FC Schalke 04: Η αγαπημένη ομάδα του Χίτλερ ή τρόπος ζωής ακόμα και στα βαθιά γεράματα;

Το επίσημο κανάλι της Bundesliga στο Youtube, έκανε ένα πολύ ωραίο και συγκινητικό βίντεο για το Σύνδεσμο Φιλάθλων Σάλκε «Wohl Auf – Blau & Weiss» από το γηροκομείο «Johanniter-Stift Gelsenkirchen» στην πόλη του Γκεζελκίρχεν. Πρόκειται, ίσως, για το σύνδεσμο φιλάθλων με το μεγαλύτερο μέσο όρο ηλικίας στον κόσμο.

Υπερήλικες άντρες και γυναίκες, που έχουν συνδέσει τη ζωή τους με τη Σάλκε από τότε που η ομάδα της Βεστφαλίας μεσουρανούσε προπολεμικά, αλλά και τα πρώτα χρόνια μετά τη λήξη του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, κατάφεραν να πείσουν τη διοίκηση του γηροκομείου να τους αφήνει να βλέπουν τα ματς της ομάδας και τη διοίκηση της Σάλκε να τους αναγνωρίσει ως επίσημο σύνδεσμο.

Αυτή είναι η τρανή απόδειξη πως μπορεί η μνήμη και ο οργανισμός να ξεφτίζουν, αλλά η αγάπη και το πάθος για την ομάδα δεν ακολουθούν την ίδια πορεία. Η εικόνα των ηλικιωμένων αντρών και γυναικών ντυμένων με τα μπλε χρώματα της Σάλκε και οι αντιδράσεις τους κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού είναι κάτι παραπάνω από συγκινητικές.

Με αφορμή αυτό το όμορφο σκηνικό, παρακάτω, αναδημοσιεύουμε από το δέκατο τεύχος του HUMBA! το άρθρο με τίτλο «Ο μύθος του Σάλκερ Μαρκτ ή ήταν τελικά ο Χίτλερ οπαδός της Σάλκε;», που αναφέρεται σε ένα δημοφιλή μύθο που ήθελε τον Χίτλερ να παρακολουθεί στενά την πορεία της ομάδας από το Γκεζελκίρχεν. Τελικά, ήταν μύθος ή πραγματικότητα; Σίγουρα, οι οργανωμένοι οπαδοί της Σάλκε με την τόσο πλούσια αντιρατσιστική δράση θα έχουν διαφορετική άποψη. Τι λένε όμως τα ιστορικά ντοκουμέντα;

Μια αγάπη παντοτινή…

Κάποιες προσκλήσεις δεν τις αρνείσαι έτσι εύκολα. Ο φίλος μου ο Ίβο είχε έλθει στην Αθήνα με τα άλλα παιδιά της εβδομαδιαίας αριστερής εφημερίδας Jungle World για ένα αφιέρωμα στην κρίση και την αντίσταση που αυτή γεννάει. Βερολινέζικη η εφημερίδα, ο Ίβο όμως γέννημα του Ντίσελντορφ, δεν μπορούσε να αγνοήσει την προκλητική σύμπτωση που αποτελούσε το παιχνίδι Τσάμπιονς Λιγκ της αγαπημένης του Σάλκε ενάντια στον Ολυμπιακό τρεις μέρες αργότερα. Έχοντας να επιδείξει το μαγικό αριθμό 111.111 μελών το Σεπτέμβριο 2012, τη στιγμή που το Σάλκε δεν αποτελεί παρά μία εργατική συνοικία του Γκελζενκίρχεν, πόλης 250.000 κατοίκων, εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι τα διαρκείας έχουν εξαντληθεί και για τις δύο επόμενες χρονιές. Οπότε το εκτός έδρας στο Καραϊσκάκη ήταν μια χρυσή ευκαιρία.

Δεν ήθελε και πολύ – το μυαλό μου ξαφνικά έτρεξε στο όχι τόσο μακρινό 2001 με την συμπαθητική σε όλη τη Γερμανία 04, να στέφεται «Πρωταθλήτρια των καρδιών»… Τελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος, η Σάλκε αγωνίζεται εντός με την Ούντερχαχινγκ που τα παίζει όλα για τη σωτηρία. Η Σάλκε πάλι θέλει μόνο νίκη με παράλληλη ήττα της μισητής Μπάγερν στο Αμβούργο. Το σοκ του 0-2 στο 26΄ γίνεται 2-2 στο ημίχρονο και η 04 πετυχαίνει μία θριαμβευτική ανατροπή 5-3 στέλνοντας την Ούντερχαχινγκ οριστικά στο καναβάτσο. Τα μεγάφωνα ενημερώνουν ότι συμπληρώθηκε το ενενηκοστό λεπτό στο Αμβούργο και η Μπάγερν χάνει 1-0! Το γρασίδι του Arena AufSchalke (νυν Veltins Arena) βάφεται μπλε από 65.000 οπαδούς που ορμούν στον αγωνιστικό χώρο πανηγυρίζοντας τον πρώτο τίτλο μετά το 1958 και όγδοο στην ιστορία της ομάδας. Αλλά η γιγαντοοθόνη πίσω από το ένα πέταλο εξακολουθεί να προβάλλει κάτι στιγμιότυπα… HSV-Bayern München LIVE! Τι live; Δεν τέλειωσε; Προς στιγμή όλοι παγώνουν και γυρνώντας φοβισμένα το βλέμμα προς την οθόνη βλέπουν τον σουηδό αμυντικό της Μπάγερν Πάτρικ Άντερσον να πετυχαίνει με έμμεσο στο 94΄ το ένα και μοναδικό του γκολ στη σεζόν, ισοφαρίζοντας το Αμβούργο και στέφοντας τους Βαυαρούς ξανά πρωταθλητές. Η εικόνα των αγκαλιασμένων οπαδών που γονατισμένοι ξεσπάνε σε λυγμούς στο Γκελζενκίρχεν προκαλεί συγκίνηση σε όλη τη Γερμανία, η πρωταθλήτρια για 4 μόλις λεπτά ανακηρύσσεται από τον Τύπο σε «Πρωταθλήτρια των καρδιών…».

Γραμμή λοιπόν για τον αγώνα. Επαφές τελευταίας στιγμής μέσω Γερμανίας με τον αρχισυνδεσμίτη της Σάλκε, ραντεβού μπροστά από τη θύρα των φιλοξενουμένων στο Καραϊσκάκη και κατευθείαν στο μπλοκ των 700 περίπου οπαδών του Γκελζενκίρχεν να πανηγυρίζουμε το εκτός έδρας διπλό των «Eurofighter». Η χαρά σκιάζεται λίγο από την εντός έδρας νίκη της μισητής Lüdenscheid-Nord κατά του Άγιαξ. Βόρειο Λίντενσαϊντ (ένα μικρό χωριό της Βεστφαλίας) – έτσι αποκαλούν υποτιμητικά οι οπαδοί της Σάλκε την γείτονα Μπορούσια Ντόρτμουντ, επειδή ούτε το όνομά της δεν θέλουν να πιάνουν στο στόμα τους. Κι όταν τους ρωτάς γιατί τους ονομάζουν έτσι, έρχεται η αποστομωτική απάντηση: «Αφού το Ντόρτμουντ είναι βόρεια του Λίντενσαϊντ, πώς να τους λέμε;…».

Το μυαλό μου όμως βασάνιζε η ερώτηση του φίλου μου Θωμά: «Για ρώτησε τα φιλαράκια σου, ήταν τελικά ο Χίτλερ οπαδός της Σάλκε;» Ο άνθρωπος ποδοσφαιρική εγκυκλοπαίδεια, κάτι θα ήξερε. Φυσικά μέσα στο γήπεδο δεν βρήκα ευκαιρία να ρωτήσω, αλλά μετά ξεκίνησε η έρευνα που με ταξίδεψε σε μια άλλη εποχή, εποχή τραγικά επίκαιρη και για την Ελλάδα του σήμερα.

