Για άλλη μια φορά στην Ιστορία, «η καμπάνα χτυπά για εσένα»

Μια ξεκάθαρη έκφραση αυτής της εξοικείωσης διάβασα –με αισθήματα ανατριχίλας- πριν δυο βδομάδες περίπου σε κείμενο γνωστού δημοσιογράφου εφημερίδας μεγάλης κυκλοφορίας. «Γιατί μας λέτε συνέχεια για την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη;» απορούσε. Άντε να πάρει 20% στις Ευρωεκλογές, και τι έγινε, δεν θα κυβερνήσει. Για να συμπεράνει ότι το μείζον είναι να ηττηθεί η αριστερά στην Ελλάδα και στην Ευρώπη και μετά βλέπουμε.

Κάτι ανάλογο υποστήριζε ο γερο-Τζο Κένεντυ ως πρεσβευτής των ΗΠΑ στη Βρετανία το 1940. Ο Χίτλερ, έγραφε, είναι και χρήσιμος, κυνηγάει τους αριστερούς και περιορίζει την επιρροή των Εβραίων. Ευτυχώς ο Ρούζβελτ τον απομάκρυνε από τη θέση του την επόμενη μέρα.

Στο μεταξύ, οι ανησυχητικές ειδήσεις από την συσπείρωση της νέας ακροδεξιάς στην ΕΕ είναι καθημερινές. Η ΛεΠεν με τον Σαλβίνι συγκροτούν μέτωπο για τις Ευρωεκλογές του 2019. Η Πολωνική κυβέρνηση προχώρησε στον διορισμό 19 ελεγχόμενων δικαστών στο Ανώτατο Δικαστήριο γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων της τις προειδοποιήσεις της ΕΕ. Ο Ούγγρος πρωθυπουργός στέλνει ευχαριστήριο τηλεγράφημα στη Χρυσή Αυγή που τον υποστήριξε στο Ευρωκοινοβούλιο. Τα γκάλοπ για τις τοπικές εκλογές στη Βαυαρία προβλέπουν ότι το AfD θα φτάσει το 10% εμποδίζοντας την παραδοσιακή τοπική αυτοδυναμία της Δεξιάς.

Προσωπικά λοιπόν πιστεύω ότι είναι ώρα να τρομάξουμε. Αν οι Ευρωπαίοι πολίτες τρομάξουμε σήμερα, μπορεί να είναι έγκαιρο. Αύριο μπορεί να είναι αργά.

Το ΕΛΚ, το Ευρωπαϊκό κόμμα της Μέρκελ, της ΝΔ κ.λπ., προσποιείται ότι ελέγχει την κατάσταση. Νομίζω (χωρίς να επιχαίρω) ότι δεν ελέγχει απολύτως τίποτε πια. Η νέα ακροδεξιά (η alt-right σύμφωνα με τον Στηβ Μπάνον) πολιορκεί το ΕΛΚ από τα έξω και από τα μέσα ταυτόχρονα. Με ξεχωριστά κόμματα (όπως στη Γαλλία, την Ιταλία, την Γερμανάι) αλλά και με ακροδεξιές πτέρυγες που αποκτούν την ηγεμονία στο εσωτερικό των παλιών κεντροδεξιών κομμάτων. Όπως στην Πολωνία, την Ουγγαρία, τη δικιά μας ΝΔ.

Για να καταλαβαινόμαστε δηλαδή ο Σαμαράς, ο Γεωργιάδης, ο Βορίδης, είναι με την Μέρκελ και την γαλλική κεντροδεξιά ή με τον Σαλβίνι και την ΛεΠεν;

Μπροστά σε αυτή την κλιμακούμενη απειλή, φυσιολογικά ξεκινάμε από τις  δεδομένες μας αλήθειες. Ότι ο νεοφιλελευθερισμός και οι πολιτικές χρόνιας λιτότητας ευθύνονται για την κρίση του Ευρωπαϊκού οράματος και την κοινωνική αποσύνθεση. Ότι το έλλειμμα δημοκρατικής λειτουργίας στην Ευρώπη και η αποκοπή των γραφειοκρατικών ελίτ της ΕΕ από τους πολίτες θρέφουν τον ακροδεξιό εθνικισμό.

Όλα σωστά, αλλά το ερώτημα του ποιητή επανέρχεται αμείλικτο: «Τώρα τι κάνεις;»

Δεν αρκεί λοιπόν να έχουμε δίκιο, πρέπει οπωσδήποτε να τους αποκρούσουμε. Όχι να προσπαθήσουμε, να το καταφέρουμε.

Προφανώς αυτή είναι μια μεγάλη συζήτηση.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr