Άρθρο του Κώστα Βαξεβάνη στην El Mundo: ΣΥΡΙΖΑ, ένα ευρωπαϊκό φαινόμενο της πληγείσας ελληνικής δημοκρατίας

Για την ισπανική El Mundo αρθογράφησε ο Κώστας Βαξεβάνης. Η ανάλυση του δημοσιογράφου πάνω στο σύστημα διαπλοκής στην Ελλάδα, την ελληνική και ευρωπαϊκή κρίση και την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση της έγκριτης εφημερίδας της 26ης Ιανουαρίου 2015. 

Το άρθρο του Κώστα Βαξεβάνη στην El Mundo στα ελληνικά:

ΣΥΡΙΖΑ: Ένα ευρωπαϊκό φαινόμενο της πληγείσας ελληνική Δημοκρατίας

Του Κώστα Βαξεβάνη

Συνηθίζουμε να λέμε πως στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Αν κοιτάξεις όμως τις Ευρωπαϊκές Δημοκρατίες και φυσικά αυτή της Ελλάδας, είναι γεμάτες από αδιέξοδα που έχουν δημιουργήσει συγκεκριμένες πολιτικές. Κάτι λοιπόν τρέχει με τη Δημοκρατία μας. Απροσπέλαστα αδιέξοδα και τείχη που απομονώνουν κομμάτια της κοινωνίας από την εργασία, από τα δικαιώματά τους, από όσα πλήρωσαν δουλεύοντας επί δεκαετίες. Αυτή η αδιέξοδη κατάσταση κατάσταση οξύνεται όλο και περισσότερο τα τελευταία χρόνια.

Δεν μπορείς να λύσεις κανένα πρόβλημα αν δεν ξέρεις τη φύση και την αιτία του. Οι κυβερνήσεις την περίοδο της κρίσης στην Ελλάδα, όπως και όλες οι κυβερνήσεις του Νότου επιμένουν πως η κρίση είναι αποτέλεσμα μιας κακής διαχείρισης. Οι πολίτες τους οποίους σημειωτέον οι ίδιοι διοικούσαν, κατηγορούνται πως κατανάλωναν περισσότερα από όσα παρήγαγαν με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί η κρίση.

Ο Συριζα ξεκινάει τη θεώρησή του από μια άλλη οπτική. Η κρίση δε δημιουργήθηκε από επιπόλαιες τακτικές πολιτών αλλά από πολιτικές και λειτουργίες στην Οικονομία. Οι κυβερνήσεις της Ευρώπης υιοθέτησαν τα χρέη των Τραπεζών οι οποίες λειτούργησαν επί χρόνια μέσα από επενδυτικές φούσκες. Για να μην καταρρεύσουν λοιπόν, τα κράτη ανέλαβαν αυτά τα χρέη και μετέτρεψαν το ιδιωτικό χρέος σε Δημόσιο. Στη συνέχεια με πρόσχημα αυτό το χρέος, ζήτησαν από τους πολίτες να εφαρμόσουν λιτότητα. Με το επιχείρημα ότι το Δημόσιο είναι χρεωμένο, έβαλαν ως στόχο τις δημόσιες, δηλαδή της κοινωνικές δαπάνες (υγεία, παιδεία, συντάξεις κλπ).

Η επιλογή της λιτότητας, αυτή η προτεσταντική αντίληψη για την Οικονομία που συμπεριλαμβάνει απαραίτητα τιμωρία, δεν αποδίδει. Η πραγματική Οικονομία καταβαραθρώνεται, η ανεργία χτυπάει το ένα τρίτο των πολιτών και το μισό των νέων ανθρώπων, τα παρασιτικά φαινόμενα αυξάνουν. Ακόμη και στην δημοσιονομικά τακτοποιημένη Γερμανία το 15% του πληθυσμού ζει στο όριο της φτώχειας ενώ κυριαρχούν η υποαπασχόληση και η μερική εργασία. Άνθρωποι δουλεύουν για να καταφέρνουν να επιβιώνουν.

Στην Ελλάδα εξελίσσεται μια ανθρωπιστική καταστροφή κάτω από τις απαιτήσεις της δημοσιονομικής ορθότητας. Η Μέρκελ και η ελληνική κυβέρνηση (που όπως αποκάλυψε πριν μερικές μέρες το περιοδικό HOT DOC παίρνει εντολές μέσω mails), επιμένουν στη συνταγή της λιτότητας. Γύρω από αυτό το σενάριο βέβαια, κυριαρχεί η διαφθορά των κυβερνώντων, ο πλούτος μιας χούφτας ολιγαρχών, η φοροδιαφυγή όσων έχουν αλλά δεν καλούνται να δώσουν.

Ο Συριζα συνεπώς εκ των πραγμάτων έχει να αντιμετωπίσει δύο πεδία αναγκών. Το ένα είναι, η μέσα από τους θεσμούς αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Δηλαδή η ανάγκη να κυβερνιέται η χώρα από την κυβέρνησή της, να αποδίδεται Δικαιοσύνη, να αποκατασταθεί η κοινωνία και η οικονομία μέσα από τη δίκαιη συνεισφορά του καθενός. Ίσως η πάταξη της διαφθοράς και η απαίτηση τιμωρίας να είναι η μεγαλύτερη πρόκληση για τον Σύριζα και ταυτόχρονα λόγος για τον οποίο ψηφίζεται.

Το δεύτερο πεδίο αφορά τη γενική εικόνα και τη σχέση με την Ευρώπη. Στόχος του Συριζα φαίνεται να είναι η πυροδότηση των εξελίξεων οι οποίες θα ανατρέψουν τις λογικές της λιτότητας στην Ευρώπη. Η ανατροπή των λογικών της Μερκελικής Ευρώπης που απαιτεί να ευημερούν οι αριθμοί ακόμη και αν παθαίνουν οι άνθρωποι. Αν δεν ανατραπεί η λιτότητα και τα αυθαίρετα αξιώματα που την επιβάλουν, η Ευρώπη θα γίνει η κοιτίδα ανασφαλών, καταθλιπτικών και δυστυχισμένων ανθρώπων που εργάζονται για να επιβιώνουν. Η Ευρώπη μπορεί να απαιτήσει η κοινωνία να ορίζει τους όρους της Οικονομίας και όχι η Οικονομία να κρίνει πώς θα λειτουργεί η κοινωνία. 

Το μεγάλο στοίχημα για το Συριζα είναι να διαταράξει την τριγωνική σχέση διαφθοράς που υπάρχει στη χώρα και στην Ευρώπη. Στη  μία κορυφή αυτού του τριγώνου είναι οι οικονομικές ελίτ οι οποίες ορίζουν τη λειτουργία του κράτους, μπορούν ακόμη και να φοροαποφεύγουν με συνταγές αλά Luxleaks στην καρδιά της Ευρώπης. Η άλλη κορυφή είναι οι πολιτικές ελίτ που διαπλέκονται με τις οικονομικές ελίτ και τις εξυπηρετούν βαφτίζοντας αυτή την αμαρτωλή σχέση νομιμότητα. Και η τρίτη κορυφή είναι τα Μέσα Ενημέρωσης τα οποία ενώ είναι υποχρεωμένα να αποκαλύπτουν την επιζήμια σχέση πολιτικής και οικονομίας, σιωπούν.

Το αδιέξοδο στην Ελλάδα και την Ευρώπη δημιουργείται από αυτή την αιμομικτική σχέση και το γκρέμισμά της είναι ευρωπαϊκή υπόθεση. Ίσως στην Ελλάδα αρχίζει να ξεφτίζει η άκρη που θα ξηλώσει αυτό το πουλόβερ.
Στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Αρκεί να πιστεύεις στη Δημοκρατία. Στην Ελλάδα έχει πληγεί άσχημα και είναι το πρώτο που πρέπει να αποκατασταθεί. Διαφορετικά η Οικονομία θα αυτονομηθεί και θα επιβάλει πράγματα που βαφτίζει Δημοκρατία. Ο Συριζα εδώ και καιρό δεν είναι ένα ελληνικό φαινόμενο αλλά ένα ευρωπαϊκό που ξεκίνησε από την πληγείσα ελληνική Δημοκρατία.

Μπορείτε να διαβάσετε το άρθρο στα ισπανικά από την ηλεκτρονική έκδοση της El Mundo πατώντας εδώ.