Δεκαετία του ’20, Γερμανία. Δύο ομάδες από την γη των Φράγκων, τη βόρεια Βαυαρία, κυριαρχούν στο ποδοσφαιρικό στερέωμα: ο Πρώτος Αθλητικός Σύλλογος Νυρεμβέργη και η Αθλητική Ένωση Γκρόιτερ Φιρτ μοιράζονται στα μέσα της δεκαετίας τους τίτλους, φτάνουν μάλιστα το 1925-2926 να συγκροτούν αποκλειστικά με δικούς τους παίχτες την Εθνική Γερμανίας. Τόσο έντονη η αντιπαλότητα των δύο περιοχών (βρίσκονται σε απόσταση μικρότερη από 10 χιλιόμετρα) που σε ταξίδι της Εθνικής Γερμανίας στο εξωτερικό, οι παίχτες τους απαίτησαν να κοιμούνται σε ξεχωριστά βαγόνια του τρένου της αποστολής…

Όμως κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ’20 αρχίζει να αναδύεται ποδοσφαιρικά η κοιλάδα του Ρουρ. Το καμάρι της βιομηχανικής πόλης του Γκελζενκίρχεν, με έτος ίδρυσης το 1904, προσλαμβάνει για πρώτη φορά κανονικό προπονητή το 1925 και αρχίζει να κατακτά τα τοπικά πρωταθλήματα. Το 1929 και 1930 «οι Ανθρακωρύχοι» (die Knappen στην τοπική αργκό της κοιλάδας του Ρουρ) κατακτούν τα περιφερειακά πρωταθλήματα, αποτυγχάνουν όμως στους ημιτελικούς του εθνικού πρωταθλήματος, όπου συμμετείχαν οι εκάστοτε τοπικοί πρωταθλητές. Το 1928 εγκαινιάζεται και το γήπεδο Glückauf-Kampfbahn (Αρένα Καλή Τύχη, που πήρε το όνομά της από τον αντίστοιχο χαιρετισμό των ανθρακωρύχων). Για να εκφράσει ο σύλλογος τις ευχαριστίες του στο δήμο για την οικονομική συμμετοχή του, η ομάδα μετονομάζεται σε FC Gelsenkirchen-Schalke 04.

Ένα χρόνο μετά την ίδρυση του συλλόγου, το 1905, γεννιέται ο ηγέτης της μεγάλης Σάλκε της δεκαετίας του ’30, ο γιος πολωνών ανθρακωρύχων μεταναστών, Ερνστ «Κλέμενς» Κουτσόρα. Απογοητεύει τον πατέρα του που τον ονειρευόταν οδηγό φορτηγού και γίνεται και ο ίδιος ανθρακωρύχος, το ταλέντο του όμως δεν αργεί να φανεί και το 1928 γίνεται ο πρώτος παίχτης της ομάδας που καλείται στην Εθνική Γερμανίας.

Μαζί με τον γαμπρό του «Φριτς» Στσέπαν, του οποίου παντρεύτηκε την αδελφή, Ελίζε –όντας οι δυο τους στην πραγματικότητα παίχτες και προπονητές– αρχίζουν να δημιουργούν τον Μύθο της αγοράς του Σάλκε το 1933, ταυτόχρονα με την άνοδο του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος στην εξουσία. Παράλληλα με την πολεμική βιομηχανία στην κοιλάδα του Ρουρ, ανθεί και το ποδόσφαιρο. Εισάγουν το σύστημα της «Σβούρας του Σάλκε» που αποτελείται από κοντινές κοφτές πάσες με γρήγορη κυκλοφορία της μπάλας – μία Μπάρτσα της εποχής. Από τη χρονιά εκείνη και μέχρι το 1944, για έντεκα συνεχόμενες σεζόν, τα παιδιά των πολωνών μεταναστών στέφονται κάθε χρόνο πρωταθλητές Βεστφαλίας και φτάνουν στον τελικό γύρο του εθνικού πρωταθλήματος. Έξι από αυτά τα κατακτούν. Κύπελλα Γερμανίας, νταμπλ και διακρίσεις χαρακτηρίζουν τη μυθική αυτή περίοδο. Ο Στσέπαν λαμβάνει μέρος σε δύο παγκόσμια πρωταθλήματα, το 1934 και 1938 ως αρχηγός της Εθνικής Γερμανίας, ο δε Κουτσόρα παίζει μόνο σε δώδεκα παιχνίδια της Εθνικής πετυχαίνοντας εφτά τέρματα, αφού στη συνέχεια τον αποκλείει ο τότε ομοσπονδιακός προπονητής εξαιτίας του ότι ο Κλέμενς δεν μάσαγε τα λόγια του.

Οι επιτυχίες της ομάδας-μοντέλο δεν θα μπορούσαν να μην εργαλειοποιηθούν από το ναζιστικό καθεστώς. Το μαχητικό και ομαδικό πνεύμα της Σάλκε χρησιμοποιείται για την προπαγάνδιση των αρετών της άριας φυλής, από το 1937 όλες οι τελικές φάσεις του πρωταθλήματος διεξάγονται στο Βερολίνο. Η ομάδα ταξιδεύει μετά την έναρξη του πολέμου σε διάφορες κατειλημμένες περιοχές για ψυχαγωγία και ενθάρρυνση του στρατεύματος και δίνει φιλικούς αγώνες ενάντια σε ομάδες επιλέκτων της Βέρμαχτ. Το 1941 πάει στη Βαρσοβία και νικάει 8-1, την επόμενη χρονιά μάλιστα χάνει στην ίδια πόλη 2-1.

Ιούλιος 1940. Πάνω από 70.000 θεατές γεμίζουν το Ολίμπια Στάντιον του Βερολίνου. Στο ίδιο γήπεδο, που 4 χρόνια πριν ο Τζέσε Όουενς έγραφε ιστορία, τώρα το πλήθος ζητωκραυγάζει υπό τους αγκυλωτούς σταυρούς. Η Σάλκε αναμετριέται στον τελικό με τον ιστορικό Αθλητικό Σύλλογο Δρέσδης. Χίλια πεντακόσια χιλιόμετρα μακριά η Βέρμαχτ και τα SS κάνουν εκκαθαρίσεις στο Παρίσι μετά το Blitzkrieg κατά της γαλλικής αντίστασης. Η Δανία, το Βέλγιο, η Ολλανδία και η Πολωνία τελούν υπό γερμανική κατοχή. Η εξολόθρευση των εβραίων είναι στα φόρτε της.

Στα μπούνκερ του Όσλου, της Βρέστης, της Αντβέρπης και της Βαρσοβίας ακούγονται τα παράσιτα του ραδιοφώνου. Ο Λαϊκός Δέκτης, η φωνή του Ράιχ, μεταδίδει τον τελικό από το Βερολίνο. Οι παίκτες χαιρετούν με χιτλερικό χαιρετισμό, η ορχήστρα του ραδιοφώνου επενδύει μουσικά το θέαμα. Οι «ανθρακωρύχοι» νικούν με 1-0 και μεταφέρουν την πέμπτη κούπα τους στην Αγορά του Σάλκε.

Στον Κουτσόρα αποδίδεται η περίφημη φράση: «Θέλαμε να παίζουμε μόνο μπάλα, δεν είχαμε σχέση με τίποτα άλλο. Η πολιτική και η θρησκεία δεν μας ενδιέφεραν». Κάποια άλλη φορά, όταν ρωτήθηκε γιατί ειδικά μία εργατική ομάδα από το βιομηχανικό Γκελζενκίρχεν έφτασε στις ύψιστες διακρίσεις, απάντησε: «Εργάτης είναι μία περήφανη λέξη. Ειδικά στην περιοχή μας και, δόξα τω Θεώ, σήμερα και σε όλη τη Γερμανία!»

Αλλά και ο γαμπρός του, ο Φριτς, δεν πήγαινε πίσω. Το 1934 κατά τη διάρκεια του Μουντιάλ της Ιταλίας, ο αρχηγός της εθνικής δήλωνε: «Για εμάς, ιδιαίτερα για εμένα, έφτασε μία αξέχαστη στιγμή: στεκόμουν εκεί, μπροστά στον Μουσολίνι, πρόσωπο με πρόσωπο με τον Ντούτσε, από πάνω μου κυμάτιζαν οι σημαίες του Ράιχ. Τι ώρα κι αυτή! Καταλαβαίνετε πώς χτυπούσε η καρδιά μου;».

Ο Κουτσόρα και ο Στσέπαν δημοσίευσαν σε τοπική εφημερίδα του Γκελζενκίρχεν πριν τις όχι και τόσο δημοκρατικές εκλογές του 1938 καλέσματα προς τους οπαδούς να ψηφίσουν τους εθνικοσοσιαλιστές, μάλιστα ο Στσέπαν ωφελήθηκε και από τους νόμους περί αριοποίησης εβραϊκής περιουσίας, αποκτώντας στην προνομιακή τιμή των 27.000 μάρκων ένα απαλλοτριωμένο εβραϊκό κατάστημα υφασμάτων στην αγορά του Σάλκε. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο είναι δύσκολο να υποστηρίξει κανείς ότι η δημιουργία του Μύθου της Σάλκε δεν ευνοήθηκε ούτε ελάχιστα από τους ναζί. Είναι επίσης γεγονός ότι προφανώς για να φτάσει σε αυτούς τους θριάμβους η ομάδα ήταν απολίτικη και ούτε έκανε αντίσταση στο καθεστώς. Όπως όλοι οι σύλλογοι που ήθελαν να συνεχίσουν να υπάρχουν, «συντονίστηκε» και η Σάλκε με το καθεστώς, ευχαριστούσε δημόσια το NSDAP για τη βοήθειά του, ο πρόεδρος συμμετείχε σε φιέστες των ναζί. Επρόκειτο άλλωστε για τον μεγαλύτερο σύλλογο της εποχής. Όμως μπορούμε άραγε να καταλήξουμε στην παραδοχή ότι ο Χίτλερ ήταν οπαδός της Σάλκε και ευνοούσε την αγαπημένη του ομάδα;

Το 2008, οι Times δημοσιεύουν έναν χιουμοριστικό κατάλογο με τους 50 χειρότερους διάσημους οπαδούς όλων των εποχών. Με την πρώτη ματιά πέφτεις πάνω σε μία χιουμοριστική λίστα, με σαρκαστικές καταχωρήσεις, όπως ότι ο Τομ Χανκς υποστηρίζει την Άστον Βίλα επειδή απλά του αρέσει το όνομά της ή ότι ο Χιου Γκραντ είναι τόσο βαρετός και φλώρος σαν την ομάδα του τη Μίλγουολ. Στη θέση νούμερο 1 ακολουθούσε όμως η εξής καταχώριση:

«Ο Χίτλερ μπορεί να βομβάρδισε το Ολντ Τράφορντ, αλλά δεν ήταν οπαδός της Μάντσεστερ Σίτι. Ο Φίρερ είχε μία ελαφρά συμπάθεια για τη Σάλκε που, κατά έναν αστείο τρόπο, κέρδισε το πρωτάθλημα έξι φορές μεταξύ 1933 και 1945. Το να κερδίσεις ένα παιχνίδι, έγραψε ο Γιόζεφ Γκέμπελς, υπεύθυνος προπαγάνδας του Χίτλερ, είναι μεγαλύτερης σημασίας από την κατάληψη μίας πόλης στην Ανατολή. Προφανώς δεν είχε πάει ποτέ σε έναν αγώνα Νόργουϊτς-Μίλγουολ».

Το άρθρο είχε πράγματι βρετανικό χιούμορ – εκτός κι αν ήσουν οπαδός της Σάλκε! Ο ασκός του Αιόλου είχε ανοίξει. Ήδη τέσσερα χρόνια πριν ο σύλλογος είχε αναθέσει σε μία ομάδα ερευνητών να διενεργήσουν μια ανεξάρτητη μελέτη για το αν ο Χίτλερ είχε καμία σχέση με το μύθο του Σάλκερ Μαρκτ.

Οπότε λίγο αργότερα οι Times έλαβαν την ακόλουθη απάντηση από τον υπεύθυνο των δημοσίων σχέσεων της Σάλκε, αυτή τη φορά με γερμανικό χιούμορ:

Αγαπητέ εκδότη,

Το άρθρο σας σχετικά με τους 50 χειρότερους διάσημους οπαδούς του ποδοσφαίρου στις 26 Νοεμβρίου υπήρξε ένα ενδιαφέρον ανάγνωσμα. Μέχρι εκείνη τη στιγμή αγνοούσαμε ότι ο Αδόλφος Χίτλερ είχε μία ελαφρά συμπάθεια για τη Σάλκε 04, όπως φυσικά και ότι ήταν και οπαδός του συλλόγου μας.

Μας κυρίευσε μεγάλη περιέργεια να μάθουμε τι έκανε τους αξιοσέβαστους Times να ισχυριστούν κάτι τέτοιο. Έτσι τσεκάραμε και διπλοτσεκάραμε αν ο σύλλογός μας για παράδειγμα είχε ονομάσει μεταξύ 1933 και 1945 μία εξέδρα «εξέδρα του Φίρερ» και είδαμε όλα τα επεισόδια του «Αλό, αλό»[1] για να εντοπίσουμε κάποιο σχετικό στοιχείο. Εις μάτην.

Στην πραγματικότητα, αποδείχθηκε ότι πρέπει να ήταν οπαδός της πολυθρόνας, αφού ποτέ δεν σηκώθηκε να έρθει έστω και σε έναν αγώνα μας, ακόμα και όταν παίζαμε τελικό πρωταθλήματος στο Ολυμπιακό Στάδιο του Βερολίνου, δυο βήματα απ’ το σπίτι του. Ίσως βέβαια να μην προλάβαινε, αφού είχε να οργανώσει τις γενοκτονίες ή… μπορεί τελικά να μην ήταν εν γένει οπαδός του ποδοσφαίρου.

Τουλάχιστον σε αυτό το συμπέρασμα κατέληξε μία επιστημονική μελέτη που ανέθεσε ο σύλλογος το 2004. Οι συγγραφείς εξέτασαν την υπόθεση αν το γεγονός της κατάκτησης έξι εθνικών πρωταθλημάτων κατά τη διάρκεια του Γ΄ Ράιχ οφειλόταν στην υποστήριξη των ναζί. Το αποτέλεσμα ήταν ξεκάθαρο: η υπόθεση αυτή ήταν για τα σκουπίδια. Στην καλύτερη περίπτωση, οι ναζί προσπάθησαν να επωφεληθούν από την εκθαμβωτικά μεγάλη δημοφιλία μίας ομάδας που συμπεριλαμβανόταν μεταξύ των κορυφαίων ήδη από το 1927.

Ο ίδιος ο Χίτλερ ποτέ δεν ασχολήθηκε για δύο λόγους. Πρώτον, η φυσιογνωμία των ποδοσφαιριστών με τα στραβά πόδια και τα γόνατα γεμάτα κλωτσιές δεν ανταποκρινόταν ακριβώς στο ιδανικό της ανώτερης γερμανικής φυλής. Δεύτερον, το μόνο παιχνίδι που παρακολούθησε ποτέ ήταν κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων του 1936, όταν η Γερμανία ηττήθηκε 0-2 από τη Νορβηγία. Γκαντέμης!

Το να οδηγηθούμε στο συμπέρασμα ότι ο Χίτλερ ήταν οπαδός της Σάλκε 04 επειδή αυτή κατέκτησε τα περισσότερα πρωταθλήματα στα χρόνια του καθεστώτος του κάνει αυτομάτως και τη Μάργκαρετ Θάτσερ οπαδό της Λίβερπουλ. Για κάποιο αστείο λόγο δεν είδαμε το όνομά της να φιγουράρει στη λίστα.

Με φιλικούς χαιρετισμούς,

Γκερντ Βος, Υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων της Σάλκε 04.

Δεν ήταν λοιπόν ο Χίτλερ οπαδός της Σάλκε, οι παίκτες της εργαλειοποιήθηκαν για τις ανάγκες της προπαγάνδας του Γ΄ Ράιχ, ήταν όσο εθνικοσοσιαλιστές ήταν και η πλειοψηφία των Γερμανών, όντας κυρίως απολίτικοι. Όσο ζηλεύουμε το όμορφο ποδόσφαιρο που προσφέρει σήμερα η Σάλκε, άλλο τόσο ζηλεύουμε και να βλέπουμε συλλόγους να επεξεργάζονται σκοτεινές σελίδες της ιστορίας τους, να αναζητούν τις ευθύνες του παρελθόντος, να κάνουν αυτοκριτική. Οι αντιρατσιστικές πρωτοβουλίες των οπαδών της Σάλκε, το περιοδικό Schalke Unser και πολλές σχετικές εκδηλώσεις κατατάσσουν την ομάδα σε αυτές που αντιμετωπίζουν αρκετά αποτελεσματικά τη ναζιστική παρουσία στο γήπεδο. Και οι χαρούμενοι οπαδοί της τραγουδούν σε κάθε αγώνα για τον μύθο του Σάλκερ Μαρκτ…

Πηγή: humbazine.gr