Ο Μπάμπης ξέχασε τη γενοκτονία των ποντίων και των μικρασιατών στο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο…

Αποτέλεσμα της αρχικής διατύπωσης της αιτιολογικής έκθεσης και της απουσίας αναφοράς των νόμων της  ελληνικής Βουλής, για  έλληνες του Πόντου και της Μικράς Ασίας, ήταν να υπάρξουν σφοδρές αντιδράσεις προσφυγικών οργανώσεων από ολόκληρη τη χώρα για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο του υπουργού Δικαιοσύνης, Χαράλαμπου Αθανασίου.

Οι εκπρόσωποι των προσφυγικών οργανώσεων απαιτούν ρητή αναφορά στο νομοσχέδιο της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου και της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας. Σε ψήφισμα της η Παμποντιακή Ομοσπονδία Ελλάδος καταδικάζει την αποσιώπηση « της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού και των Ιώνων, Θρακών, Αρμενίων, Ασσυρίων στο υπό ψήφιση νομοσχέδιο…». Παράλληλα, η Ομοσπονδία Προσφυγικών Σωματείων Ελλάδος απαιτεί   «…να εισαχθεί στο άρθρο 2 παράγραφος 1 και η φράση της γενοκτονίας του Μικρασιατικού Ελληνισμού (των καταγόμενων από τον Πόντο, την Ιωνία, την Καππαδοκία, την Προποντίδα και όλη την καθ ημάς Ανατολή και την Ανατολική Θράκη) ». Πέραν της αναφοράς Αρμενίων και Ασσυρίων, οι θέσεις των δύο ομοσπονδιών, φαινομενικά, είναι ταυτόσημες. Παραμένουν, όμως, διαφορές – ιδίως στην έμφαση γεωγραφικών περιοχών – ως αποτέλεσμα της διχαστικής πολιτικής της ελλαδικής πολιτείας επί σχεδόν δύο δεκαετίες.

Επαναλαμβάνεται ότι η ελλαδική πολιτεία συμπεριφερόμενη με προκλητικά πρόχειρο και ψηθοθηρικό τρόπο τεμάχισε την ιστορική μνήμη με δύο διαφορετικά νομοθετήματα ( 2193/1994 και 2645/1998) αναγνωρίζοντας την Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και την Γενοκτονία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας αντίστοιχα, ωσάν ο Πόντος να μην αποτελεί τμήμα της τελευταίας. Επιπροσθέτως, ο Θρακικός Ελληνισμός μνημονεύει τα θύματα της Γενοκτονίας  κάθε χρόνο στις 6 Απριλίου. Αφού, επί δεκαετίες, το ελλαδικό κράτος ολιγώρησε στην προστασία μνήμης των προγόνων μας, λόγω φοβικών συνδρόμων και συμμαχικών σκοπιμοτήτων απέναντι στην Τουρκία, τελικά πολιτεύθηκε με ένα διχαστικό τρόπο.

Η τριχοτόμηση του εγκλήματος της Γενοκτονίας παρουσιάζει μια λανθασμένη εικόνα των ιστορικών γεγονότων αποσυνδέοντας τεχνητά, την Ανατολική Θράκη, τον Πόντο, την Καππαδοκία και τη Δυτική Μικρά Ασία ωσάν τα ιστορικά γεγονότα να μην συνέδεαν άρρηκτα τις εν λόγω γεωγραφικές περιοχές. Αποτέλεσμα αυτής της προσέγγισης είναι να μην καταδεικνύεται το γεωγραφικό εύρος, ο επιτελικός σχεδιασμός και ο ενιαίος χαρακτήρας του εγκλήματος της γενοκτονίας  εις βάρος των προγόνων μας. Η αιτία της γενοκτονικής πολιτικής των Τούρκων δεν ήταν ο τόπος κατοικίας των Ελλήνων αλλά η εθνική τους καταγωγή και η χριστιανική τους πίστη. Δεν υπήρξε Γενοκτονία της Ανατολικής Θράκης, του Πόντου και της ευρύτερης Μικράς Ασίας αλλά  Γενοκτονία των Ελλήνων των ιστορικών αυτών κοιτίδων. Ανάλογη μοίρα επιφυλάχθηκε, άλλωστε, για τα αρχαία έθνη των Αρμενίων και των Ασσυρίων.

Η αποσπασματική προσέγγιση της ελλαδικής πολιτείας στο ζήτημα της Γενοκτονίας του Ελληνισμού πέραν της διαστρέβλωσης των ιστορικών γεγονότων δυσχεραίνει και την προσπάθεια ενιαίας αναγνώρισης της γενοκτονίας εκτός Ελλάδος. Ενδεικτικά αναφέρεται πως η Διεθνής Ένωση Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών, το Δεκέμβριο του 2007, αποφάνθηκε ότι μεταξύ 1914 και 1923 διεπράχθη Γενοκτονία εις βάρος των Αρμενίων, των Ασσυρίων και των Ελλήνων του Πόντου και της Ανατολίας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Επιπροσθέτως, η Πολιτειακή Βουλή της Νοτίου Αυστραλίας αναγνώρισε, τον Απρίλιο του 2009, τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού, ενώ το σουηδικό κοινοβούλιο, τον Μάρτιο του 2010, αναγνώρισε τη Γενοκτονία του 1915 εναντίον Αρμενίων, Ασσυρίων και Ελλήνων του Πόντου.

Αυτές οι διαφοροποιήσεις ως προς τον χρόνο και τον τόπο του εγκλήματος εις βάρος του ελληνισμού  επιβάλλουν την ανάγκη ολοκληρωμένης προσέγγισης στα ιστορικά γεγονότα, ώστε να φανεί ο ενιαίος χαρακτήρας της Γενοκτονίας  εις  βάρος των Ελλήνων της Θράκης, του Πόντου και της ευρύτερης Μικράς Ασίας. Αν η Αθήνα δεν υιοθετεί ολοκληρωμένη προσέγγιση στην παρουσίαση του εγκλήματος, πώς επιθυμούμε από τους μη  Έλληνες να το κάνουν;