“Μπαμπά που είσαι; Φοβάμαι”

Εργαζόμουν ως δημοσιογράφος στη Συρία. Το 2004, μαζί με άλλους νέους συγγραφείς, ξεκινήσαμε ένα περιοδικό που ονομαζόταν «Η Σκέψη της Νεολαίας». Αν και ήταν πολύ επιτυχημένο, ήμασταν αναγκασμένοι να κινούμαστε υπογείως λόγω της λογοκρισίας. Στο τέλος του 2006, με συνέλαβαν οι Συριακές μυστικές υπηρεσίες. Μου έκαναν βασανιστήρια και με φυλάκισαν για 18 μήνες. Στις 4 Μαρτίου του 2009, χωρίς την παρουσία δικηγόρου, καταδικάστηκα σε επτά χρόνια φυλάκιση στη διαβόητη φυλακή Sednaya. Τον Ιούνιο του 2011 αφέθηκα ελεύθερος, αλλά εξακολουθούσα να στερούμαι των πολιτικών δικαιωμάτων μου, καθώς είχα να περάσω ακόμη ένα δικαστήριο. Συνέχισα τη δημοσιογραφική μου δραστηριότητα, με αποτέλεσμα να γίνω σύντομα ξανά στόχος για το Καθεστώς. Έτσι, στις 24 Ιουλίου 2012, διέσχισα τα σύνορα προς την Τουρκία.

Λίγο μετά, έδωσα 400 ευρώ και μαζί με άλλους 30 Σύρους, πέρασα τα ελληνικά σύνορα στον Έβρο. Πήγαμε σε ένα αστυνομικό τμήμα όπου μας κατέγραψαν και μας άφησαν ελεύθερους με ένα υπηρεσιακό σημείωμα αναχώρησης από τη χώρα εντός 30 ημερών.

Πήγα στην Αθήνα και σύντομα τα χαρτιά μου έληξαν, οπότε προσπάθησα αρκετές φορές να φύγω από την Ελλάδα. Τον Ιανουάριο του 2013, μαζί με άλλα 58 άτομα, προσπάθησα να φτάσω στην Ιταλία με πλοίο, αλλά μας συνέλαβαν πριν καν επιβιβαστούμε. Στο δρόμο προς το κέντρο κράτησης Κορίνθου, οι αστυνομικοί μας προσέβαλαν και μας χτυπούσαν. Ο 67χρονος πατέρας μου έπρεπε να περάσει παράνομα στην Τουρκία, προκειμένου να μου στείλει τα έγγραφα με τα οποία θα μπορούσα να αποδείξω πως είμαι Σύρος. Για 50 ημέρες στην Κόρινθο, έβλεπα να δέρνουν καθημερινά ανηλεώς τους κρατούμενους. Δεν υπήρχε καμία φροντίδα για οποιαδήποτε ιατρική ανάγκη. Παρ’οτι είχα μια σοβαρή φλεγμονή στους πνεύμονες μου, δεν έλαβα καμία φαρμακευτική αγωγή.

Όταν αφέθηκα ελεύθερος, αποφάσισα να κάνω αίτηση για άσυλο. Στα μέσα Μαΐου του 2013, εξτρεμιστές απήγαγαν τη γυναίκα και τον γιο μου για τρεις μέρες. Έπρεπε να προσπαθήσω να τους βγάλω από τη Συρία το συντομότερο δυνατόν.

Έδωσα συνέντευξη στην Υπηρεσία Ασύλου στις 11 Ιουλίου 2013. Μετά από πέντε μήνες μου χορηγήθηκε πολιτικό άσυλο. Ωστόσο, δεν έχουν εκδοθεί ακόμα τα έγγραφά μου. Χωρίς μία κανονική ταυτότητα και διαβατήριο δεν μπορώ να ταξιδέψω, και έτσι έχω χάσει πολλές ευκαιρίες εργασίας. Η προσωρινή μου κάρτα, δεν μου διασφαλίζει προστασία από την αστυνομία. Με έχουν ήδη συλλάβει κατά τη διάρκεια επιχειρήσεων – σκούπα αφήνοντάς με μετά ελεύθερο.
Δυστυχώς, από ότι φαίνεται ο νόμος για την οικογενειακή επανένωση δεν έχει τεθεί πλήρως σε ισχύ. Παρόλα αυτά σκοπεύω να κάνω σύντομα αίτηση με την νομική υποστήριξη του Ελληνικού Συμβουλίου για τους Πρόσφυγες ώστε να φέρω στην Ελλάδα τη γυναίκα και τον γιο μου.

Ο γιος μου είναι 9 χρονών και έχει ζήσει μαζί μου μόλις δύο χρόνια. Εάν δεν καταφέρω να τον φέρω, τότε ποιο το νόημα να μένω στην Ελλάδα; Στις 8 Μαρτίου μου έστειλε ένα μήνυμα: «Στρατιώτες έψαξαν το σπίτι. Φοβήθηκα. Κρατούσαν όπλα, λέρωσαν όλο το σπίτι και κατέστρεψαν πολλά πράγματα. Μπαμπά που είσαι; Φοβάμαι.»

Όπως κάθε πατέρας, την πρώτη φορά που κράτησα στα χέρια μου τον γιο μου ένιωσα ότι θα κάνω τα πάντα για να είναι ασφαλής. Δυστυχώς όμως, μέχρι σήμερα δεν μπόρεσα να του προσφέρω ούτε το ελάχιστο: να είμαι παρών στο πλευρό του.

Παρά τις αντιξοότητες, εξακολουθώ να αντιστέκομαι. Συνεχίζω τις δημοσιογραφικές μου δραστηριότητες και τελειώνω την πρώτη μου ποιητική συλλογή και ένα βιβλίο με διηγήματα. Τουλάχιστον για αυτό, δεν χρειάζεται να περιμένω κάποια άδεια.
 

ΠΗΓΗ: http://www.unhcr.gr/refugeestories/jowan/