Ο δικός μας Ντάφι

Οι φίλοι των δίσεκτων χρόνων, αράδα, αράδα, σαν πουλιά σε καρτ ποστάλ. Κοντά τους από χτες και ο Τριαντάφυλλος, με κείνο το χαμόγελο που άπλωνε στους γύρω του ένα μικρό φως συγγνώμης. Για τους άλλους, αλλά και για τον ίδιο. Όχι τόσο για τα λάθη, που ο φίλος μας ήξερε ότι είναι αναπόφευκτα, μερικές φορές και απαραίτητα. Αλλά για τις ασήμαντες και πάντα σημαντικές υποκλίσεις στην αγωνιστική εκείνη έπαρση που γεννάει η εξωραϊσμένη προβολή του ηρωικού παρελθόντος στο μίζερο παρόν. Και το ταξίδι προς το μέλλον με διαβατήριο από το παρελθόν.

Οι νεκροί δεν μιλούν. Δεν μπορούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους από όσους σκαλίζουν τις αντιφάσεις της ζωής τους. Και από όσους εκτυπώνουν τη ζωή τους με άψογο αγωνιστικό φωτοσόπ. Ό,τι όμως κι αν λένε, η γενιά του Τριαντάφυλλου δεν υπήρξε τυχερή. Από τις μάχες κατά της χούντας βρέθηκε σε πεδία άγνωστα με την οικοσκευή της προσημειωμένη. Ανίκανος να αποσυρθεί στην ευφορία του σήμερα, που εξαργυρώνει το χθες, ο Τριαντάφυλλος έζησε ώς το τέλος τις αγωνίες και τις αντιφάσεις της γενιάς του. Στάθηκε όρθιος με τον δικό του τρόπο. Ποτέ δεν αδιαφόρησε.

Μπορούμε να μνημονεύουμε το όνομά του με υπερηφάνεια. Οι συμμαθητές του της επανάστασης, που δεν αξιώθηκαν να πάρουν πτυχίο. Οι δικοί του, τα παιδιά του, οι κοντινοί του. Τα μηνύματα από προχτές το βράδυ στα κινητά και στους υπολογιστές στυφά: Έφυγε ο φίλος μας. Έτσι, με δυο – τρεις λέξεις. Αλλά τον μυστικό κώδικα που κρύβουν καμιά ΕΥΠ της ορθοδοξίας δεν μπορεί να τον σπάσει. Οι φίλοι του, διασκορπισμένοι σε δρομολόγια με επισφαλείς πάντα προορισμούς, είναι ενήμεροι. Πάντα με μια κρυφή αγωνία για την τύχη όλων εκείνων, Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία, που κάποτε τους ώθησαν στην έφοδο στον ουρανό.

Τριαντάφυλλος Δραβαλιάρης το όνομά του, αλλά Ντάφι τον φώναζαν. Στην ΚΝΕ, στο “Ριζοσπάστη”, στον Συνασπισμό, στις αποκλίνουσες και τόσο συγκλίνουσες περιπέτειες της γενιάς του. Ως Ντάφι έζησε, μεταξύ της σοβαρότητας των κομματικών καθηκόντων, της αλληλεγγύης των κομματικών παθόντων και του σαρκασμού των κομματικών προϊόντων. Και του εαυτού του. Έτσι θα τον θυμούνται και όσοι πιστεύουν ακόμα στην τρυφερότητα της μνήμης. Ο δικός μας Ντάφι. Που ανέβηκε στο πεζοδρόμιο κι έπαιξε τον Άνθρωπο…

Πηγή: avgi.gr

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr