Αριστερά, τεχνοκρατία και ανάπτυξη

Είναι ιδιαίτερα βαρυσήμαντη, όχι μόνο για την διαπραγμάτευση με τους δανειστές, αλλά κυρίως για την επόμενη μέρα της ελληνικής οικονομίας η πρόσφατη ομολογία του αντιπροέδρου της κυβέρνησης, Γ. Δραγασάκη, σύμφωνα με την οποία η κυβέρνηση είχε αρχικά την άποψη ότι το θέμα είναι πολιτικό με συνέπεια οι τεχνικές διαστάσεις της διαπραγμάτευσης να υποτιμηθούν, στάση που «αποδείχθηκε λάθος»,  καθώς η τεχνοκρατική προσέγγιση αποτελεί μέρος της πολιτικής λύσης… 

Με την παραδοχή αυτή και με πολύ κομψό τρόπο ολοκληρώθηκε σημειολογικά η πολιτική αυτοκριτική της κυβέρνησης που ξεκίνησε ο ίδιος ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας. Το αν η αυτοκριτική αυτή καταστεί επαρκής θα εξαρτηθεί από το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης, δηλαδή από το αν σωθεί τελικά η παρτίδα και όχι από τις δημοσκοπήσεις που συνεχίζουν να θολώνουν το μυαλό και της κυβέρνησης και των πολιτών. 

Αν η παραδοχή Δραγασάκη έχει το βάθος μιας ριζοσπαστικής επανατοποθέτησης στην πραγματικότητα και δεν αποτελεί ένα τακτικό ελιγμό εκτόνωσης, τότε μπορούμε να ελπίζουμε στις δυνατότητες της κυβέρνησης να δρομολογήσει την ανάπτυξη.  Η πραγματικότητα της τεχνοκρατικής προσέγγισης είναι βαρυσήμαντη και η κυβέρνηση πρέπει να προσανατολίσει τον αναπτυξιακό της σχεδιασμό με βάση αυτό το πολιτικά νέο δεδομένο. 

Ζούμε σε μια εποχή δομικών ανατροπών στην παραγωγική αλυσίδα και η εργαλειοθήκη των πολιτικών ανάπτυξης αλλάζει δραματικά. Δεν έχει κανείς παρά να χαζέψει στο διαδίκτυο το «εργοστάσιο διαλογής» της Amazon για να καταλάβει. Η τεχνογνωσία των συνεχώς ανανεωνόμενων αναπτυξιακών εργαλείων προϋποθέτει νέου τύπου μάνατζμεντ, βαθιάς τεχνογνωσίας και συνεχούς ενημέρωσης. Το board of directors της Adidas έχει μέσο όρο ηλικίας 34 ετών και αυτό δεν είναι τυχαίο…

Η ελληνική αριστερά  αν μπορέσει να προσαρμοστεί στις συνθήκες της πρωτοπορίας, της καινοτομίας και των νέων τεχνολογιών έχει την δυνατότητα να κάνει τη χώρα πύραυλο, να πυροδοτήσει ταχεία και υψηλή ανάπτυξη, να δημιουργήσει εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις ποιοτικής και καλά αμειβόμενης εργασίας, αλλά και να παίξει καθοδηγητικό ρόλο στην Ευρώπη, υπό τον όρο ότι θα αποφύγει τον διανοητικό επαρχιωτισμό, τον λαϊκίστικο κομματισμό  και την εγγενή στενοκεφαλιά της αριστεράς. Η διοίκηση της ανάπτυξης με όρους διεθνώς ανταγωνιστικούς προϋποθέτει τεχνοκρατικές διοικήσεις που φέρνουν αποτέλεσμα. 

Δυστυχώς για τη χώρα, η πολιτική υπήρξε αντιπαραγωγική και κοστοβόρα. Από το Σεπτέμβριο του 2014 μέχρι σήμερα, δεν είναι ότι χάθηκε πολύτιμος χρόνος, αλλά κυρίως ότι δημιουργήθηκε ένα -αστάθμητο ακόμη- κόστος ευκαιρίας. 

Συνεπώς, από εδώ και μπρος δεν χωράνε ούτε ιδεολογικοί αταβισμοί, ούτε φοβίες, ούτε πειραματισμοί. Η κυβέρνηση πρέπει να σχεδιάσει και να υλοποιήσει τις συντεταγμένες της ανάπτυξης, διαλύοντας τον ιστό της αράχνης που κάλυψε το Πολυτεχνείο και οι αλλεπάλληλες καταλήψεις των γραφείων του κυβερνώντος κόμματος, του Κόκκινου, των πανεπιστημίων κλπ. Η χώρα πρέπει να δείξει προς τους ξένους, δανειστές και μη, ότι υπάρχει κράτος και να μειώσει δραστικά το περιβόητο country risk. Κι αυτό δεν θα το κάνει μόνο η συμφωνία, αλλά και ο … δραστικός περιορισμός των πορτοφολάδων που αλωνίζουν στο μετρό κλέβοντας τώρα κυρίως διαβατήρια (ξέρετε γιατί έχουν ανέβει οι τιμές 

τους) και πολλά άλλα πράγματα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα, παρά τα άλματα που έχει κάνει από το 2012 και μετά, η μόνη επεξεργασία που έχει να επιδείξει είναι το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. 

Τα θεωρητικά του ελλείμματα στον τομέα της παιδείας, της ανάπτυξης, της τεχνολογίας είναι εμφανή. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μόνο ένα μεγάλο ατού, την ανθρωπιστική κρίση. Την εντόπισε, την κατανόησε και την έκανε σημαία και πολιορκητικό κριό, σε αντίθεση με τα άλλα κόμματα που έχωσαν το κεφάλι τους στην άμμο, γι΄ αυτό και κέρδισε την υποστήριξη των πολλών. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το κόμμα του πραγματισμού. Αυτό τον έφερε στην εξουσία. 

Για να μείνει όμως χρειάζεται όραμα και κάτι τέτοιο ακόμη δεν έχει φανεί. Και βεβαίως χρειάζεται μια νέα θεωρία. Το Ινστιτούτο Πουλαντζάς πρέπει να αρχίσει να παράγει εκηβολική ιδεολογία και πραγματική αριστερή ευρωπαϊκή σκέψη. Η περίοδος της κυριλέ αποστασιοποιημένης κριτικής και ανάλυσης έχει τελειώσει από το 2012. Πού είναι η αριστερή διανόηση να πει κάτι παραπέρα από τα «θρησκευτικά» περί των αξιών και των ιδεών της αριστεράς; 

Διότι, δεν είναι μόνο τα μύρια όσα έγιναν με την διαπραγμάτευση, είναι και η τοποθέτηση ενός πρώην προέδρου της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ στην κορυφή της διοίκησης 

της μεγαλύτερης εταιρίας των Βαλκανίων… Η σπατάλη πολιτικού κεφαλαίου που συντελέστηκε στις 100 πρώτες μέρες δεν καταμετράται από τις δημοσκοπήσεις, αλλά από την πραγματικότητα της οικονομίας. Είναι αντιληπτό, αν όχι φυσικό ότι μια κυβέρνηση της αριστεράς που έρχεται να κυβερνήσει μια χώρα που την κυβερνούσαν κυβερνήσεις οι οποίες εκκόλαπταν το αυγό του φιδιού και της διαφθοράς, να θέλει να ελέγξει το κράτος.  Το ίδιο έκανε και το ΠΑΣΟΚ το 1981 καταργώντας τους Γενικούς Διευθυντές των υπουργείων, πράξη που αποδείχθηκε παντελώς λανθασμένη και διορθώθηκε με μεγάλη καθυστέρηση και κόστος. Τους αντικατέστησε με τη νομενκλατούρα των συμβούλων που ήταν μεν φορείς μιας νέας τεχνογνωσίας (είχαν μάστερ από την Αγγλία και την Αμερική οι περισσότεροι), αλλά κι αυτοί πνίγηκαν στον κομματισμό που ήταν το τσουνάμι που άλωσε τη δημόσια διοίκηση. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να διδαχθεί από αυτή την εμπειρία και να την αποφύγει, αποτεινόμενος στην αγορά προκειμένου να αντλήσει στελέχη υψηλής τεχνοκρατικής κατάρτισης. Αυτοί, πολύ καλύτερα από τους κομματικούς γενικούς γραμματείς των υπουργείων και τους υπουργούς που δεν ξέρουν τα θέματα και τα προσπερνούν πετώντας την μπάλα στην κερκίδα, θα μπορέσουν να υλοποιήσουν τεχνοκρατικά τους πολιτικούς στόχους που θέτει η κατάσταση της χώρας. Η κυβέρνηση της αριστεράς δεν χρειάζεται να στηριχθεί στην εξαθλίωση των μαζών για να κρατήσει την εξουσία, αλλά στην απελευθέρωση των παραγωγικών δυνάμεων που οι κυβερνήσεις του πελατειακού κράτους κρατούσαν σε θεσμική ομηρία.

 

 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr