Newsroom

Newsroom

Μανώλης Κυπραίος: "Η σκληρότερη μορφή βίας που έχω δει στη ζωή μου"!

Η ζωή μου άλλαξε. Και άλλαξε προς το χειρότερο. Καλούμαι να κάνω μια καινούρια αρχή. Δεν είναι εύκολο. Και δεν…

Η ζωή μου άλλαξε. Και άλλαξε προς το χειρότερο. Καλούμαι να κάνω μια καινούρια αρχή. Δεν είναι εύκολο. Και δεν είναι εύκολο, γιατί για μας τους δημοσιογράφους, η ακοή είναι ό,τι για έναν μηχανικό τα χέρια του. Ουσιαστικά, είμαι ανήμπορος να δουλέψω. Δεν μπορώ να ακούσω τηλεόραση, ραδιόφωνο, το κουδούνι της πόρτας μου. Πώς θα συνεχίσω τη δουλειά μου όταν δεν μπορώ να ακούσω αυτόν που μου μιλάει;”.

Η ερώτηση του δημοσιογράφου που έχασε εντελώς την ακοή του στο ρεπορτάζ όταν ήρθε αντιμέτωπος με την τυφλή αστυνομική βία, είναι ρητορική. Όχι επειδή δεν περιμένει απάντηση ή δεν μπορεί -μοιραία- να την ακούσει, αλλά επειδή κανείς δεν μπορεί να του τη δώσει.

Η ιστορία του Μανώλη Κυπραίου έχει συγκινήσει (αλλά και εξοργίσει) το Πανελλήνιο. Πιο πολύ, όμως, έχει συγκινήσει το ήθος και η αξιοπρέπεια με την οποία αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει την τραγική κατάσταση στην οποία τον οδήγησε η αγριότητα των ΜΑΤ και της Αστυνομίας. Και είναι αφοπλιστικός όταν δηλώνει πως περισσότερο από την απώλεια της δικής του ακοής, λυπάται για “την απώλεια ακοής της Δημοκρατίας μας”.

Η αφήγηση της περιπέτειάς του την Τετάρτη της 15ης Ιουνίου στην εκπομπή του Alter «Όσο υπάρχουν άνθρωποι», ήταν συγκλονιστική. Ποταμός τα λόγια του! Τυλιγμένα στην αξιοπρέπεια και τον βαθύ πόνο, έμοιαζαν αφήγηση που αφορούσε κάποιον άλλον. Κι όμως, περιέγραφε όσα έζησε και τον οδήγησαν στην ανατροπή της ίδιας της ζωής του, χάνοντας τελείως την ακοή του.
Αλλά ας τον ακούσουμε προσεκτικά:

Κάλυπτα τα γεγονότα στις 15 Ιουνίου από την απεργία τις ΓΣΕΕ με την ΑΔΕΔΥ και όλα έδειχναν ότι θα ήταν ήρεμη διαδήλωση. Βρισκόμουν Ξενοφώντος και Φιλελλήνων. Εκεί υπήρχε μία ομάδα των ΜΑΤ και απέναντί τους υπήρχαν ομάδες πολιτών. Δεν υπήρχαν κουκουλοφόροι. Ξαφνικά, άρχισαν να εμφανίζονται από το πουθενά κάποιοι κουκουλοφόροι, που είδα να βγαίνουν πίσω από τις γραμμές των ΜΑΤ και μετά να ξανακρύβονται. Η χρήση της αστυνομικής βίας δεν είχε μέτρο! Χτυπούσαν όποιον έβρισκαν μπροστά τους. Είδα ότι οι αστυνομικοί ετοιμάζονταν για επίθεση και κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά… Πήγα λίγο πιο κάτω και μπήκα μέσα σε μία στοά, συνεχίζοντας να τραβάω φωτογραφίες και, παράλληλα, να μεταδίδω. Οι αστυνομικοί με είχαν δει από νωρίτερα.

Από εκεί ξεκίνησαν όλα. Η ομάδα των ΜΑΤ άρχισε να πετάει χημικά και χειροβομβίδες κρότου-λάμψης και όταν έφτασαν στο ίδιο επίπεδο με εμένα, ο διμοιρίτης τους με ρωτάει με αυστηρό ύφος: ‘Γιατί τραβάς φωτογραφίες ρε;’. Του εξήγησα ότι είμαι δημοσιογράφος και του έδειξα την ταυτότητα της ΕΣΗΕΑ. Πήρα μία χυδαία απάντηση και όταν τον ρώτησα γιατί μου μιλάει έτσι, μου απάντησε στο ίδιο ύφος. Στη συνέχεια, στράφηκε σε ένα ευτραφή κύριο από την ομάδα του και με ένα νόημα του έδωσε διαταγή να μου πετάξει μία χειροβομβίδα κρότου-λάμψης, όπως και έγινε…

Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε, είναι τι σημαίνει χειροβομβίδα κρότου – λάμψης. Θεωρείται μη φονικό όπλο, αλλά για να θεωρείται μη φονικό όπλο, υπάρχουν κάποιες προδιαγραφές. Δηλαδή, πρέπει να πετάγεται στα 50 μέτρα μακριά από τους διαδηλωτές και βγάζει ένταση φωτός περίπου 3 εκατ. κεριών!!!. Τα ντεσιμπέλ που βγάζει είναι 170. Φαντασθείτε ότι αυτό έσκασε σε μένα στους 50 πόντους και συνυπολογίζοντας ότι ήμουν σε στοά, τα 170 ντεσιμπέλ διπλασιάστηκαν… τριπλασιάστηκαν… ούτε οι γιατροί οι ίδιοι δεν ήξεραν να μου πουν», περιγράφει ο ίδιος και σοκάρει.

Εκτοξεύτηκα, στην κυριολεξία! Ξύπνησα μετά από λίγο, γιατί βρισκόμουν σε ημιλιπόθυμη κατάσταση. Με ξύπνησαν δύο πολύ καλοί συνάδελφοι που βρίσκονταν από πάνω και και κάποιοι από τον κόσμο που ήρθαν… Μετά από αρκετή ώρα, συνήλθα και εκεί ξεκίνησε το δεύτερο κομμάτι της περιπέτειας…

Και οι άλλοι συνάδελφοι εκεί και ο κόσμος που είχε μαζευτεί, μου λένε, ότι το καλύτερο είναι να φύγεις, να πας στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών, που υπήρχε στην Πλατεία Συντάγματος. Προσπαθώντας, λοιπόν, να πάω, υπήρχε μία διμοιρία των ΜΑΤ, η οποία δεν άφηνε κανέναν να περάσει! Τους λέω ‘έχω πρόβλημα… είμαι δημοσιογράφος… τους δείχνω την ταυτότητα… Αρνήθηκαν κατηγορηματικά. Η μόνη μου λύση, λοιπόν, ήταν -βλέποντας και τον υπόλοιπο κόσμο να προσπαθεί να φύγει, προς την άνοδο της Φιλελλήνων, προς κατεύθυνση Συγγρού, να τους ακολουθήσω. Περίπου στο ύψος της Αγγλικανικής Εκκλησίας, ξαφνικά, βλέπουμε ομάδες μοτοσικλετιστών της ομάδας ΔΕΛΤΑ, να έρχονται κατά πάνω μας με πολύ μεγάλη φόρα! Πανικοβληθήκαμε όλοι… προσπαθούσαμε να δούμε τι θα κάνουμε!… Σταμάτησαν απότομα μπροστά μας, και άρχισαν να δημιουργούν έναν κύκλο… λες και ήταν Ινδιάνοι κι εμείς ήμασταν η ομάδα του στρατηγού Κάστερ! Ένα τέτοιο πράγμα…

Ενώ όλοι έτρεχαν να κρυφτούν δεξιά-αριστερα, υπήρχε ένα παλικάρι, έφηβος, που τα είχε χάσει! Είχε μείνει στήλη άλατος και δεν ήξερε τι να κάνει! Τον αγκαλιάζω, τον ρίχνω κάτω, τον σκεπάζω με το σώμα μου και παίρνουμε μία εμβρυακή στάση. Έρχεται από πάνω μας μία μηχανή, ο συνεπιβάτης άρχισε να με χτυπάει στη μέση και στα πόδια με γκλομπ , ευτυχώς όχι για αρκετή ώρα, και μετά από λίγο, όπως ξαφνικά ήρθαν, έτσι ξαφνικά έφυγαν.

Χωρίς ακοή, να βλέπω θολά και να έχω δαρθεί κιόλας, προσπάθησα να πάω σ’ ένα νοσοκομείο. Φτάνω στον Ερυθρό. Οι γιατροί εκεί ήταν εξαιρετικοί, από την πρώτη στιγμή έκαναν ό,τι μπορούσαν. Έκανα ειδικές εξετάσεις, έκανα ακουόγραμμα. Το αριστερό αυτί έδειχνε ότι υπάρχει 100% απώλεια ακοής. Στο δεξί υπήρχε απώλεια ακοής, αλλά έδειχνε ότι κάτι μπορούσα να ακούσω… Σταδιακά, όμως, αυτό χάθηκε…

Ναι, η απώλεια της ακοής μου είναι πλήρης και στα δύο αυτιά! Είμαι κωφός! Δεν ακούω τίποτα. Μπορώ να επικοινωνήσω μόνο γραπτά πλέον ή αργά, προσπαθώντας να διαβάσω τι μου λένε οι άλλοι.

Σήμερα ήμουν στον εισαγγελέα. Κλήθηκα και κατέθεσα. Ουσιαστικά, είναι η πρώτη -να το πούμε έτσι- ισχυρή καταγγελία που υπάρχει, διότι αυτή τη στιγμή, από τη δράση της Αστυνομίας έχουμε έναν ανάπηρο. Δεν έχει σημασία αν είμαι εγώ. Θα μπορούσε να ήταν κάποιος άλλος. Έδωσα ό,τι στοιχεία είχα… Υπάρχουν φωτογραφίες των ανθρώπων που με χτύπησαν, γιατί λίγο πριν με χτυπήσουν, τραβούσα φωτογραφίες… Και παράλληλα τους έδωσα και τη χειροβομβίδα κρότου-λάμψης που μου πέταξαν, αλλά και τα χημικά που έριχναν. Αν δεν δικαιωθώ, σημαίνει ότι ζω σε ένα κράτος που δεν έχει δημοκρατία, σε ένα κράτος που βασιλεύει το άδικο.

Η ζωή μου άλλαξε. Και άλλαξε προς το χειρότερο. Καλούμαι να κάνω μια καινούρια αρχή. Δεν είναι εύκολο. Και δεν είναι εύκολο, γιατί, για μας τους δημοσιογράφους, η ακοή είναι ό,τι για έναν μηχανικό τα χέρια του. Ουσιαστικά, είμαι ανήμπορος να δουλέψω.

Είναι το παράπονο… και το γιατί… Και το κυριότερο είναι ότι δεν βγήκε ούτε ο κ. Παπουτσής ούτε ο αρχηγός της Αστυνομίας, ο κ. Οικονόμου, να ζητήσουν έστω ένα συγνώμην! Το ήξεραν από την πρώτη στιγμή. Και το γνωρίζω ότι το ήξεραν από την πρώτη στιγμή. Αυτή η έλλειψη ανθρωπιάς με τρομάζει…

Η μεγαλύτερη δύναμη, όχι μόνο σ’ έναν άνθρωπο, αλλά σε οποιαδήποτε μορφή εξουσίας, είναι να μπορεί να ζητήσει συγνώμην. Αυτό δεν το έκαναν. Κι αυτό για μένα, σημαίνει πολλά.

Πρέπει να αναπροσαρμόσω τη ζωή μου. Ευτυχώς, έχω την αμέριστη συμπαράσταση και της ΕΣΗΕΑ και της ΠΟΕΣΥ, αλλά και του ΕΔΟΕΑΠ… Θα κοιτάξουμε να δούμε τι μπορεί να γίνει σε ό,τι αφορά στο πρόβλημα και αν γίνονται κάποιες μεταμοσχεύσεις στους κοχλίες -κοχλιακά εμφυτεύματα- έτσι ώστε να μπορέσω να ανακτήσω ένα μέρος της ακοής μου… Βέβαια, δεν πρόκειται ποτέ να επανέλθει σε φυσιολογικά επίπεδα ούτε να ξανακούσω τους ήχους που άκουγα… Αλλά από το τίποτα… να μην είμαστε και αχάριστοι… κάτι είναι κι αυτό!

Έχω βρεθεί σε αρκετές αποστολές στο εξωτερικό… και στο Κόσσοβο και στη Μέση Ανατολή και στην πρώην Γιουγκοσλαβία… και αλλού… Μέχρι τώρα, τη σκληρότερη μορφή βίας την είχα δει στην Πλατεία Ταξίμ, όταν Τούρκοι αστυνομικοί, αντίστοιχοι των ΜΑΤ, επιτέθηκαν σε αριστερούς και Κούρδους διαδηλωτές.

Μέχρι που έζησα τη 15η Ιουνίου. Εκεί άλλαξαν όλα.

Κλείνοντας τη συγκλονιστική συνέντευξη του, ο Μανώλης Κυπραίος –αφού ευχαρίστησε όσους έχουν σταθεί δίπλα του- συγκλονιστικός στην απλότητά του είπε:

Αν δεν δικαιωθώ, σημαίνει ότι ζω σε ένα κράτος άδικο. Σ’ ένα κράτος που δεν υπάρχει δημοκρατία και σ’ ένα κράτος όπου ο καθένας μπορεί να κάνει ό,τι θέλει.

Ουσιαστικά, η μη δικαίωση σημαίνει και κατάργηση του Συντάγματος.

Και η τελευταία του πρόταση: Εύχομαι όσα είπα να μην είναι σε ώτα μη ακουόντων!…

——–

Κλείνοντας, δανείζομαι τα δικά του λόγια από διάλογό του στη σελίδα του “Εξάντα”:

Το είπε ο Μαχάντμα Γκάντι και το επανέλαβε ο Μανώλης::

«Στην αρχή θα μας χλευάσουν. Μετά θα μας συκοφαντήσουν. Μετά
θα μας χτυπήσουν. Θα μας πυροβολήσουν. Και στο τέλος θα χάσουν»…
Γράφει η Κάκια Τσάτσου

——–

Σ.Σ.: Το γεγονός ότι ο Μανώλης Κυπραίος, εκτός από συνάδελφος, είναι και αγαπημένος φίλος στην ομάδα της Newstrap, μας κάνει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί και στις περιγραφές μας και στα σχόλιά μας, ελέγχοντας τον παράγοντα συναίσθημα.
Έτσι, εμείς όλοι οι συνεργάτες της Newstrap, θαυμάζοντας και εκτιμώντας την όλη του στάση και συμπεριφορά, το ήθος και τη γενναιότητά του, ευχόμαστε καλή δύναμη και γρήγορα ξανά στις επάλξεις!
http://www.newstrap.gr

Μητσοτάκης: Σε πανικό στη Βουλή – Αντί για απαντήσεις, επίθεση και «δεν ντρέπεστε» στην αντιπολίτευση (video)

6167665

Μητσοτάκης: Σε πανικό στη Βουλή – Αντί για απαντήσεις, επίθεση και «δεν ντρέπεστε» στην αντιπολίτευση (video)

«Ουδέποτε, δόθηκε καμία εντολή για συγκάλυψη», τόνισε ο Κυριάκος Μητσοτάκης κοιτώντας τους συγγενείς των θυμάτων

Βουλή: Ο λόγος για τα άδεια έδρανα του ΚΚΕ και της Νέας Αριστεράς στην ομιλία της Κωνσταντοπούλου

6167422

Βουλή: Ο λόγος για τα άδεια έδρανα του ΚΚΕ και της Νέας Αριστεράς στην ομιλία της Κωνσταντοπούλου

Μετά την ολοκλήρωση της ομιλίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου, οι βουλευτές των δύο κομμάτων επέστρεψαν στις…