Eπιστολή σχετικά με την διαμάχη Σ. Ψυχάρη και Α. Κακλαμάνη

Κύριε Διευθυντά,
Πρόσφατα, έχει απασχολήσει το πλείστο των Αθηναϊκών εφημερίδων και πολλών ενημερωτικών ιστοσελίδων, μία δημόσια αντιπαράθεση μεταξύ του Διευθυντού του Συγκροτήματος Λαμπράκη κου Σ. Ψυχάρη και του τέως Προέδρου της Βουλής και Βουλευτή κου Απόστολου Κακλαμάνη, αναφερόμενη σε πολιτικά γεγονότα της περιόδου 1973-1974, εμπλέκοντας και τα ονόματα του αδελφού μου Χαράλαμπου και το δικό μου, Αριστείδη Παλαΐνη.

Στην αντιπαράθεσή τους αυτή, αμφότεροι οι ανωτέρω δημόσιοι λειτουργοί, απέκρυψαν την παρουσίαση της πλήρους αλήθειας, περιοριζόμενοι μάλιστα σε απειλές περί κατοχής μαρτυρικών φωτογραφιών και λοιπών στοιχείων, καίτοι τα θέματα, στα οποία αναφέρθηκαν, σχετίζονται άμεσα τόσο με το Κυπριακό όσο και με την πραγματοποιηθείσα, παρουσία των στόλων των Μεγάλων Δυνάμεων, μεταπολίτευση του Ιουλίου 1974 ,  δηλαδή αφορούν μέρος της Ιστορίας της Ελλάδας, για το οποίο το μεγαλύτερο μέρος των πολιτών έχει παντελή άγνοια, όπως τουλάχιστον αναφέρεται σε πρόσφατη δημοσκόπηση.

Ο μεν πολιτικός αναφέρθηκε ότι οδηγήθηκε στο στόμα του λύκου, εννοών προφανώς τον Ταξίαρχο Ιωαννίδη, για να προστατεύσει την χειραγώγηση των προδικτατορικών νεολαιών, που επιχείρησε το τότε στρατιωτικό καθεστώς. Όταν όμως συνάντησε τον «λύκο» στην φωλιά του, εξήλθε αυτής ενθουσιασμένος και μεταξύ πολλών άλλων μου είπε «Είμαι βέβαιος ότι ο Ταξίαρχος επιθυμεί την ταχεία πολιτικοποίηση του Στρατιωτικού Καθεστώτος με νέες πολιτικές δυνάμεις και με γνήσιες δημοκρατικές διαδικασίες, αποκλείοντας μόνο τους παλαιούς, προ του 1967, πολιτικούς, οι οποίοι πράγματι αποτελούν την μεγάλη απειλή για τη Χώρα μας. Πιστεύω ότι, όπως τήρησε την πρώτη του υπόσχεση για την αποχώρηση όλων των στρατιωτικών από Υπουργεία και άλλες δημόσιες εξωστρατιωτικές θέσεις, αμέσως μετά την πτώση της Κυβέρνησης Παπαδόπουλου – Μαρκεζίνη, έτσι θα τηρήσει και τώρα την υπόσχεσή του, για άμεση πολιτικοποίηση. Να προσέχετε μόνο τους παλαιούς πολιτικούς, οι οποίοι αντιλαμβανόμενοι ότι δεν θα επιστρέψουν στην εξουσία, αναμένεται να αντιδράσουν ποικιλοτρόπως…». Παρά τις έντονες πιέσεις που δέχτηκα από Δημοσιογράφους και πολιτικά στελέχη, κυρίως του ΠΑΣΟΚ, μετά τη μεταπολίτευση, να αποκαλύψω τα ονόματα των νέων πολιτικών, με τους οποίους είχαμε συναντήσεις και συνομιλίες για τον εκδημοκρατισμό του στρατιωτικού καθεστώτος, δεν το έπραξα μέχρι τώρα, γιατί έβλεπα προθέσεις σπήλωσής τους. Τώρα αναγκάζομαι να αναφερθώ στον κ. Απόστολο Κακλαμάνη γιατί πρώτος αυτός «ήρξατο χειρών αδίκων».

Ο έτερος των αντιμαχόμενων, ο ισχυρός ανήρ του μεγάλου Δημοσιογραφικού Ομίλου, αμέσως μετά την πτώση της Κυβέρνησης Παπαδόπουλου – Μαρκεζίνη, και γνωρίζων την πρόθεση πολιτικοποίησης και την αμετάκλητη απόφαση, των μικρών κυρίως σε βαθμό αξιωματικών του νέου Στρατιωτικού Καθεστώτος, για την δημιουργία νέων πολιτικών δυνάμεων, πρωταγωνίστησε σε προσπάθεια να μας πείσει ότι, η ενδεδειγμένη πολιτική λύσις για την περίοδο εκείνη ήταν η επάνοδος του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Μάλιστα, ζήτησε τη μεσολάβηση Μακαρέζου και Λαδά για να μας μεταφέρουν προτάσεις του Κ. Καραμανλή προκειμένου να πεισθούμε να εγκρίνουμε την ανάθεση της Προεδρίας της Δημοκρατίας σ’ αυτόν και στον Ν. Μακαρέζο την Πρωθυπουργία, για μια μεταβατική Κυβέρνηση μικρού χρόνου, έως ότου διεξαχθούν οι πρώτες εκλογές. Παράλληλα, συγγενικό πρόσωπο του Κ. Καραμανλή υπέβαλε παρόμοιες προτάσεις σε ανώτερο αξιωματικό της ΚΥΠ, με τον οποίο διατηρούσε παλαιά γνωριμία. Λόγω της σθεναρής αντίδρασής μας στις προτάσεις αυτές, υποδείξαμε στον Ν. Μακαρέζο να παύσει κάθε επαφή με παλαιούς πολιτικούς και εκπροσώπους τους. Εν συνεχεία διαπιστώσαμε ότι ο Ν. Μακαρέζος συνέχιζε τις συναντήσεις του με τον Χ. Λαμπράκη και στις συναντήσεις αυτές τον μετέφερε ο κ. Σ. Ψυχάρης, οδηγών ένα μικρό Volkswagen. Αρκετά σημεία επί των ανωτέρω, αναφέρονται και στο κυκλοφορών βιβλίου του Ν. Μακαρέζου υπό τον τίτλο «Πως καταλήξαμε στη μεταπολίτευση». Ο Κ. Καραμανλής, από τον Απρίλιο – Μάιο του 1974, απογοητευθείς από την άρνησή μας για ομαλή επάνοδό του, συνεχίζει μεν να διατηρεί αμετακίνητη την επιδίωξή του για επιστροφή , αλλά επαναπροσανατολίζεται και τροποποιεί τις μεθόδους του, την πολιτική του, τους συνεργάτες του, τους συμμάχους του κλπ, επηρεασθείς κυρίως από υπόμνημα του Ε. Αβέρωφ και εκτιμήσεις λοιπών πολιτικών φίλων του ότι «.. αυτοί είναι σκληροί και μόνο με Εθνική καταστροφή μπορούν να πέσουν…». Συγχρόνως, είχαμε έντονη και ασφαλή πληροφόρηση ότι ο Μακάριος σχεδίαζε σε συνεργασία με τον έκπτωτο Βασιλέα Κωνσταντίνο, τον Κ. Καραμανλή  και τον Α. Παπανδρέου την ορκωμοσία στην Κύπρο εξορίστου Κυβέρνησης Ελλάδας και οι πληροφορίες αυτές καθυστερούν τη σχεδιαζόμενη πολιτικοποίηση, ενώ την 3 Ιουλίου 1974 , λαμβάνει ο Πρόεδρος Γκιζίκης την επιστολή Μακαρίου, με την οποία, χωρίς να προβάλλει κανένα ουσιώδη και αληθή ισχυρισμό, απαιτεί την απομάκρυνση από την Κύπρο 1000 περίπου Ελλήνων Αξιωματικών και Υπαξιωματικών, καθώς και την μείωση της Εθνοφρουράς, διαλύοντας έτσι πλήρως την άμυνα της Κύπρου.

Βεβαίως είναι αναμενόμενη η απάντηση του Κου Σ. Ψυχάρη ότι αναγκάστηκε και αυτός να φτάσει στα «στόματα των λύκων» για να αποτρέψει .. κλπ. κλπ.

Προ ολίγων μηνών είχε κυκλοφορήσει μία έντονη φημολογία περί συνάντησης Λαμπράκη, Ιωαννίδη και Σαμψών, λίγο προ της ανατροπής Μακαρίου. Η φημολογία αυτή ήταν παντελώς ψευδής και εσκεμμένα διοχετεύτηκε, για να μην γίνουν πιστευτές και άλλες αληθείς πληροφορίες που σχετίζονταν με τις δραστηριότητες του Χ. Λαμπράκη και συνεργατών του κατά την περίοδο 1967-1974. Δηλαδή, όταν εύκολα διαψευσθεί μία ψευδής πληροφορία, αυτό συμπαρασύρει στην διάψευση και αληθειών που σχετίζονται κατά κάποιο τρόπο με άλλα γεγονότα και με τους ίδιους πρωταγωνιστές του αρχικού ψεύδους.

Αναφερόμενος σε συγκεκριμένα σχόλια που έγιναν από τον τύπο (ΤΑ ΝΕΑ 1-12-12, ΠΟΝΤΙΚΙ 6-12-12 κλπ.) καθώς και στο διαδύκτιο, σχετικά με τον Βουλευτή του ΠΑΣΟΚ και τέως Πρόεδρο της Βουλής κ. Απόστολο Κακλαμάνη και την δήθεν απαιτούμενη συστατική επιστολή προς αυτόν από εμένα και τον αδελφό μου Χαράλαμπο, για να μπορέσει να είναι υποψήφιος Αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, θα επιθυμούσα, για την αποκατάσταση της αλήθειας, να εκθέσω τα ακόλουθα.

Οι αναφορές σε «Σεμινάρια της Νέας Σμύρνης», είναι προφανές ότι αφορούν στην Κίνηση που άρχισε αρχές του Δεκεμβρίου 1973 από εμένα, τον αδελφό μου και άλλους αξιωματικούς κατωτέρων βαθμών (βασικά βαθμών Λοχαγού – Ταγματάρχου) και αρχικά με δική μου πρωτοβουλία, για την αποκατάσταση πραγματικής  Δημοκρατίας στην Ελλάδα (όχι βέβαια με τη μεταπολιτευτική της μορφή).

 

Προς τούτο, ήρθαμε σε επαφή με τους Αρχηγούς των προ της 21ης Απριλίου 1967 υφιστάμενων πολιτικών κομμάτων (ΕΡΕ, Ένωση Κέντρου, Κόμμα Προοδευτικών) πλην ΚΚΕ και με απώτερο σκοπό να συνεργαστούμε για την πολιτικοποίηση του καθεστώτος με νέες και άφθαρτες πολιτικές δυνάμεις, αποκλείοντας με συνταγματική διάταξη στις προσεχείς εκλογές όλους τους μέχρι τότε διατελέσαντες βουλευτές, Υπουργούς και πρωθυπουργούς, τους οποίους το στρατιωτικό καθεστώς της 21ης Απριλίου 1967 θεωρούσε υπεύθυνους για την προ του 1967 υπάρχουσα στην Χώρα «Βασιλευόμενη Ακυβερνησία», η οποία δημιούργησε την διαμόρφωση των κοινωνικών συνθηκών για να ακολουθήσουν άνετα οι Συνταγματάρχες. Η κοινωνιολογία ερμηνεύει το φαινόμενο αυτό με την συνοπτική φράση «εάν δεν εγεννάτο ο Ναπολέων, ένας άλλος Ναπολέων θα είχε πάρει τη θέση του» (Jacobs, Thomas Owen. Leadership and Exchange in Formal Organizations. Human Resources Research Organization, 1971).

Αφού κάναμε αρκετές επαφές με στελέχη των νεολαιών των προαναφερθέντων κομμάτων και πολλών άλλων νέων πολιτικών συμπεριλαμβανομένων ακόμα και αντιστασιακών σε όλη την Ελλάδα, τελικά την άνοιξη του 1974 έγινε η πρώτη τρόπον τινά επίσημη εκδήλωση με τη συμμετοχή 70 περίπου ατόμων σε σπίτι της Νέας Σμύρνης που υπαινίσσεστε στο σχόλιό σας.

Τα ονόματα αυτά επανειλημμένα δημοσιοποιήθηκαν, είναι γνωστά σε όλους τους μεταπολιτευτικούς πολιτικούς και δημοσιογράφους και αντιλαμβανόμαστε ότι αυτοί επιδιώκουν να επιρρίψουν μομφή στα πρόσωπα αυτά, ότι δήθεν υπήρξαν συνεργάτες της «Χούντας», πολλά από τα οποία υπέστησαν συνέπειες μετά τη μεταπολίτευση, με τον αποκλεισμό τους από τους εκλογικούς συνδυασμούς των κομμάτων τους.

Η μομφή όμως αυτή που επιρρίπτεται είναι παντελώς άδικη, διότι ΚΑΝΕΝΑ από αυτά τα πρόσωπα δεν ζήτησε να συνεργαστεί με το Στρατιωτικό Καθεστώς με οποιαδήποτε μορφή και εμείς ποτέ δε τους ζητήσαμε κάτι τέτοιο.

Χαρακτηριστικά σας πληροφορώ ότι δύο από αυτούς κλήθηκαν εν αγνοία μας από τον τότε Πρωθυπουργό μακαρίτη Αδαμάντιο Ανδρουτσόπουλο και τους προτάθηκε να αναλάβουν θέσεις Γενικών Γραμματέων και αρνήθηκαν. Άλλος ένας, ο μοναδικός που ήδη δεν βρίσκεται εν ζωή, εξέφρασε σε εμάς εν αγνοία των άλλων, την επιθυμία να αναλάβει Κυβερνητική θέση και το αρνηθήκαμε εμείς. Όλοι αυτοί συνεργάστηκαν μαζί μας αποκλειστικά και μόνο για να πολιτικοποιηθεί το τότε Στρατιωτικό Καθεστώς και να ανανεωθεί η πολιτική ζωή του τόπου, πράγμα που, όπως γνωρίζετε αποτελεί σήμερα Παλλαϊκό αίτημα. Τη λύση αυτή, την είχαν ενστερνιστεί  Αξιωματικοί Κατωτέρων βαθμών, που αποτελούσαν τον πυρήνα του τότε επαναστατικού καθεστώτος και αν είχε υλοποιηθεί, είναι βέβαιο ότι δεν θα είχαμε φτάσει στο σημείο που η χώρα μας βρίσκεται σήμερα. Βέβαια το πλείστο των αξιωματικών αυτών (περίπου 200 στον αριθμό) διώχθηκαν και αποστρατεύτηκαν, παρά τον μικρό χρόνο υπηρεσίας τους, από την πρώτη μεταπολιτευτική Κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή, με είσημ  μεν δικαιολογητικό «Για το  Συμφέρον της Υπηρεσίας», αλλά ο ουσιώδης λόγος ήταν ότι είχαν επιδιώξει αντί του Κ. Καραμανλή την δημιουργία νέων πολιτικών δυνάμεων.

Τώρα, το γιατί παρεμποδίστηκε η εξέλιξη αυτή, οφείλεται σε πολλούς λόγους και σταχυολογώ ορισμένους από αυτούς:

• Ο πρώτος είναι η απροθυμία του Ιωαννίδη να την στηρίξει ουσιαστικά και άμεσα, όπως όφειλε από την προς εμάς υπόσχεσή του για την κατάργηση της Κυβέρνησης Παπαδόπουλου-Μαρκεζίνη, καίτοι επιφανειακά την υποστήριζε. Ανεξάρτητα όμως από την στάση του Ιωαννίδη, εμείς είχαμε την δύναμη να την επιβάλουμε, όπως γράφει και ο τότε Αρχηγός Ενόπλων Δυνάμεων Γρηγόριος Μπονάνος στο βιβλίο του «Η ΑΛΗΘΕΙΑ» (Σελίδα 181)  «…τελικώς αντί να διαθέτει αυτός ( ο Ιωαννίδης) τη δύναμη, τον ήλεγχεν η δύναμη. Ο σκληρός πυρήν που είχε δημιουργήσει είχε βαρύνουσα γνώμη επί παντός θέματος».
• Ο δεύτερος είναι ο ανηλεής πόλεμος που έκαναν εναντίον της πολιτικοποίησης αυτής οι ξένες πρεσβείες παρακινούμενες και από παλαιούς πολιτικούς, που θα έβγαιναν στο περιθώριο, με προεξάρχουσα την Αμερικανική Πρεσβεία στην Αθήνα, η οποία, όταν πληροφορήθηκε τις κινήσεις αυτές, και ιδιαίτερα αυτό που θέταμε σαν όρο συμμετοχής στους νέους πολιτικούς, να μην έχουν περάσει ποτέ την πόρτα καμιάς ξένης πρεσβείας συμπεριλαμβανομένης της Αμερικανικής. Εδώ χαρακτηριστικά αναφέρω το γεγονός ότι ο πατέρας ενός από τους συμμετέχοντες, ο οποίος ήταν και προβεβλημένος παλαιός πολιτικός και Υπουργός, ειδοποιήθηκε από ανώτερο στέλεχος της Αμερικανικής Πρεσβείας να αποτρέψει το γιό του να συμμετάσχει στην κίνηση αυτή και αυτός, προς τιμήν του, του απάντησε ότι δεν θα το κάνει αυτό, γιατί πιστεύει ότι πρέπει να ανανεωθεί η πολιτική ζωή του τόπου, έστω και αν ο ίδιος βγαίνει στο περιθώριο.
• Ο τρίτος λόγος είναι τα μεσολαβήσαντα γεγονότα της Κύπρου με πρωταγωνιστές πρόσωπα αμφιβόλου ηθικής και εθνικής συνείδησης και με τα γνωστά αποτελέσματα, στα οποία ο χώρος δεν επιτρέπει να αναφερθώ τώρα.

Το γεγονός είναι ότι, δυστυχώς για τη χώρα και χωρίς υπερβολές, εμποδίστηκε ένα καινούργιο 1909, με την εξής διαφορά: εκείνοι τότε ξεκίνησαν από την κορυφή, επιλέγοντας τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Εμείς ξεκινήσαμε από τη βάση, αφήνοντας το λαό να επιλέξει τους νέους πολιτικούς Ηγέτες του μετά την ελεύθερη οργάνωση από αυτούς των κομμάτων τους, καθώς και άλλων κομμάτων που ενδεχομένως θα εμφανίζονταν.

Και τώρα, λίγα λόγια γι’ αυτό που αποδίδουν σε εμένα και στον αδελφό μου Χαράλαμπο τα προαναφερθέντα σχόλια, ότι ήμασταν «το δίδυμο της απολύτου εμπιστοσύνης του δικτάτορα Ιωαννίδη».

Κατ ’αρχήν θα ήθελα να σας τονίσω, πράγμα που ασφαλώς το γνωρίζετε, ότι οι Αξιωματικοί δεν είναι ούτε μπράβοι, ούτε σωματοφύλακες, ούτε διαπλεκόμενοι σε οικονομικά συμφέροντα, για να είναι της απολύτου εμπιστοσύνης κανενός. Ενεργούν, τουλάχιστον η συντριπτική πλειοψηφία αυτών, πάντοτε με γνώμονα το καθήκον τους προς την πατρίδα και τον όρκο τους και δεν γίνονται άκριτα πειθήνια κανενός.

Συνεργαστήκαμε με τον Ιωαννίδη και εγώ και ο αδερφός μου με απόλυτη εμπιστοσύνη στην ανατροπή της προηγούμενης κυβέρνησης (Παπαδόπουλου – Μαρκεζίνη) για πολλούς λόγους, οι σπουδαιότεροι των οποίων για εμάς (χωρίς, εκ των υστέρων βέβαια, να είμαστε απόλυτα βέβαιοι και για τις προθέσεις του ιδίου του Ιωαννίδη), είναι οι κάτωθι:

• Η υπόσχεσή του προς  εμάς και προς άλλους αξιωματικούς εκ των συμμετασχόντων, ότι θα αναγγελθεί άμεσα η πολιτικοποίηση, αφού ισχυροποιήσουμε με άμεσους εξοπλισμούς ακόμα περισσότερο τις Ένοπλες Δυνάμεις έναντι της Τουρκικής απειλής και αλλάξουμε το Σύνταγμα, και μάλιστα εντός εξαμήνου, με απόλυτα Δημοκρατικές διαδικασίες και με παρουσία παρατηρητών του ΟΗΕ, αφού αποκλείσουμε τους Παλαιούς Πολιτικούς. Τούτο άλλωστε αποτελούσε και έναν από τους πρωταρχικούς σκοπούς της ενέργειας της 21ης Απριλίου 1967. Τούτο αναφέρεται ρητώς και στο βιβλίο του εκ των πρωταγωνιστών της 21ης Απριλίου, Νικολάου Μακαρέζου με τον τίτλο «Πως καταλήξαμε στην Μεταπολίτευση», στη σελίδα 36. Παρά την υποχρέωση όμως αυτή και ο Παπαδόπουλος έφερε τον Μαρκεζίνη με τους παλαιούς πολιτικούς και ο Μακαρέζος στο τέλος του 1973 ήταν σε συνεχή επαφή με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή για την επάνοδό του, όπως και ο ίδιος ισχυρίζεται στο ανωτέρω βιβλίο του.
• Η προβλεπόμενη διάταξη του ψηφισθέντος Συντάγματος του προηγούμενου καθεστώτος, βάσει της οποίας ο Παπαδόπουλος θα παρέμενε Πρόεδρος της Δημοκρατίας για μια επταετία ακόμη, χωρίς να ζητήσει τη λαϊκή έγκριση.
• Η σχεδιαζόμενη από Παπαδόπουλο-Μαρκεζίνη πολιτικοποίηση, θα είχε ως συνέπεια πάμπολλες λαϊκές αντιδράσεις, κυρίως των νέων, ομοίων εκείνης του Πολυτεχνείου της 17/11/73, σε πολλές πόλεις της χώρας. Επίσης, η πεποίθησή μας ήταν και είναι, ότι οι επαναστάσεις όταν γίνονται δεν πρέπει να διαρκούν πολλά χρόνια, γιατί σιγά σιγά και αυτές εκφυλίζονται από την ασθένεια της εξουσίας. Πρέπει να γίνονται για συγκεκριμένους σκοπούς (Αλλαγή Συντάγματος, πάταξη διαφθοράς και αυστηρότατη τιμωρία των ενόχων, ανανέωση της πολιτικής ζωής κλπ.) και να αποχωρούν σύντομα, παραδίδοντας στο Λαό μία ανανεωμένη Δημοκρατία.
• Πράγματι συνεργαστήκαμε απόλυτα με τον Ιωαννίδη, τον Ιούλιο του 1974, για την ομαλή μεταβίβαση της εξουσίας στην πρώτη μεταπολιτευτική Κυβέρνηση Καραμανλή, ώστε να αποφευχθούν βιαιότητες που είναι συνήθεις σε αυτές τις περιπτώσεις και κατόπιν της υπόσχεσης που έδωσε ο Αβέρωφ, όταν πρότεινε τον Καραμανλή αντί του Κανελλόπουλου, ότι ο Καραμανλής είναι ο μόνος που έχει τη δυνατότητα τις στιγμές εκείνες, να αντιμετωπίσει δυναμικά την Τουρκική προκλητικότητα και να επηρεάσει διπλωματικά με τις διεθνείς διασυνδέσεις του τις Μεγάλες Δυνάμεις να σταματήσουν τις επιθετικές ενέργειες των Τούρκων στην Κύπρο. Η απόφαση αυτή ελήφθη για την εξυπηρέτηση του Εθνικού Συμφέροντος, όταν διαπιστώσαμε ότι το είδος της μεταπολίτευσης μας επιβαλλόταν από τους τότε ισχυρούς του κόσμου με την παρουσία των στόλων των Μεγάλων Δυνάμεων (60 ΝΜ Νοτίως Κύπρου ο 6ος Αμερικάνικος Στόλος, ο Αγγλικός πέριξ της Κύπρου και ο Ρωσικός 40 ΝΜ βορείως Κύπρου) Βέβαια, εάν γνωρίζαμε ότι θα ακολουθούσε χωρίς καμία αντίδραση από την Κυβέρνηση Καραμανλή ο ΑΤΤΙΛΑΣ ΙΙ και ότι η χώρα θα οδηγείτο στην σημερινή της οικονομική εξαθλίωση, είναι πολύ αμφίβολο εάν θα συμφωνούσαμε με εκείνη τη μεταπολίτευση.
• Διάφοροι άλλοι λόγοι συμπεριφορών κλπ. που δεν υπάρχει λόγος να αναφέρω και τώρα δεν έχουν αξία.

Δεν διστάσαμε όμως να διαφοροποιηθούμε από τον Ιωαννίδη σε πολλά σημεία και ιδιαίτερα στην υποτονική αντίδραση, που έδειξε στην αντιμετώπιση της Τουρκικής εισβολής στην Κύπρο ή τουλάχιστον στην άμεση αντικατάσταση του Αρχηγού Ενόπλων Δυνάμεων και των Αρχηγών Στόλου και Αεροπορίας, που αντιδρούσαν στην άμεση και δυναμική απόκρουση της Τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. Πιστεύουμε ακράδαντα βάσει του συσχετισμού δυνάμεων που είχαμε τότε με την Τουρκία, ότι τότε είχαμε τη δυνατότητα να βουλιάξουμε τα Τουρκικά αποβατικά, έμφορτα στρατιωτών και αρμάτων, στην Κυρήνεια και για τουλάχιστον 50 χρόνια να μην είχαμε απειλή από την Τουρκία, όπως τούτο συμβαίνει μέχρι σήμερα. Η αλήθεια τούτου ενισχύεται και από το αναφερόμενο γεγονός από τον Στρατηγό Γρηγόριο Μπονάνο, στα απομνημονεύματά του «Η ΑΛΗΘΕΙΑ» (σελίδα 241) για το πρωί της 20ης Ιουλίου 1974 (ημέρα έναρξης της Τουρκικής απόβασης) «Κατά την είσοδόν μου στο γραφείον μου, με ηκολούθησαν εντός αυτού ο Αντισυνταγματάρχης Μιχαήλ Πηλιχός και οι Ταγματάρχαι Χαρ. Παλαΐνης και Γερ. Ματάτσης. Οι δύο πρώτοι, έφερον στολήν εκστρατείας και τα πιστόλια των. Πριν ακόμη κρεμάσω το πηλίκιόν μου και καθίσω στο γραφείον, τόσον ο Πηλιχός όσον και ο Παλαΐνης ήρχισαν εις έντονον ύφος και χειρονομούντες, να μου λέγουν ότι η ΕΛΔΥΚ βάλλεται και επιβάλλεται να αντιδράσωμεν αμέσως».

Η προσωπική μου επιμονή και ως αξιωματικού των Καταδρομών, συνέβαλε στη λήψη απόφασης για την αποστολή στην Κύπρο της Ε’ Μοίρας καταδρομών με αεροσκάφη NORATLAS με νυκτερινή αποστολή και χαμηλή πτήση, η ονομασθείσα Επιχείρηση «Νίκη» και αποκληθείσα από όλα τα αμυντικά περιοδικά ως αποστολή αυτοκτονίας, στην οποία, δεδομένου ότι υπηρετούσα σε άλλη υπηρεσία, συμμετείχα εθελοντικά χωρίς να διαταχθώ από κανέναν. Ο λόγος που συμμετείχα, πέραν του αισθήματος του καθήκοντος, ήταν γιατί ήθελα να αντικρούσω την διστακτικότητα ορισμένων, κυρίως εκείνων που ενδιαφέρονταν πρωτίστως για την επάνοδο Καραμανλή και δευτερευόντως για την Κύπρο.

Μία άλλη σημαντική περίπτωση διαφοροποίησής μας από τον Ιωαννίδη, είναι και η ακόλουθη. Όταν εστάλη την 3η Ιουλίου 1974 η γνωστή επιστολή Μακαρίου προς Γκιζίκη, με την απαίτηση απομάκρυνσης όλων των Αξιωματικών – Υπαξιωματικών (περίπου 1000) από την Κύπρο, εμείς εισηγηθήκαμε να δημοσιοποιηθεί αμέσως η πρόθεση της Στρατιωτικής Κυβέρνησης για άμεση πολιτικοποίηση με νέους πολιτικούς, ώστε να αφαιρεθούν από τον Μακάριο τα επιχειρήματά του περί προθέσεών μας για ανατροπή του, την στιγμή που εμείς πολιτικοποιούμε το Στρατιωτικό Καθεστώς και στην Μητροπολιτική Ελλάδα. Εν συνεχεία (περίοδος 4-11 Ιουλίου 1974), διαπιστώνουμε την έντονη εμμονή του Ιωαννίδη και της ηγεσίας (Γκιζίκης – Μπονάνος) για την ανατροπή Μακαρίου, καίτοι υπήρχαν άφθονες πληροφορίες μας, ότι πίσω από τις ενέργειες Μακαρίου εκρύπτετο ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος και παλαιοί πολιτικοί, οι οποίοι εκτιμούσαν ότι με την σχεδιαζόμενη πολιτικοποίηση των νέων πολιτικών, αυτοί δεν θα επέστρεφαν ποτέ στην Ελλάδα, ει μη μόνον κατόπιν μίας εθνικής καταστροφής. Προ της καταστάσεως αυτής, ζητήσαμε από τον Ιωαννίδη να μας εγγυηθεί ότι εάν οι Τούρκοι αποτολμήσουν απόβαση στην Κύπρο, λόγω ανατροπής Μακαρίου, το οποίο θεωρούσαμε πολύ πιθανόν, η Ελλάδα θα αποκρούσει δυναμικά την Τουρκική ενέργεια, κάτι για το οποίο είχαμε απόλυτες δυνατότητες, όπως βεβαίωνε και σχετική έκθεση του Αμερικανικού Πενταγώνου προς Κίσινγκερ και εισηγείτο την χρησιμοποίηση του 6ου Στόλου μεταξύ Κύπρου – Τουρκίας για την παρεμπόδιση της Τουρκικής Απόβασης (Σχετικά αναφέρει και ο Μιχάλης Ιγνατίου στο βιβλίο του «Τα Μυστικά Αρχεία του Κίσιντζερ» Τόμος Α- Σελίδα 202). Άλλωστε, πέραν των πολλών δημοσιευμάτων, Ελληνικών και ξένων, για τις δυνατότητες που είχαμε, τούτο αναφέρεται και στο ξεχωριστό πόρισμα των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ στο φάκελο της Κύπρου.

Οι σχέσεις μας με τον Ιωαννίδη τελικά διακόπηκαν, όταν αυτός, υποβοηθούμενος από τον γαμπρό του Αλαζράκη, σχεδίαζαν στα τέλη του 1974 την αποκληθείσα συνωμοσία «της πυτζάμας» και για την οποία τους γνωρίσαμε ότι όχι μόνον δεν επιθυμούμε να συμμετάσχουμε, αλλά και θα την αντιταχθούμε εάν εκδηλωθεί, γιατί θα μπορούσε να έχει καταστρεπτικές εθνικές συνέπειες.

Θέλω να ελπίζω ότι, παρά το σχετικά μακροσκελές της επιστολής μου, θα την δημοσιεύσετε ολόκληρη. Τούτο σας το επισημαίνω, γιατί μέχρι τώρα, μερικές φορές που έχω κληθεί σε ζωντανές εκπομπές σε διάφορους τηλεοπτικούς σταθμούς, κατόπιν πρόσκλησής τους, ποτέ σχεδόν δεν με άφησαν να ολοκληρώσω μία σκέψη μου και ειλικρινά δεν θέλω να πιστεύω ότι αυτό γίνεται για να μην αποκαλυφθεί η αλήθεια, που επιμελώς και επιμόνως αποκρύπτεται από τον Ελληνικό Λαό, για λόγους προφανείς, που δεν θέλω να σχολιάσω.

Κύριε Διευθυντά, βεβαιωθείτε ότι η δημοσίευση της παρούσας επιστολής μου, έχει μοναδικό σκοπό την ενημέρωση των αναγνωστών σας και την αποκατάσταση της αλήθειας, για θέματα τα οποία συνδέονται άμεσα με την ιστορία της Χώρας μας.

Με τιμή,

Αριστείδης Παλαΐνης
Ταγματάρχης ε.α.
Msc Management (U of A USA)

 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr