27 χρόνια χωρίς τον "πρίγκηπα" της ροκ – Ο Παύλος Σιδηρόπουλος με τα δικά του λόγια

Ο Παύλος Σιδηρόπουλος αξιοποιήθηκε μετά το θάνατο από τη μουσική βιομηχανία και πολλοί έσπευσαν να μιλήσουν στο όνομα του. Το πραγματικό μήνυμα της μουσικής του ωστόσο είναι τόσο αληθινό και ανόθευτο που δεν θα πάψει ποτέ να συγκινεί και να γοητεύει. Ήταν δισέγγονος του Αλέξη Ζορμπά και ανιψιός της γνωστής ποιήτριας Έλλης Αλεξίου. Σ’ αυτές τις δύο διαφορετικές του ρίζες, έβλεπε το ιδιαίτερο πάντρεμα των ταυτοτήτων και την πολυμορφία της προσωπικότητας του. Το άλμπουμ του Φλου που ηχογράφησε με το συγκρότημα Σπυριδούλα είναι ένας από τους δίσκους που με τη δυναμική του έδωσε άλλο χρώμα και ποιότητα στη μουσική της γενιάς του. 

Με αφορμή την επέτειο του θανάτου του, ας θυμηθούμε τον Παύλο Σιδηρόπουλο με τα δικά του λόγια. Χαρισματικός, αντισυμβατικός και ροκ, τα λόγια του ταξιδεύουν ακόμα στις καρδιές.

«Ένοχος για κάποια αιτία που δεν την έμαθες ποτέ, πες μας ρε φίλε ποιος θεός σ’ ορίζει, ποιος σε γεμίζει μ’ ενοχές… ».   

Αποσπάσματα από συνέντευξη στην ΕΤ3

Για την καταγωγή του:

«Υπάρχει ένα παρελθόν σε μένα. Και το παρελθόν αυτό είναι το εξής: είμαι δισέγγονος του Ζορμπά και ως γνωστόν ο Ζορμπάς ήταν ροκ εν’ ρολ, όπως και να το κάνουμε. Και πολύ μάλιστα. Αυτό μας το λέει και ο Καζαντζάκης. Απ’ την άλλη μεριά όμως, έχω σπέρμα απ’ τη γενιά των Αλεξίου. Της Έλλης της Αλεξίου η οποία είναι θεία μου. Κι έτσι έχω μέσα μου και τον διανοούμενο και τον αλήτη. Από τη σύγκρουση αυτών των δύο βγαίνει άλλοτε η καταστροφή και άλλοτε η δημιουργία».

Για την αναρχία:

«Υπάρχουν αναρχικοί, άναρχα άτομα δεν υπάρχουν. Έχω τις προσωπικές μου αρχές που άλλες συμφωνούν κι άλλες δεν συμφωνούν με αυτές της κοινωνίας. Δεν είμαι απόλυτος πάνω σ’ αυτές τις αρχές. Είμαι ρευστός και αυτό εξαρτάται από την καθημερινή μου ζωή και από τις εμπειρίες. Για να μη γίνει ρευστότητα, διάλυση, αυτοκαταστροφή, ισορροπώ αυτήν τη ρευστότητα με μια συνέπεια που φαίνεται στις σχέσεις μου με τους άλλους».

Για τη ροκ σκηνή:

«Πραγματικά δεν ξέρω ποιος είναι ο δικός μου ρόλος στο ελληνικό ροκ και είναι ένα θέμα που ποτέ δεν αναρωτήθηκα. Αλλά αισθάνομαι πάρα πολύ μεγάλη ευθύνη απέναντι στον κόσμο. Δηλαδή, άμα φύγω από ένα μέρος που έχω παίξει και βλέπω ότι δεν έχουνε πάει καλά τα πράγματα, είμαι άρρωστος κυριολεκτικά, σαν να έχω κάνει το μεγαλύτερο σφάλμα της ζωής μου. Αντίθετα, όταν δω ότι και γω και το κοινό τη βρίσκουμε, είναι από τις μεγαλύτερες ηδονές της ζωής μου».

Για τη σχέση του με τις γυναίκες:

«Η γυναίκα είναι ο καθρέφτης μας. Είναι το πλάσμα που μπορούμε να πούμε ότι το αγαπάμε στο έπακρο και το μισούμε, στο έπακρο, ταυτόχρονα, όπως με το ίδιο σκεπτικό λέμε ότι εμπεριέχουμε τον Σατανά και τον Θεό».

Για τη μουσική της εποχής του:

«Σήμερα, με τις μουσικές και τις στιχουργικές ελευθεριότητες, έχουμε καταλήξει, κατά βάση λόγω του μάρκετινγκ, σε μουσικά κατασκευάσματα όπου κυριαρχούν η πλακίτσα, οι κλισαρισμένοι στίχοι, οι εντυπωσιακές, ρηχές ενορχηστρώσεις, οι δήθεν μουσικές επιμειξίες και φυσικά τα άθλια Ελληνικά».