Η ιστορία και η διαδικασία του εναέριου ανεφοδιασμού – Δείτε τί γίνεται όταν πάει στραβά… (ΒΙΝΤΕΟ)

Μέχρι στιγμής ο εναέριος ανεφοδιασμός χρησιμοποιείται μόνο από πολεμικές αεροπορίες αν και πειραματισμοί έχουν γίνει και για την πολιτική αεροπορία.

Αρχικά χρησιμοποιήθηκε λίγο πριν τον Β’ ΠΠ για να αυξηθεί η εμβέλεια Βρετανικών υδροπλάνων σε υπερατλαντικές πτήσεις. Μετά χρησιμοποιήθηκε σε μεγάλο βαθμό για να αυξηθεί η εμβέλεια των στρατηγικών βομβαρδιστικών.

Εκτεταμένη χρήση υπάρχει από την εποχή του πολέμου του Βιετνάμ ενώ έγινε ευρέως γνωστός κατά τον πρώτο πόλεμο του Κόλπου.

Ο ανεφοδιασμός για πολλές δεκαετίας γινόταν με το σύστημα Probe and Drogue. Σε αυτό ένας εύκαμπτος σωλήνας έβγαινε από το πίσω μέρος του ιπτάμενου τάνκερ και χάρη σε μια κωνική απόληξη, σαν να ήταν δηλαδή ένα απλό χωνί, επιτυγχανόταν έτσι τέλεια εφαρμογή με το στόμιο του σωλήνα που προεξείχε από το αεροσκάφος-δέκτη.

Ο πιο σύγχρονος τρόπος ανεφοδιασμού όμως είναι αυτός όπου ο πιλότος πλησιάζει το αεροσκάφος-μεταφορέα του καυσίμου από κάτω και σε απόσταση περίπου 15 μέτρων από το πίσω τμήμα του.

Σβήνονται όσα ηλεκτρονικά συστήματα κάνουν εκπομπή για την αποφυγή παρεμβολών, ανοίγονται οι δεξαμενές καυσίμου για αποσυμπίεση των αερίων στο εσωτερικό τους από την εξάτμιση της βενζίνης ενώ το σκάφος-δέκτης σταθεροποιείται απόλυτα από τον χειριστή του.

Ένας άλλος ειδικά εκπαιδευμένος χειριστής, ο boomer, παίρνει τον έλεγχο και δίνει πλέον οπτικές οδηγίες που εμφανίζονται με τη μορφή χρωμάτων σε δύο παράλληλες λωρίδες στο μέσον και στο κάτω μέρος της ατράκτου του γεμάτου με βενζίνη αεροσκάφους του. Η μία λωρίδα δίνει οδηγίες σχετικά με το σωστό ύψος και η άλλη σχετικά με την απόσταση. Όταν και στις δύο λωρίδες, αρχίζοντας από κόκκινες και κίτρινες ενδείξεις, επικρατήσει τελικά το πράσινο, βγαίνει ο μαγνητικός τηλεσκοπικός σωλήνας ανεφοδιασμού επίσης με οπτικές ενδείξεις για τη σωστή έκτασή του οπότε αρχίζει ο καθαυτό ανεφοδιασμός.

Εννοείται ότι κάθε άλλο παρά απαλλαγμένος κινδύνων είναι ένας τέτοιος τρόπος ανεφοδιασμού. Οχι μόνον διότι οι αναταράξεις και η τυχόν ύπαρξη νεφών δυσκολεύει την ασφαλή προσέγγιση στα 18.000 ως 21.000 πόδια, αλλά και διότι λόγω υποπίεσης επηρεάζονται οι ενδείξεις κάποιων οργάνων ύψους και ταχύτητας και στα δύο αεροσκάφη. Η όλη μετάγγιση πάντως δεν κρατάει περισσότερο από δύο ή τρία λεπτά όταν η ροή φθάσει να είναι 2.000 λίβρες καυσίμου το λεπτό.

Κάποιες στιγμές όμως τα πράγματα πάνε στραβά και τότε στην καλύτερη απλά μιλάμε για ατυχία ενώ στην χειρότερη έχουν σημειωθεί ακόμα και συντριβές αεροπλάνων