Γιάννης Καρούνης στο koutipandoras.gr: "Η συνείδηση μας κάνει ανθρώπους"

Ναπολέοντας Σουκατζίδης

peiragma 0

Ο μικρασιάτης και ακροναυπλιώτης αγωνιστής Ναπολέοντας Σουκατζίδης. Ένας από τους 200 εκτελεσμένους κομμουνιστές από τους Γερμανούς  (με τις ευλογίες πάντα των Ελλήνων φασιστών), στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής την Πρωτομαγιά του 1944. Μία παράσταση που ακολουθεί το συγκλονιστικό οδοιπορικό του Ναπολέοντα Σουκατζίδη από την Προύσα που γεννήθηκε το 1909  έως και την Πρωτομαγιά στην Καισαριανή του 1944, διαγράφοντας όλη την τραγική και συνάμα ηρωική διαδρομή της πατρίδας μας και της αριστεράς όπως έχει καταγραφεί στο ιστορικό μυθιστόρημα του Σπύρου Τζόκα Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΩΝ «ΜΑΤΑΙΩΝ» ΠΡΑΞΕΩΝ (εκδόσεις ΕΥΜΑΡΟΣ). Ο Γιάννης Καρούνης από την ομάδα πείρα(γ)μα μιλάει στο koutipandoras.gr για την ιστορική μνήμη, τους κοινωνικούς αγώνες, την άνοδο του φασισμού και την αξία που έχει σε αυτούς τους καιρούς το πολιτικό θέατρο.

Συνέντευξη στην Ηλέκτρα Ζαργάνη

-Ένας από τους 200 εκτελεσμένους κομμουνιστές στο σκοπευτήριο της Καισαριανής. Πόσο “βαρύ” ήταν για εσάς να αναμετρηθείτε με αυτή την ιστορία;

«Είναι στιγμές που οι νεκροί χρειάζονται τους ζωντανούς και οι ζωντανοί τους νεκρούς». Ως ομάδα πείρα(γ)μα μέσα από αυτή τη συνομιλία αντλήσαμε δύναμη και αισιοδοξία. Δεν επιδιώκουμε με τη παράσταση μας να δημιουργήσουμε έναν ήρωα, αλλά να παρουσιάσουμε τον άνθρωπο Σουκατζίδη, την ευαισθησία του, τον έρωτα του για τη ζωή και την πίστη του σε έναν καλύτερο κόσμο.

Η εκτέλεση των 200 κομμουνιστών την πρωτομαγιά του 1944 στην Καισαριανή ήταν ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα των Ναζί την περίοδο της κατοχής. Εκτελέσθηκαν 200 άνθρωποι ως αντίποινα για την εξόντωση του Γερμανού αξιωματικού Κρέντς και τριών συνόδων του στους Μολάους Λακωνίας στις 27 Απρίλη του 1944, από ομάδα του ΕΛΑΣ με επικεφαλή τον αγωνιστή Μανώλη Σταθάκη. Θεωρήσαμε ως ομάδα πείρα(γ)μα πως ήταν χρέος μας να τιμήσουμε τους 200 της Καισαριανής αλλά και όλους όσοι αγωνίστηκαν ενάντια στον φασισμό, την βαρβαρότητα, την αντίδραση, την μισαλλοδοξία.

Το βιβλίο του Σπύρου Τζόκα Ο κύκλος των «μάταιων» πράξεων ήταν ο οδηγός μας για να διαμορφώσουμε την παράσταση. Εκείνο που ανακαλύπτει και ο αναγνώστης και ο θεατής είναι πως οι 200 κρατούμενοι του «Χαϊδαρίου» δεν ήταν φυλακισμένοι των Γερμανών ναζί αλλά βρίσκονταν στην φυλακή από το Φλεβάρη του 1937 ως επικίνδυνοι κομμουνιστές στην περίοδο της δικτατορίας του Μεταξά. Ανακαλύπτουμε πως δεν τους επετράπη από τον Μεταξά να πολεμήσουν στο Αλβανικό μέτωπο και πως παραδόθηκαν από τους Έλληνες φασίστες με πρωτόκολλο στην Γερμανική κατοχική διοίκηση. Αυτό είναι το «βαρύ» της ιστορίας.

Ανάμεσα τους και ο Ναπολέοντας Σουκατζίδης που η ιστορία της ζωής του ξετυλίγεται επί σκηνής. Ο Σουκατζίδης, μικρασιάτης πρόσφυγας, ξεριζωμένος και κυνηγημένος από την ηλικία των δεκατριών του χρόνων, εκτελούσε χρέη διερμηνέα στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου επειδή μιλούσε έξι γλώσσες μεταξύ αυτών και γερμανικά. Στην ανακοίνωση των ονομάτων για την εκτέλεση ο Γερμανός διοικητής Φίσσερ του ζήτησε να εξαιρεθεί από την εκτέλεση επειδή τον χρειαζόταν η ναζιστική διοίκηση για την διερμηνεία και φυσικά υπακούοντας στην συνείδηση του δεν δέχτηκε να αντικατασταθεί από σύντροφο του και εκτελέσθηκε μαζί με τους υπόλοιπους. Η πράξη του αυτή μπορεί να φαντάζει ρομαντική σήμερα αλλά για εμάς είναι η συνέπεια στη συνείδηση του. Ίσως είναι «βαρύ» να ακολουθείς τη συνείδηση σου αλλά αυτό θέτουμε ως βασικό ερώτημα στην παράσταση. Είναι οι πράξεις των ανθρώπων που ακολουθούν τη συνείδηση τους «μάταιες»;

-Οι κοινωνικοί αγώνες του τόπου μας, μας έχουν αφήσει διδάγματα; Γιατί πιστεύετε ότι δεν πρέπει να ξεχάσουμε;

Αν η λήθη της ιστορικής μνήμης επικρατήσει τότε διαμορφώνεται εντός μας η πεποίθηση της ασυνέχειας. Η αδυναμία δηλαδή να δούμε την πορεία της ανθρωπότητας και της ιστορίας της ως μια συνέχεια που εμείς απλά είμαστε κρίκοι αυτής της αέναης πορείας και που απλά βάζουμε το δικό μας μερίδιο στην εξέλιξη του ανθρώπου μέσα από την σύντομη και θνητή ζωή μας. Αν η λήθη της ιστορικής μνήμης επικρατήσει τότε ως α-νόητοι πορευόμαστε στην ζωή. Για να μην ξεχάσουμε πρώτα θα πρέπει να μάθουμε, να ερευνήσουμε, να σταθούμε κριτικά απέναντι στην ιστορία και να εμπνευστούμε από αυτήν. Και έχουμε δυο δυνατότητες για την ανάγνωση της ιστορίας.

Η μια είναι να τη δούμε υπό το πρίσμα των μεγάλων ιδεών, των μεγάλων στρατηλατών, των δεινών πολέμαρχων, βασιλιάδων, τυράννων και ολιγαρχών. Η άλλη είναι να εξετάσουμε τι προκάλεσαν στην ανθρωπότητα οι μεγάλες ιδέες, οι στρατοί, και οι πόλεμοι. Πέρα από τα εκατομμύρια νεκρούς, πέρα από την φτώχεια και την εξαθλίωση που προκάλεσαν οι πόλεμοι και οι εκπρόσωποι τους, έχουμε τη δυνατότητα να διακρίνουμε το φως που αναδύεται για να υπερασπιστεί την ανθρώπινη ζωή. Μπορούμε να διακρίνουμε όλους εκείνους τους σημαντικούς ανθρώπους που αντέταξαν την αξιοπρέπεια, την ελευθερία, την δικαιοσύνη, την δημοκρατία απέναντι στην αντίδραση και την καταπίεση και που πάλεψαν για να δώσουν στην ανθρωπότητα έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης, εκείνον που έχει την δύναμη να οδηγήσει την ιστορία σε δομές κοινωνικής οργάνωσης συλλογικές, αυτόνομες, δημοκρατικές. Οι κοινωνικοί αγώνες υπηρετούν το πρόταγμα μιας αυτόνομης κοινωνίας και ως τέτοιοι παραμένουν πάντα αναγκαίοι και απαραίτητοι ως παράδειγμα και ως στάση ζωής.

Γιατί όπως λέει και ο Σουκατζίδης στην παράσταση «βασανιστές πάντα θα υπάρχουν όσο υπάρχουν ανθρωπάκια πρόθυμα που απλά εκτελούν εντολές ή που απλά κάνουν τη δουλειά τους». Η ιστορική αμνησία, η προσκόλληση στις μεγάλες ιδέες και στους μεγάλους στρατηλάτες γεννά αυτά τα ανθρωπάκια, φτιάχνει δούλους και ανελεύθερους ανθρώπους. Οι κοινωνικοί αγώνες από την άλλη ανοίγουν τον διάλογο, την συμμετοχή για την υπεράσπιση της δικαιοσύνης και της δημοκρατίας. Σε ποια μεριά θα πάμε είναι προσωπική μας ευθύνη και μόνο.

-Μπορούμε να αντλήσουμε δύναμη από την ιστορία μας; Γιατί αυτοί οι άνθρωποι ξυπνούν μέσα μας το θαυμασμό και την αισιοδοξία;

Για την ιστορία θα παραθέσω την ανακοίνωση της Γερμανικής διοίκησης για την εκτέλεση των 200 κομμουνιστών στην Καισαριανή την πρωτομαγιά του 1944 όπως  δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Kαθημερινή” στις 30.4.1944 :

« Την 27ην Απριλίου 1944 κομμουνιστικαί συμμορίαι παρά τους Μολάους κατόπιν μιας εξ ενέδρας επιθέσεως εδολοφόνησαν ανάνδρως έναν Γερμανόν Στρατηγόν και τρεις συνοδούς του. Πολλοί Γερμανοί στρατιώται ετραυματίστησαν. Ως αντίποινα διατάχτηκε:

 1. Ο τουφεκισμός 200 Κομμουνιστών την 1.5.1944.

 2. Ο τυφεκισμός όλων των ανδρών τους οποίους θα συναντήσουν τα γερμανικά στρατεύματα επί της οδού Μολάοι προς Σπάρτην έξωθεν των χωρίων.

 Υπό την εντύπωσιν κακουργήματος τούτου Έλληνες εθελονταί εφόνευσαν αυτοβούλως 100 άλλους κομμουνιστάς.

 Ο Στρατιωτικός Διοικητής Ελλάδος »

Και θα μείνω σε αυτό « Υπό την εντύπωσιν κακουργήματος τούτου Έλληνες εθελονταί εφόνευσαν αυτοβούλως 100 άλλους κομμουνιστάς».

Μπορούμε να αντλήσουμε δύναμη και αισιοδοξία από την παραπάνω φράση αλλά και ιστορική πράξη; Μπορεί να χωρέσει στο μυαλό μας η αντίληψη πως για την εκτέλεση ενός ναζί κατακτητή κάποιοι ομοεθνείς μας θα προέβαιναν σε πράξεις υπεράσπισης του ναζισμού και των εγκληματιών του; Από αυτήν την ιστορία δεν μπορούμε να αντλήσουμε δύναμη και αισιοδοξία. Όταν στην ανάγνωση της ιστορίας αποκαλύπτεται πως ο φασισμός και ο ναζισμός δεν έχουν σύνορα και πατρίδες και πως ο «εθνικισμός» και ο «πατριωτισμός» είναι απλές προφάσεις, τότε την δύναμη θα την αντλήσουμε από την άλλη ανάγνωση της ιστορίας, την ιστορία που γράφεται μέσα από τους αγώνες, τον πολιτισμό, τους υπεράσπιση της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας. Αναγκαίο και απαραίτητο σήμερα όχι μόνο να δούμε τους προηγούμενους από εμάς με θαυμασμό και αισιοδοξία αλλά να συνομιλήσουμε με τον διαφωτισμό ξανά, να προτάξουμε το αίτημα για ελευθερία, ισότητα, δικαιοσύνη, δημοκρατία και να υπερασπιστούμε το δικαίωμα μας σε μια ειρηνική και δημιουργική ζωή.

Γιατί η ζωή μας είναι μια και μοναδική, δεν έχουμε δεύτερη. Σήμερα που για μια ακόμη φορά ο ναζισμός και ο φασισμός έχουν πλέον σάρκα και οστά στην Ελλάδα, σήμερα που η ακροδεξιά ανεβάζει τα εκλογικά της ποσοστά στην Ευρώπη, σήμερα που η νεοφιλελεύθερη ΕΕ συνομιλεί και συνεργάζεται χωρίς κανένα πρόσχημα με ναζί στην Ουκρανία, σήμερα που το μίσος για τον άλλον, τον διαφορετικό από εμάς, είναι μια πραγματικότητα, σήμερα που άνθρωποι περνούν φρικτά βασανιστήρια και θανατώνονται ακόμη, γιατί έχουν άλλη θρησκεία, άλλο χρώμα, άλλον σεξουαλικό προσανατολισμό, ή δολοφονούνται γιατί απλά είναι αντιφασίστες όπως στην περίπτωση του Παύλου Φύσσα, δεν χρειαζόμαστε τους πριν από εμάς αγωνιστές για να τους κάνουμε αγάλματα και να τους μνημονεύουμε στις επετείους. Οφείλουμε να συνομιλήσουμε μαζί τους και να πάρουμε ο καθένας χωριστά την ευθύνη του.

-Τι μνήμες κουβαλούν μαζί τους οι νεκροί;                                       

Στην παράσταση ακούγεται μια φράση των ινδιάνων Απάτσι που λέει «μην κάθεσαι στον τάφο μου και κλαις, δεν είμαι εκεί, δεν κοιμάμαι». Ο Ναπολέοντας Σουκατζίδης εμφανίζεται επί σκηνής ως νεκρός που με συντροφιά του «την βαλίτσα της μνήμης» έρχεται στο σήμερα για να ξετυλίξει όλη την ιστορία του ξεριζωμού του από τη Μικρά Ασία παιδάκι ακόμα έως την ημέρα της εκτέλεσης του στην Καισαριανή. Ο Σουκατζίδης ως νεκρός έρχεται να αφυπνίσει μέσα από την δική του μνήμη. Και να επικοινωνήσει με τον θεατή την αναγκαιότητα της υπεράσπισης της συνείδησης του, να αφηγηθεί όχι μόνο την δική του ιστορία αλλά μέσα από την προσωπική του διαδρομή να εξιστορήσει την ιστορία ενός ολόκληρου λαού από το 1922 έως το 1944. Ο Σουκατζίδης στέλνει το μήνυμα πως η συνείδηση είναι δύσκολο πράγμα, πως δεν πουλιέται στο παζάρι, πως η συνείδηση είναι αυτή που σε κάνει άνθρωπο.

-Η παράσταση ξεκινάει από το Τρίκυκλο και μετά θα ταξιδέψει στις γειτονιές της Αθήνας. Ποιους “σταθμούς” θα ακολουθήσει;

Ο μονόλογος που παρουσιάζεται στο Τρίκυκλο κάθε Δευτέρα είναι ένα μέρος της έρευνας της ομάδας πείρα(γ)μα που βρίσκεται σε εξέλιξη και σχετίζεται με τον εκφασισμό των κοινωνιών και το αίτημα για μια δίκαιη ζωή. Του μονολόγου αυτού, προηγείται ο μονόλογος «Μάμμα Τόνι» των Φράνκα Ράμε/Ντάριο Φο που ερμηνεύει συγκλονιστικά η ηθοποιός της ομάδας Ειρήνη Μελά και αφορά μια Ιταλίδα αντάρτισσα την περίοδο της Ιταλικής φασιστικής κυριαρχίας του Μουσολίνι. Η πρώτη μας επαφή με το βιβλίου του Σπύρου Τζόκα Ο κύκλος «των μάταιων» πράξεων έγινε τον Ιούνιο του 2014 όταν παρουσιάσαμε αποσπάσματα από το βιβλίο και αποσπάσματα του μονολόγου «Μάμμα Τόνι» σε μια «παράσταση- εγκατάσταση» σε σκηνοθεσία Αγγελικής Κασόλα που διοργάνωσε ο ραδιοφωνικός σταθμός 105.5 Στο Κόκκινο στο σκοπευτήριο της Καισαριανής στις 29 Ιουνίου 2014.

