Επαναπατρισμός κεφαλαίων και καθρεφτάκια ιθαγενών

Του Κώστα Βαξεβάνη

Στη γραμμή όσων Υπουργών Οικονομικών πέρασαν από τη χώρα, ο Τρύφωνας Αλεξιάδης προσδοκεί είσπραξη εσόδων και ανάσταση νεκρών με το καθόλου πρωτότυπο μέτρο του «επαναπατρισμού».

Κατ αρχήν να διευκρινίσουμε πως ο όρος «επαναπατρισμός» που χρησιμοποιείται για το μαύρο χρήμα που υπάρχει στο εξωτερικό, έχει μάλλον εφευρεθεί από τους προκατόχους του Αλεξιάδη, προφανώς για να δώσει μια εικόνα πατριωτικής πράξης σε κάτι που υπήρξε επιστέγασμα παρανομίας και έλλειψης πατριωτισμού.

Όταν μιλάμε για κεφάλαια που υπάρχουν στο εξωτερικό, ουσιαστικά μιλάμε για χρήματα που μεταφέρθηκαν ως προϊόν φοροκλοπής ή φοροαποφυγής, άνομων συναλλαγών και πιθανόν για έσοδα από ναρκωτικά, όπλα και εμπορία ανθρώπων. Αυτή η διευκρίνιση, για να μην δημιουργείται η εικόνα πως πρόκειται για διαδικασία που διαπραγματεύεται απλώς έσοδα για το κράτος όπως όλα τα έσοδα.

Οι προκάτοχοι του Τρύφωνα Αλεξιάδη, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, έφτιαξαν νόμους για τον επαναπατρισμό αυτών των κεφαλαίων, στο όνομα πάντα της ανάγκης να επιστρέψουν καταθέσεις στην Ελλάδα και να δημιουργηθεί ένα κλίμα καλό για την Οικονομία. Στην πραγματικότητα, κάθε 3-4 χρόνια έκαναν ένα νόμο, αυτό του επαναπατρισμού κεφαλαίων, που επέτρεπε να έρθουν στην Ελλάδα και νομιμοποιηθούν μαύρα κεφάλαια στο όνομα –όπως συμβαίνει με όλα τα εγκλήματα- των αναγκών. Πρακτικά έδιναν τη δυνατότητα στους δικούς τους ανθρώπους να νομιμοποιήσουν το μαύρο χρήμα και να το φέρουν στην Ελλάδα πληρώνοντας φόρο της τάξης του 5%.

Τα περισσότερα μαύρα κονδύλια των ταμείων της SIEMENS στην Ελλάδα, νομιμοποιήθηκαν με νόμο του Αλογοσκούφη για επαναπατρισμό. Μπόρεσε έτσι ο μάγος των μαύρων ταμείων Πρόδρομος Μαυρίδης να φέρει το χρήμα για τις μίζες νομιμότατα στην Ελλάδα.

Αφού λοιπόν έκλεβαν, έβγαζαν και μετέφεραν μαύρο χρήμα, περίμεναν το νόμο πλυντήριο για να φέρουν τα λεφτά ως κύριοι στην Ελλάδα με φόρο 5% αντί του 40% που θα πλήρωναν και κυρίως χωρίς έλεγχο του Πόθεν Έσχες.

Η κυβέρνηση δια του Αλεξιάδη δείχνει να ετοιμάζει έναν τέτοιο νόμο αλλά με φορολόγηση πάνω από 10-15%.

Θα παρακάμψω το ηθικό ζήτημα που προκύπτει και αφορά τον έντιμο έλληνα φορολογούμενο, ο οποίος αφού φορολογείται κανονικά με τους συντελεστές που προβλέπονται, παρακολουθεί για μία ακόμη φορά τους κλέφτες και αετονύχηδες να είναι κερδισμένοι και νομιμοποιημένοι. Ας πούμε πως στη σημερινή εποχή, σταθμίζοντας τις καταστάσεις ίσως να είναι αναγκαίο να βρεθεί τρόπος για να έρθει χρήμα στην Ελλάδα.Ας κάνουμε έστω και αυτή την παραδοχή.

