Ένα αριστούργημα του Gillo Pontecorvo στους κινηματογράφους

H New Star παρουσιάζει ένα αριστούργημα του Gillo Pontecorvo, του δημιουργού της “Μάχης του Αλγερίου” από τις 21 Αυγούστου στους κινηματογράφους.

«Το μαύρο τρίγωνο στο χιτώνιο είναι για τους εγκληματίες. Οι πολιτικοί κρατούμενοι έχουν κόκκινο. Οι εβραίοι έχουν ένα κίτρινο άστρο. Τα μαύρα τρίγωνα έχουν την καλύτερη μεταχείριση. Είναι η αφρόκρεμα. Ανάμεσά τους διαλέγουν οι SS τους επίλεκτους φρουρούς για τα στρατόπεδα…Τους αποκαλούν ΚΑΠΟ»

Σε αυτήν την κλασσική ταινία παρακολουθούμε την ιστορία μιας Εβραίας έφηβης που μαζί με την οικογένειά της καταλήγει σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης. Καταφέρνει να επιβιώσει με την παρέμβαση ενός Εβραίου γιατρού o οποίος την βοηθάει να υιοθετήσει την ταυτότητα μιας νεαρής γυναίκας που είχε πρόσφατα πεθάνει. Έτσι, η Εντιθ ξαναγεννιέται σαν Νικόλ και δεν είναι πλέον εβραία, τουλάχιστον όχι στα χαρτιά. Στην αρχή, βιώνει αβάστακτη λύπη για τον χαμό των γονιών της, καθώς όμως ο καιρός περνά, συνειδητοποιεί πως αυτή η στάση δεν θα την βοηθήσει να επιβιώσει. Έτσι, εμπλέκεται σε ερωτική σχέση με έναν γερμανό αξιωματικό παρόλο που είναι μόλις 14 χρονών και αρχίζει να αποκτά προνόμια έως ότου  στο τέλος αποκτά την ιδιότητα μιας Καπό, αποκτώντας εξουσία πάνω στις άλλες αιχμάλωτες γυναίκες. Έχει  πλήρη επίγνωση ότι είναι ένας μονόδρομος προς την επιβίωση αλλά ταυτόχρονα βασανίζεται από τύψεις παρόλο που δεν δείχνει ποτέ το παραμικρό συναίσθημα ή αδυναμία. Μόνον αφού τελικά γίνεται μάρτυρας της αυτοκτονίας μια αγαπημένης της φίλης της, της Terese, και ενώ έχει ερωτευτεί έναν ρώσο αιχμάλωτο πολέμου, τον Sascha, καταφέρνει επιτέλους να αποκαταστήσει μέσα της, τις ανθρώπινες αξίες που κάποτε ήταν αναπόσπαστο μέρος της ύπαρξής της…Την περιμένει ένα τραγικό τέλος όταν…

Στην υποψήφια για Βραβείο Καλύτερης Ξένης Ταινίας το 1961 και δεύτερη ταινία του Gillo Pontecorvo πρωταγωνιστεί η Σούζαν Στρασμπεργκ σε ένα ρόλο όπου κάνει τα πάντα για να επιβιώσει, ακόμα στο πλευρό του εχθρού, ως μέλος της Καμεραντενπολιτσάι του σώματος στην ουσία των καταδοτών-εποπτών των υπόλοιπων αιχμαλώτων προσδοκώντας σε προνόμια και εξουσίες όπως η απαλλαγή από την καταναγκαστική εργασία και  φυσικά η ασυλία και η προστασία από τον ίδιο τον μαρτυρικό θάνατο.

Ο ίδιος ο Pontecorvo, πολέμησε στην Ιταλική Αντίσταση ως μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος και σε αυτήν την ταινία προσπαθεί να παρουσιάσει μια ρεαλιστική εικόνα της πραγματικότητας στα στρατόπεδα συγκέντρωσης κάτι που φυσικά καμία ταινία δεν μπορεί πλήρως να αποδώσει χωρίς να αγγίζει τα όρια του μελοδράματος.

Η Strasberg, που είχε προηγουμένως πρωταγωνιστήσει στο ημερολόγιο της Άννας Φρανκ αρκετά χρόνια πριν, στην ταινία υποδύεται την ΄Εντιθ,που αφού έχει βιώσει τον θάνατο των γονιών της στους θαλάμους αερίων, και με την παρέμβαση της Σοφίας-μιας φίλης της- έρχεται σε επαφή με τον γιατρό του στρατοπέδου που της απλώνει μια σανίδα σωτηρίας. Της κόβει τα μαλλιά, την ντύνει με τα ρούχα της αιχμάλωτης κοπέλας που είχε πεθάνει το ίδιο πρωί και την στέλνει σε ένα στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας όπου έχοντας πλέον μια νέα ταυτότητα γίνεται μάρτυρας τρομακτικών συμβάντων όπως ο απαγχονισμός μιας κοπέλας που είχε κριθεί ένοχη για σαμποτάζ.

Η ταινία αυτή έστρωσε το δρόμο και τις βάσεις για την αριστουργηματική ταινία του Pontecorvo, The Battle of Algiers που ακολούθησε μερικά χρόνια αργότερα.Η ταινία του αυτή και ο ίδιος είχε προταθεί για 3 ΟΣΚΑΡ (1967 & 1969) και κέρδισε 7 βραβεία σε άλλα φεστιβάλ [BAFTA (1972) , Italian National Syndicate of Film Journalists (1967), Kinema Junpo (1968) & Venice Film Festival (1966).13)

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Gillo Pontecorvo

Σενάριο:  Gillo Pontecorvo, Franco Solinas

Μουσική:  Carlo Rustichelli

Φωτογραφία – Μοντάζ: Aleksandar Sekulovic

Κουστούμια: Clara Poggi

Πρωταγωνιστές: Susan Strasberg

                           Laurent Terzieff

                            Emanuelle Riva

                            Paola Pitagora

GILLO PONTEC

Ο Gillo Pontecorvo  γεννήθηκε τον Νοέμβριο του 1919  στην Πίζα της Ιταλίας ως Gilberto Pontecorvo.

Ήταν σκηνοθέτης και συγγραφέας, περισσότερο γνωστός για τις ταινίες του: Η μάχη του Αλγερίου (1966), Kapò (1960) 

Παντρεύτηκε την Henriette Pontecorvo. Πέθανε τον Οκτώβριο του 2006 στην Ρώμη.

Παρόλο που γύρισε λιγότερες από 20 ταινίες, θεωρείται ως ένας από τους σημαντικότερους Ιταλούς σκηνοθέτες ενώ κατέχει ξεχωριστή θέση στο παγκόσμιο σκηνοθετικό πάνθεον.

Γεννήθηκε στους κόλπους μιας ευκατάστατης εβραϊκής οικογένειας. Μετακόμισε στην Γαλλία το 1938 για να ξεφύγει από τους φασιστικούς νόμους της Ιταλίας της εποχής.

Στο Παρίσι ήρθε σε επαφή με προσωπικότητες όπως ο Σαρτρ και ο Στραβίνσκι και άρχισε να αναπτύσσει τα πολιτικά του ιδανικά με τα οποία εμπλούτισε το έργο του.

Επέστρεψε στην Ιταλία για να ηγηθεί μιας ταξιαρχίας ως μέλος της Αντίστασης κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου.

Μετά το τέλος του πολέμου, σπούδασε Χημεία και εργάστηκε ως δημοσιογράφος πριν γίνει τελικά σκηνοθέτης, ξεκινώντας την καριέρα του με ντοκιμαντέρ.

Ως νέος άνδρας, υπήρξε αθλητής του τένις και έπαιρνε μέρος σε τουρνουά σε όλη την Ευρώπη. Αυτό έγινε αφορμή να ταξιδεύει συχνά εκτός των ορίων της πατρίδας του, της Ιταλίας.

Είναι γνωστό ότι συχνά επέλεγε να συμπεριλάβει ερασιτέχνες ηθοποιούς στις ταινίες του, όποτε κατά περίπτωση κάποιο άτομο είχε κατά τη γνώμη του το «σωστό» πρόσωπο ώστε να αποδώσει καλύτερα το χαρακτήρα του ρόλου.

Ήταν ο νεώτερος γιος του Πυρηνικού Φυσικού Bruno Pontecorvo (1913-1993), ο οποίος αυτομόλησε στη Σοβιετική Ένωση το 1950.

Φιλμογραφία (επιλεκτική):

2003 Firenze, il Nostro Domani

2001 Un Altro Mondo e Possibile

1980 Ogro

1969 Queimada

1966 La Battaglia di Algeri

1959 Kapo

1957 La Grande Strada Azzurra

1954 Porta Portese