"Αν έφευγα τώρα θα ένιωθα ρίψασπις"

Πάντα ένιωθα πολίτης του κόσμου, «όπου γης και πατρίς» που λένε. Ταξίδεψα είδα έμαθα και στο πίσω μέρος του μυαλού μου πάντα είχα ότι μια μέρα ίσως θα ζούσα κάπου αλλού, σε μια άλλη χώρα.

Η δύσκολη αυτή συγκυρία θα μπορούσε να αποτελέσει μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για να θέσω σε εφαρμογή τα σχέδια που ανέβαλα από καιρό. Κι όμως κάτι με κράτησε.

Ήταν η πρόκληση της νέας μέρας που ξημερώνει για την Ελλάδα, μιας μέρας σκοτεινής, συννεφιασμένης, της μέρας όμως εκείνης που καλούμαστε όλοι να σηκώσουμε στις πλάτες μας το χρέος.

Όχι αυτό που καταγράφεται στις στατιστικές, αλλά το χρέος να συμβάλουμε στην κοινωνική πρόοδο και στην ανασυγκρότηση μιας χώρας διαλυμένης από την απληστία, την ακηδία και την απερισκεψία. Μιας χώρας ευάλωτης, μοιραίας και άβουλης, έρμαιου των αρπακτικών.

Η Ελλάδα χρειάζεται υγιείς δυνάμεις, χρειάζεται όσοι μπορούμε, όπως μπορούμε, να στηρίξουμε με τις όποιες δυνάμεις μας τη μετάβαση σε μια νέα εποχή απαλλαγμένη από τα στοιχειά του παρελθόντος. Με δημιουργικότητα και αποφασιστικότητα, όχι με μηδενισμό και καταστροφική διάθεση.

Η μετάβαση στη νέα εποχή σαφώς και πρέπει να αφήσει πίσω ό,τι μας έφτασε στο γκρεμό, τον κακό εαυτό μας και όλους αυτούς που ανεύθυνα κατηύθυναν το καράβι στα βράχια. Να τελειώνουμε με αυτά. Όμως από την άλλη αυτό δεν σημαίνει ότι η χώρα θα γίνει πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμμένοι.

Οφείλω να ομολογήσω ότι ο δρόμος που συνεχίζουμε να βαδίζουμε- το βλέπω- είναι σκοτεινός και οδηγεί σε αδιέξοδα. Υπό το βάρος ενός χρέους δυσβάσταχτου, έχοντας παραχωρήσει ουσιαστικά τη διακυβέρνηση στους ξένους πιστωτές, οι δυνατότητες που έχουμε είναι πολύ περιορισμένες.

Όμως αν κάτι χρειάζεται να πολεμήσουμε σε πρώτη φάση είναι η εθνική κατάθλιψη, είναι αυτό το αίσθημα ανημποριάς και παραίτησης. Το πρώτο βήμα προς την αναγέννηση είναι να σταθούμε στα πόδια μας και να πούμε ότι θα παλέψουμε με όποια εφόδια έχουμε και θα παλέψουμε εκεί που δίνεται η μάχη.

Αν αποφασίσουμε ότι είμαστε εδώ και θέλουμε να αλλάξουμε τα πράγματα, πρέπει να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να προσπαθήσουμε ειρηνικά, με συνεργασία και αμοιβαίες υποχωρήσεις, μακριά από εγωκεντρικές μικροπολιτικές και στενόμυαλες αντιλήψεις και συμπεριφορές, μακριά από αγκυλώσεις, παραμορφωτικούς φακούς, στενά ιδεολογικά πλαίσια και συντεχνιακά συμφέροντα.

Όσο κοινότοπο και αν ακούγεται, όσο δύσκολο κι αν είναι και όσο και αν το έχουν καταχραστεί οι έμποροι πολιτικών οραμάτων, το «όλοι μαζί μπορούμε» πρέπει να γίνει η ασπίδα μας απέναντι στον οδοστρωτήρα που κινδυνεύει να τα κάνει όλα ίσιωμα.

Ελπίζω στην αλλαγή πορείας και για αυτή την αλλαγή πορείας χρειάζεται να σπρώξουμε όλοι όσοι ελπίζουμε στο καλύτερο.

Αν έφευγα μόλις ξέσπασε η πρώτη μπόρα θα ένιωθα ρίψασπις. Πάντα προτιμούσα να δίνω μάχες μέχρι το τέλος, ακόμη κι αν ήξερα ότι η ήττα ήταν πολύ κοντά.

Όμως δεν το κρύβω ότι αν τα πράγματα φτάσουν στο απροχώρητο, αν δω ότι δεν πάει πιο πέρα, ότι έχω εξαντλήσει όλες μου τις δυνάμεις και τις αντοχές, ίσως και να αναγκαστώ να εγκαταλείψω, για λόγους επιβίωσης και μόνο, όχι γιατί θέλω να έχω για πάντα εξασφαλισμένο το «παντεσπάνι» μου. Όμως θέλω να το παλέψω όσο μπορώ, όσο αντέξω, μέχρι το τέλος.

Η ελληνικότητα, μακριά από εθνικιστικούς παροξυσμούς και στερεότυπα, είναι ένα σύνολο ιδεών και αξιών, μία αισθητική αντίληψη που μπορεί να αποτελέσει πυξίδα στην πλεύση μας προς το μέλλον παράλληλα με ό,τι άλλο μπορούν να μας προσφέρουν ο παγκόσμιος πολιτισμός και οι ευρωπαϊκές αξίες.

Αυτά είναι που ξεχάσαμε κι αφήσαμε πίσω ή δεν μάθαμε ποτέ, όμως μπορούμε να τα αναζητήσουμε, ψάχνοντας στήριγμα κατά την ανάβαση αυτού του κακοτράχαλου δρόμου.

Μπορούν όλα αυτά να αποτελέσουν βασικό συστατικό της αναδόμησης της νέας πατρίδας και για να το πετύχουμε αυτό πρέπει να είμαστε παρόντες και έτοιμοι να συμβάλουμε στην αλλαγή.

Τελειώνοντας, θα παραθέσω ένα απόσπασμα από μία παλαιότερη συνέντευξη του Αλκίνοου Ιωαννίδη στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, που πιστεύω ότι, σε αυτή της φάση της ζωής μου, με εκφράζει σε μεγάλο βαθμό:

«Κάθε φορά που επέστρεφα στην Αθήνα από ακόμα μια πρόβα στην Αγία Πετρούπολη ή μια συναυλία στο Βερολίνο, σκεπτόμουν ότι… ενώ λίγο καιρό παλαιότερα έλεγα να φύγω οικογενειακώς απ’ την Ελλάδα, με όλη την ευγνωμοσύνη που της έχω, τώρα το έχω ήδη ξεχάσει. Εδώ είμαι, εδώ ζω, εδώ αγαπώ, εδώ πονώ. Δεν με θέλω τουρίστα, σε διαδήλωση την Πρωτομαγιά στη Γερμανία ή τη Γαλλία… Θα κάτσω εδώ, να δεχτώ το δώρο της ταπείνωσης. Όχι αυτής που προκύπτει απ’ τα χρέη μας προς τραπεζίτες και οργανισμούς, ποσώς μ’ ενδιαφέρουν αυτά. Αλλά της ταπείνωσης του ανθρώπου που, ενώ μικρός ήθελε ν’ αλλάξει τον κόσμο, στη δύσκολη στιγμή δεν μπορεί ούτε τη γειτονιά του να κάνει καλύτερη. Όχι πως ήταν εύκολα ή δίκαια τα πράγματα πιο παλιά, όμως τώρα θα φανούν πολλά: Τι είμαστε διατεθειμένοι να μοιραστούμε, ποιες πολυτέλειες μας θα μας βαραίνουν όταν ο φίλος δεν θα έχει να ταΐσει τα παιδιά του, ποιες λύσεις θα γυρέψουμε, ποιον κόσμο θα ονειρευτούμε, με τι θα ανταλλάξουμε όσα και όσους μας έφεραν εδώ, με ποια ευγένεια θα πολεμήσουμε, πόσο θα αγαπηθούμε. Εδώ λοιπόν, να με δω στην πράξη. Γιατί στα λόγια υπήρξα αρκετά καλός…»
Της Κατερίνας Φίκαρη, δημοσιογράφου
http://www.nooz.gr

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr