Κύριε Βορίδη τι έχετε να πείτε γι' αυτό;

Η Ελλάδα έδειξε για ακόμα μια φορά το χειρότερο πρόσωπό της σε συνανθρώπους μας που έχουν μεγάλη ανάγκη για βοήθεια. Στην παρακάτω επιστολή θα διαβάσετε την ιστορία μια γυναίκας της οποίας έληξε το πολιτικό άσυλο ενώ εκείνη βρίσκεται στο  Γενικό Νοσοκομείο Ξάνθης σε κωματώδη κατάσταση και της ζητούν να πάει αυτοπροσώπως στο τμήμα Ασύλου στην Αλεξανδρούπολη ώστε να υποβάλει εκ νέου αίτημα για επανεξέταση ασύλου. Διαφορετικά η οικογένεια της πρέπει να καταβάλει όλα τα νοσήλια.

Διαβάστε την επιστολή

“Η μητέρα μου. Το καλοκαίρι του 1012 εντοπίστηκε εντελώς τυχαία από ένα χτύπημα στο κεφάλι ότι “κατοικεί” μέσα σε αυτό ένας κακοήθης όγκος. Η νευροχειρουργική κλινική του Αγ. Σάββα όρισε άμεση νοσηλεία, δίνοντας τη σκυτάλη για έναν αγώνα κατά του καρκίνου. Όμως το γραφείο κίνησης και η διεύθυνση του νοσοκομείου δεν πολυσηκώνουν ευαισθησίες και ρομαντισμούς όταν δεν υπάρχει ταμείο και ρευστό. Η μητέρα μου δεν είχε ασφάλεια καμία και με το καλημέρα μας ζήτησαν 3.500 ευρώ . Κανένας διακανονισμός. Καμία διαπραγμάτευση. «Δεν μπορούμε να ρισκάρουμε, ή τα έχετε και μπαίνετε μέσα ή δεν τα έχετε. Δεν μπορούμε να ρισκάρουμε. Ούτε συμφέρει το κράτος να αναλάβει τη θεραπεία μιας 70χρονης που δεν έχει όφελος ακόμα κι αν θα είναι επιτυχής». Τότε τι κάνουμε; Αφήνουμε τον άνθρωπο ως έχει κι όσο ζήσει; Ή κάνουμε προσπάθειες να τον σώσουμε; Εγώ επέλεξα τη δεύτερη εκδοχή βλέποντας τη δίψα για ζωή στα μάτια της μητέρας μου.

Οι κινήσεις που ακολούθησαν: Ζήτησα πολιτικό άσυλο για τη μητέρα μου, με τρομερή γραφειοκρατία και κόπο, ενώ εγώ η ίδια έχω ελληνική υπηκοότητα. Κάναμε εισαγωγή στον Αγ. Σάββα, η πίεση που δεχόντουσαν οι γιατροί από την διεύθυνση του νοσοκομείου να επισπεύσουν τις θεραπείες και να απαλλαγούν από την παρείσακτη ασθενή δημιουργούσε εκνευρισμό. Που παρά την ευγενική συμπεριφορά των γιατρών κατάφερνα να το διακρίνω και να το αισθανθώ. Τέλος το συγκεκριμένο νοσοκομείο αρνήθηκε να αναλάβει τις ακτινοβολίες εκδίδοντας ταχέως εξιτήριο. Η εμπιστευτική πληροφορία νευροχειρουργού πως οι ακτινοβολίες γίνονται και στο Μεταξά, μας διευκόλυνε! Εκεί δεν ανέφερα την ύπαρξη του ασύλου παρά μόνο την τελευταία στιγμή όταν πλέον ήταν πολύ αργά να μας ακυρώσουν. Θυμάμαι την αγχώδη έκφραση του γιατρού « Πρώτη φορά βλέπουμε αυτό το χαρτί γιατί δεν μας το είπατε πιο πριν;» Την επόμενη μέρα ακούω « Δεν είναι απαραίτητες οι ακτινοβολίες» «Καλά θα κάνουμε σύσκεψη», «30 ακτινοβολίες». Στο σύνολο πραγματοποιήθηκαν 25 ο γιατρός βγήκε σε σύνταξη και μεις πήγαμε σπίτι. Είχαν περάσει έξι μήνες Φλεβάρης του 2013.

Όλα πήγαν καλά. Τα καταφέραμε! Νιώθαμε ότι παρατείναμε τη ζωή… Σήμερα η μητέρα μου είναι στο Γενικό Νοσοκομείο Ξάνθης από ένα βαρύ εγκεφαλικό σε κωματώδη κατάσταση με μάσκα οξυγόνου και πνευμονικό οίδημα . Δεν έχει άσυλο και το τμήμα Ασύλου στην Αλεξανδρούπολη ζητάει να πάει η ίδια αυτοπροσώπως και να υποβάλει εκ νέου αίτημα για επανεξέταση ασύλου και να πάρει αριθμό πρωτοκόλλου. Η τέλεια αναλγησία του κράτους, δηλαδή. Ζητούν από μια γυναίκα σε κώμα να πάει στην Αλεξανδρούπολη για να της πάρουν δακτυλικά αποτυπώματα. Η ΤΕΛΕΙΑ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ!!! Δεν μπορεί να έρθει κάποιος εκπρόσωπος της αστυνομίας πρέπει να πάει η ίδια γιατί αν αυτή τη στιγμή αποβιώσει δεν μπορεί να ταφεί. Σαφώς τα νοσήλια δεν καλύπτονται και είναι εξωφρενικά υψηλά. Τέλεια συνεργασία εξόντωσης αλλοδαπών. Γιατί να σας εξυπηρετήσουμε, μείνετε στο νοσοκομείο μέχρι να γίνετε καλά να αυξήσετε το λογαριασμό και μετά αν ζήσετε ελάτε να πάρετε το άσυλο τον Αύγουστο, αλλά δεν καλύπτουν τα νοσήλια του Ιουλίου, λυπούμαστε έτσι είναι ο νόμος. Και μην διαμαρτύρεστε έχει έρθει ένταλμα απέλασης. Μα τι μου λέτε τώρα! Εγώ ρωτάω πλέον πώς να τη θάψω! Κατά τα άλλα, ο κ. υπουργός Υγείας βγήκε τις προάλλες στην τηλεόραση και δήλωσε ότι όλοι οι ανασφάλιστοι αλλοδαποί θα έχον δωρεάν φάρμακα και περίθαλψη! Αιδώς Αργείοι!

Σοφία Αλεξανιάν”