Μπορεί η κυβέρνηση να εξαγγέλλει επαναπατρισμό κεφαλαίων, πριν διαμορφώσει τους όρους εκείνους, τους ασφυκτικούς όρους κυνηγιού φοροκλεφτών, ώστε να γίνει συμφέρουσα αυτή η επιστροφή κεφαλαίων; Είναι δηλαδή αυτός ο επαναπατρισμός κεφαλαίων, θέμα ποσοστού της φορολόγησης το οποίο θα συμφωνηθεί και μόνο; Αν δηλαδή δεν είναι 10% που θέλουν κάποιοι αλλά 20%; Αυτό είναι το ηθικό και οικονομικό ζητούμενο;

Αν η κυβέρνηση καταλήξει πως χρειάζονται μέτρα επαναπατρισμού κεφαλαίων, τότε δεν ανακοινώνει τη διάθεσή της θέτοντας ως ζητούμενο το ποσοστό φορολόγησης των κεφαλαίων που θα επιστρέψουν. Κάνει κάτι εντελώς διαφορετικό. Κυνηγά το μαύρο χρήμα, νομοθετεί αυστηρούς νόμους για όποιον πιαστεί να το έχει που φτάνουν ως πλήρη κατάσχεση περιουσίας, δίνει στη δημοσιότητα τα ονόματα όσων πιάνονται ως παραβάτες, δημιουργεί ένα ασφυκτικό και εφιαλτικό περιβάλλον για τους κατόχους του μαύρου χρήματος και μετά τους παρέχει την εναλλακτική να φέρουν τα χρήματα με μεγάλη φορολόγηση αλλά χωρίς επιπτώσεις και πρόστιμα.

Σε κάθε άλλη περίπτωση, οι ρυθμίσεις για επαναπατρισμό κεφαλαίων, θα είναι ένα ακόμη πλυντήριο για το μαύρο χρήμα και τους συνήθεις διακινητές του.Θα χρησιμοποιηθούν δηλαδή οι ανάγκες τις χώρες, οι οποίες σημειωτέον σε μεγάλο βαθμό δημιουργήθηκαν από αυτούς ακριβώς τους φοροκλέφτες και μαυραγορίτες, για να επικρατήσουν και να επιβιώσουν για μια ακόμη φορά.

Το κράτος πρέπει να λειτουργήσει ως ισχυρό κράτος αν σκοπεύει να κάνει παραχωρήσεις και να ευνοηθεί. Όχι ως ανίσχυρος διαπραγματευτής με την ελληνική μαφία.

Δεν ξέρω αν όλα αυτά εμπεριέχονται στις αναλύσεις των κυβερνητικών παραγόντων των Οικονομικών Υπουργείων ή αν απλώς εμφανίζουν μια τεχνοκρατική μεθοδολογία που παρουσιάζεται ωςι μοναδική λύση, αλλά είναι τελικώς λύση για άλλους.

Δεν θέλω να βγάλω συμπεράσματα, αλλά είναι άκρως ανησυχητική η απόφαση του Τρύφωνα Αλεξιάδη να εξαγγέλει μέτρα στη συνήθη λογική τα οποία περνάνε με την συνήθη επιχειρηματολογία. Ένα πρόσφατο παράδειγμα είναι η απόφαση για επέκταση του νόμου για την απόσυρση αυτοκινήτων. Ο Τρύφωνας Αλεξιάδης χρησιμοποίησε ως επιχείρημα μέσα στη Βουλή, πως υπήρχαν πολλά αυτοκίνητα στα τελωνεία τα οποία δεν μπορούσαν να εκτελωνιστούν με αποτέλεσμα το κράτος να χάνει έσοδα. Γι αυτό έπρεπε να επεκταθεί η απόσυρση κατά την επιχειρηματολογία του.

Αν το Υπουργείο δεν επέκτεινε το νόμο στο όνομα των αναγκών που περιέγραψε ο Αλεξιάδης, τότε οι εισαγωγείς και οι ντίλερς των αυτοκινήτων, θα αναγκάζονταν να μοιραστούν το κόστος απόσυρσης των αυτοκινήτων προκειμένου να πουλήσουν αυτοκίνητα. Δεν θα έμενε λοιπόν το κράτος χωρίς έσοδα, ούτε αυτοκίνητα απούλητα. Κατά τον παλιό κλασσικό τρόπο, χρησιμοποιήθηκαν κάποιες τεχνητές ή υπαρκτές ανάγκες, για να ικανοποιηθούν υπαρκτά συμφέροντα. Οι δε ιθαγενείς χάρηκαν που θα αγοράσουν καινούριο αυτοκίνητο. Με καθρεφτάκια φυσικά.