Εκείνη την βραδιά είχαμε την δυνατότητα να χρησιμοποιήσουμε ολόκληρο τον εξωτερικό χώρο του σκοπευτηρίου και μαζί με εθελοντές να δημιουργήσουμε μια μαγική βραδιά για όσους την παρακολουθήσαν. Είχαμε την ευκαιρία να ανταμώσουμε με τον εκπληκτικό Γιώργο Μεράντζα και να δώσουμε μια λυρική και ποιητική παράσταση τιμώντας τους εκτελεσμένους με σεβασμό και αγάπη. Παράλληλα δουλεύουμε με τον ηθοποιό της ομάδας Σπύρο Ξένο τον τελευταίο λόγο του Άρη Βελουχιώτη στη Λαμία σε μονόλογο. Μετά το πέρας των παραστάσεων στο Τρίκυκλο στις 25 Μαίου 2015 το επόμενο βήμα μας θα είναι να ολοκληρώσουμε με τους τρεις αυτούς μονολόγους μία τριλογία που θα την ονομάσουμε «Η τριλογία της αντίστασης». Επιδίωξη μας είναι να βρεθούμε ξανά στην Καισαριανή, αλλά και στην Κοκκινιά, και στο «μπλοκ 15» στο Χαιδάρι, και να ξεκινήσουμε ένα καλοκαιρινό ταξίδι στα μαρτυρικά χωριά με μια σπονδυλωτή παράσταση ιστορικής μνήμης. Η εξέλιξη αυτή επιδιώκουμε να είναι η δική μας φωνή για την αποκατάσταση των πολεμικών αποζημιώσεων.

-Πως γεννήθηκε η ομάδα πείρα(γ)μα και γιατί επιμένει στο πολιτικό θέατρο;

Η ομάδα πείρα(γ)μα γεννήθηκε τον Μάρτη του 2008. Με την Ειρήνη Μελά είχαμε συνεργαστεί για αρκετά χρόνια πριν στο θέατρο και μας είχε απασχολήσει πολλές φορές σε συζητήσεις μας η πορεία μας μέσα στο θέατρο τα επόμενα χρόνια καθώς και η αναγκαιότητα δημιουργίας ενός θεατρικού πυρήνα με κοινό όραμα καλλιτεχνικό, με διαφορετικό τρόπο εσωτερικής δομής και οργάνωσης που θα μας έδινε τη δυνατότητα αυτονομίας και ανεξαρτησίας. Είμαι απόλυτα βέβαιος πλέον πως το όλο εγχείρημα που ξεκίνησε το 2008 δεν θα προχωρούσε, τουλάχιστον στον βαθμό που έχει εξελιχθεί έως σήμερα αν σε αυτό τον διάλογο δεν ερχόταν να προστεθεί η Αγγελική Κασόλα.

Η Αγγελική έφερε, μέσα από την σπουδαία επιστημονική της κατάρτιση, την πνευματικότητα της και την εμπειρία της τόσο στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, την δυναμική που χρειαζόμασταν για να αναπτυχθούμε. Ως ηθοποιοί έχουμε έντονα την ανάγκη να συνομιλούμε με τον σκηνοθέτη-εμψυχωτή μας, να τον εμπιστευόμαστε και να μπαίνουμε σε ένα ταξίδι μαζί του δημιουργικό, πνευματικό με αγάπη και έρωτα. Η Αγγελική Κασόλα σφραγίζει καλλιτεχνικά όλες μας τις δράσεις και παραστάσεις. Δώσαμε την υπόσχεση πως θα συνεργαστούμε και θα συνομιλήσουμε για μια δεκαετία. Φέτος κλείνουμε τα εφτά μας χρόνια και απ ότι φαίνεται θα ανανεώσουμε την εμπιστοσύνη μας ο ένας στον άλλον και για την επόμενη δεκαετία. Μπορεί να φαντάζει μακρύς ο χρόνος μιας δεκαετίας αλλά δεν είναι.

Είναι ένα απαραίτητο διάστημα για να εργαστεί σκληρά ο καθένας με τον εαυτό του για να αποτινάξει τους εγωισμούς του, τις προσωπικές του βλέψεις, τον τρόπο που έχει μάθει να δρα και να σκέφτεται έως τώρα και να θέσει τον εαυτό του στην συλλογική προσπάθεια, να μάθει να συνδιαλέγεται με τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας, και να ασκηθεί ουσιαστικά και όχι θεωρητικά στις δημοκρατικές διαδικασίες ως ελεύθερος και ισότιμος. Ως ομάδα πείρα(γ)μα επιμένουμε στο πολιτικό με την έννοια της προώθησης της δημοκρατικής σκέψης εντός μας αρχικά αλλά και στην συνέχεια με τους θεατές μας. Για τον λόγο αυτό αποφεύγουμε να δίνουμε παραστάσεις σε θεατρικές σκηνές και προτιμάμε να δημιουργούμε θεατρικές συνθήκες παντού, σε καφενεία, σε μουσικές σκηνές, σε εξωτερικούς χώρους, κτλ. Και αυτή μας η απόφαση δεν έχει να κάνει με το γεγονός πως δεν αποδεχόμαστε την ύπαρξη των θεατρικών σκηνών αλλά δεν μας εξυπηρετούν στην ανάπτυξη ενός κοινού βιώματος με τους θεατές μας, δεν μας δίνουν τη δυνατότητα να σπάσουμε τον τέταρτο τοίχο της σκηνής, δεν μας δίνουν το περιβάλλον που απαιτεί μια λαϊκή παράσταση. Το να παίζεις σε ένα καφενείο για παράδειγμα σου παρέχει τη δυνατότητα να αναπτύξεις μια άλλη δυναμική σχέση με το κοινό σου, και να ανοίξεις έναν ουσιαστικό διάλογο. Όσοι έχουν δει παραστάσεις μας σε τέτοιους χώρους μπορούν να το επιβεβαιώσουν, και όσοι δουν την παράσταση μας στο Τρίκυκλο, ένα μεζεδοπωλείο που έχει μετατραπεί σε λαική σκηνή, θα το κατανοήσουν. Το πολιτικό μας πρόταγμα είναι η δημοκρατία και σε αυτήν επιμένουμε.

-Τι σημαίνει να λειτουργεί μία ομάδα σε συνεργατικό πλαίσιο;

Για εμάς το συνεργατικό πλαίσιο λειτουργίας ενός θεατρικού σχήματος δεν περιορίζεται μόνο στην ισότιμη διαχείριση των οικονομικών. Δεν είναι πρωτίστως οικονομικό το ζητούμενο μιας συνεργασίας. Είναι κυρίως πολιτικό. Το πρώτο όπως ανέφερα παραπάνω είναι η άσκηση στην δημοκρατική λειτουργία. Πρακτικά αυτό υλοποιείται με την ισότιμη σχέση των μελών της ομάδας σε όλη την διαδικασία της παραγωγής μιας θεατρικής παράστασης. Δεν θεωρούμε συνεργάτη μας κάποιον για παράδειγμα που θα πάρει ένα κείμενο και σε δέκα μέρες θα μας φέρει μια μουσική για την παράσταση μας. Συνεργατικό πλαίσιο είναι εκείνο όπου όλοι οι συντελεστές είναι παρόντες σε όλη τη διαδικασία και όλοι μαζί συνομιλούμε, αποφασίζουμε, δημιουργούμε. Ο κάθε συντελεστής μιας παράστασης μας οφείλει να γνωρίζει όλη την διαδικασία καθημερινά, να εμπνέεται από αυτήν και να δημιουργεί συλλογικά. Η διαχείρηση των οικονομικών είναι το τελευταίο πράγμα που μας απασχολεί γιατί είναι λυμένο εξαρχής, όλοι μοιραζόμαστε τον κόπο μας ισότιμα. Το ζητούμενο είναι ο κόπος μας να είναι ισότιμος. Το ζητούμενο είναι να δημιουργούνται σχέσεις φιλίας και συνδημιουργίας και όχι απλές σχέσεις επαγγελματικής συνεργασίας.

-Ποιες είναι οι πιο βασικές δυσκολίες για τους νέους ηθοποιούς αυτή την εποχή; 

Έκανα τα πρώτα μου βήματα στην σκηνή το 1995. Σε μια εποχή που ο ηθοποιός είχε αρχίσει να μετατρέπεται σε υποχείριο της αναγνωρισιμότητας, που κυνηγούσε την προσωπική και ατομική επιτυχία. Πολλοί από τους ηθοποιούς εκείνης τις εποχής «σπαταλούσαν» τον χρόνο τους στα γραφεία παραγωγής των τηλεοπτικών σταθμών για μια θέση στην εφήμερη αναγνώριση. Επικράτησε η αντίληψη πως ως ηθοποιός ανοίγω τους ορίζοντες μου σε πεδία δράσης πέραν του δημιουργικής και πνευματικής μου υπόστασης και μπορώ να διαφημίζω κινητά τηλέφωνα, μακαρόνια, αυτοκίνητα και άλλα προιόντα της βιομηχανίας, κάτι που έδινε την εφήμερη αναγνωρισιμότητα στον ηθοποιό και φυσικά κέρδη στον βιομήχανο. Μέσα σε εκείνα τα χρόνια της «φούσκας» η όποια επιμονή αρκετών ηθοποιών στις συλλογικές διαδικασίες και στη δημιουργία ομάδων φάνταζε ως εμμονή.

Η αντίληψη του ατομικισμού και η απουσία από συλλογικές διαδικασίες απομάκρυνε ένα μέρος των ηθοποιών από το συνδικαλιστικό μας όργανο το ΣΕΗ. Και αυτό ήταν λάθος, όπως αποδείχτηκε στα χρόνια που ακολούθησαν μετά την πτώση του «υπαρκτού καταναλωτισμού». Σήμερα τα πράγματα για τους νέους ηθοποιούς είναι δημιουργικά και αισιόδοξα. Στην Αθήνα τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια απίστευτη δημιουργική έκρηξη από νέους ανθρώπους, παρουσιάζονται σημαντικές παραστάσεις και τα συνεργατικά σχήματα πληθαίνουν. Η επιστροφή στον θεατρικό λόγο, στην δημιουργικότητα, είναι μια αισιόδοξη στροφή. Το θέατρο ψάχνει να βρει έναν καινούριο βηματισμό. Αγωνίζεται να υπάρξει ξανά μέσα από καινούριες μορφές, φόρμες, προτάσεις. Πολλοί άνθρωποι πλέον εργάζονται καθημερινά με πείσμα και αισιοδοξία. Δείτε τι γίνεται αυτές τις μέρες στο Αντιφασιστικό Φεστιβάλ Παραστατικών Τεχνών στο «Εμπρός». Μια πολυχρωμία, πολυμορφία παραστάσεων με πολιτικό πρόσημο από νέους ανθρώπους. Είναι μαγικό και αισιόδοξο. Υπάρχει βέβαια και ο αντίποδας που θα πει «καλά όλα αυτά αλλά δεν βγαίνει μεροκάματο». Το καταλαβαίνω αλλά το ζητούμενο δεν είναι οικονομικό, είναι πρωτίστως πολιτικό. Πάντα η ανεργία είχε υψηλά ποσοστά στο επάγγελμα του ηθοποιού.

Σήμερα όμως οι άνθρωποι του θεάτρου αντί να στοιβάζονται με ένα βιογραφικό στο χέρι σε γραφεία παραγωγής για να κάνουν ένα πέρασμα δίπλα στον τάδε ή στον δείνα ή για να έχουν ένα μικρό «ρολάκι» στο τάδε ή στο δείνα σήριαλ, σηκώνουν τα μανίκια και παράγουν έργο. Έργο καλλιτεχνικό που τιμά και τους ίδιους και τους θεατές τους. Το μόνο που χρειάζεται αυτή την περίοδο είναι όλο αυτό το δημιουργικό μελίσσι να συζητήσει, να οργανωθεί και να απαιτήσει από την πολιτεία συμπαράσταση και βοήθεια. Γιατί είναι χρέος της πολιτείας και των φορέων της να στηρίζει την τέχνη και τον πολιτισμό με κάθε μέσο και με κάθε τίμημα. Αυτό θα ήθελα να είναι το επόμενο βήμα, η συσπείρωση, η έναρξη ενός γόνιμου διαλόγου και η διεκδίκηση του χώρου που μας αξίζει μέσα στο θεατρικό τοπίο. Γιατί όλοι εμείς δεν είμαστε οι φτωχοί άνεργοι ηθοποιοί, είμαστε δημιουργοί ενός σημαντικού έργου που λαμβάνει σάρκα και οστά στην περίοδο της «μετά τη μεταπολίτευση» εποχής.

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση

 

Διπλός ισχυρός σεισμός ταρακούνησε τη μισή Ελλάδα: Τι είναι γνωστό μέχρι τώρα – Οι πρώτες εκτιμήσεις

σεισμός

Διπλός ισχυρός σεισμός ταρακούνησε τη μισή Ελλάδα: Τι είναι γνωστό μέχρι τώρα – Οι πρώτες εκτιμήσεις

Δύο ισχυροί σεισμοί σημειώθηκαν στην Ηλεία - Οι πρώτες εκτιμήσεις από τους σεισμολόγους