Aπό την Παρ -ήνα με αγάπη!

Η τελευταία εικόνα που θυμάμαι από τη μέρα που έφευγα ήταν ένα ύποπτο βάζο τραχανά ξινό, που με ανάγκασε να ανοίξω το μπακπακ μου στον έλεγχο. Και η προτελευταία μία ζυγαριά στη μέση του σαλονιού για να μη βγει η βαλίτσα μου υπέρβαρη. Και λίγες μέρες πριν στην αυλή της Βασούλας -καλοκαίρι ήταν, βράδυ- με τα παιδιά και τον Στάθη να μου παίζει στην κιθάρα Σωκράτη. «Τον εαυτό σου δεν θα βρεις αν δεν χαθείς στον κόσμο». Και δώστου να θολώνουν οι φακοί και δώστου τα παιδιά να μου γράφουν σημειώματα και δώστου εγώ να ντρέπομαι φρικτά που βγαίνει αληθινή η δασκάλα της Α’ Δημοτικού που έλεγε στη μαμά μου «Καλό παιδί, έξυπνο, αλλά πολύ ευαίσθητο, κυρία μου, συνέχεια κλαίει».

Κι η μέρα έφτασε, και το αεροπλάνο απογειώθηκε, με μένα μέσα και τον τραχανά στη βαλίτσα μου. Κι έφτασα στο Παρίσι, στην «πόλη του φωτός» τη λεγόμενη, η οποία τόση σχέση έχει με το φως όση η σύγχρονη Αθήνα με την Ακρόπολη. Και μπήκα στο μετρό, στη γραμμή 4, και πέρασα την πόρτα της σχολής του Εθνικού Θεάτρου, κι εκεί, σφηνωμένη ανάμεσα σε Ρακίνα και Κλωντέλ, μεταμορφώθηκα σε ηρωίδα ασπρόμαυρης ελληνικής ταινίας με μια απορία αλά «Θεία απ’ το Σικάγο» μονίμως στο μυαλό: «πώς το λέτε εσείς εδώ, γιατί ξεχνάω πώς το λέμε εμείς εκεί».

Για καιρό ήταν κάπως έτσι και οι πιο δύσκολες ώρες ήταν οι ώρες του διαλείμματος. Εφηύρα μια περσόνα σοβαρή, λιγομίλητη, μυστηριώδη, που η κάθε της λέξη ήταν πολύτιμη, γιατί, βέβαια, δεν της έρχονταν και πολλές να πει -αλλά αυτό δεν χρειαζόταν να το ξέρουν όλοι. Οι αγαπημένες της ώρες ήταν οι ώρες στη σκηνή, που τουλάχιστον ήξερε τα λόγια της, κι είχε να παλέψει μόνο με τη «χαριτωμένη» της προφορά. Κι όταν επιτέλους έφτανε σπίτι, η περσόνα αυτή έδινε τη θέση της σε μένα κι μ’ έπιανε μια λογοδιάρροια ασταμάτητη, ασυγκράτητη.

Όμως τα χρόνια γοργά περνούν και η περσόνα κι εγώ αρχίσαμε να συμπαθιόμαστε και να γινόμαστε ένα. Αυτή άρχισε, επιτέλους, να μιλάει περισσότερο, να γίνεται λιγότερο μυστήρια και πιο ενθουσιώδης, άρχισα κι εγώ να τρώω στις 12 μεσημεριανό, να ντύνομαι με πουλόβερ βαριά και μια ντουντούν από μέσα να κρατάει το κρύο κι αρχίσαμε κι δυο να περπατάμε παρέα σε μια πόλη όμορφη, που τις νύχτες σε μαγεύει, μια πόλη που κινείται στο ρυθμό ενός αόρατου ακορντεόν, μια πόλη στραφταλιστή και παιχνιδιάρα που μοιάζει να αγκαλιάζει τη σοφία αιώνων και μαζί χορεύει με μια ζωηράδα εφηβική.

Αλλά και μια πόλη άνιση, συχνά αυστηρή, στριμωγμένη σε συρμούς μετρό έτοιμους να σκάσουν, μια πόλη άστεγη που κοιμάται πάνω από σχάρες εξαερισμού που βγάζουν ζεστό αέρα και τρομάζει σε κάθε μπαμ εξάτμισης που σκάει. Μια πόλη που θυμίζει εμπόλεμη ζώνη κάθε φορά που απλώς δίνουν συναυλία οι Rolling Stones.

Και μέσα σ’ όλα αυτά κι εγώ από τους, ας πούμε, τυχερούς που μπορώ πια να μένω λίγο εδώ και λίγο εκεί, να δουλεύω κάπου ανάμεσα σε Αθήνα και Παρίσι και να μην νοιώθω ξενιτεμένη -ή έστω μισο-ξενιτεμένη- αλλά να καταλαβαίνω πως απλώς η πόλη μου, το σπίτι μου, είναι η Παρ – ήνα ή το Αθ -ίσι, μια πόλη λίγο μεγαλύτερη από το κανονικό, που αντί για μετρό χρησιμοποιεί  αεροπλάνο. Είναι δύσκολη πόλη η πόλη μου, αλλά είναι κι αγαπησιάρα, γλυκιά, όμορφη, χαμογελαστή και τόσο διαφορετική από τη μια γωνιά της στην άλλη. Αυτή με μεγάλωσε, με άλλαξε και μαζί με ξανάμαθε να κοιτάζω γύρω μου σαν παιδί, σαν να τα βλέπω όλα για πρώτη φορά. Και αυτό δεν πρόκειται να το ξεχάσω πια ποτέ.