροαριστερός» Ανδ. Λοβέρδος μίλησε σε άπταιστη εμφυλιακή διάλεκτο και αποκάλεσε τον πρωθυπουργό «συμμορίτη».

Το αυγό του φιδιού δεν χρειάζεται να κρατά τσεκούρι για να το αναγνωρίσεις. Το σίγουρο είναι ότι δεν πρέπει να αφήνουμε χώρο να αναπτύσσεται. Ούτε σπιθαμή!

Πηγή: avgi.gr

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr