Γιάννης Σκαρίμπας "Φαντασία" – Να βγούμε από την τρικυμία αυτού του κόσμου

Σε ιδιόγραφο βιογραφικό σημείωμά του γράφει:

Γεννήθηκα το 1893 στο χωριό Αγια-Θυμιά της Παρνασσίδος – πρώην Δήμου Μυωνίας. Το δημοτικό μου σκολειό το πέρασα στην Ιτέα των Σαλώνων. Το Σχολαρχείο στο Αίγιο και το Γυμνάσιο στην Πάτρα. Εδώ (στη Χαλκίδα) ελθόντας για στρατιώτης (κληρωτός) το 1914 παντρεύτηκα (… εξ’ έρωτος). Έκτοτε, σχεδόν δεν ‘‘το κούνησα’’ από την πόλη ετούτη = τη Χαλκίδα. Έκανα οικογένεια (παιδιά, νύφες κι εγγόνια) και μνέσκω ακόμα, γράφοντας Λογοτεχνία και Ιστορία. Αλλά και Ποίηση και Θέατρο.

Τώρα υπέρ τα 84 μου χρόνια γεγονώς, εφησυχάζω (σχεδόν μόνος) στο σπιτάκι μου, ζων αεί -μη- διδασκόμενος, εν αναμονή του εσχάτου-μου-μαθήματος, ευχαριστώντας εκείνο που ονομάζουμε Θεό, για τα βουνά και για τα δάση που είδα… (του Ζαχ.Παπαντωνίου).

Και για το ακριβές των παραπάνω αυτών μου ασημάντων, υπογράφομαι,

ο ταπεινότατος

Γιάννης Σκαρίμπας

Γιάννης Σκαρίμπας «Φαντασία»

Νά’ ναι σα να μας σπρώχνει ένας αέρας μαζί

προς ένα δρόμο φιδωτό που σβεί στα χάη,

και σένα του καπέλου σου βαμμένη φανταιζί

κάποια κορδέλα του, τρελά να χαιρετάη.

Και νά’ ναι σαν κάτι να μου λες, κάτι ωραίο κοντά,

για άστρα τη ζώνη που πηδάν των νύχτιων φόντων,

κι αυτός ο άνεμος τρελά τρελά να μας σκουντά

όλο προς τη γραμμή των οριζόντων.

Κι όλο να λες, να λες, στα θάμβη της νυκτός

για ένα-με γιάλινα πανιά-πλοίο που πάει

όλο βαθιά, όλο βαθιά, όσο που πέφτει εκτός:

όξ’ απ’ τον κύκλο των νερών-στα χάη.

Κι όλο να πνέη, να μας ωθή αυτός ο αέρας μαζί

πέρ’ από τόπους και καιρούς έως ότου-φως μου-

-καθώς τρελά θα χαιρετάη κείν’ η κορδέλα η φανταιζί-

βγούμε απ’ την τρικυμία αυτού του κόσμου…