H Ελλάδα από μακριά, του Παναγιώτη Χατζηστεφάνου

Διατηρώντας αποστάσεις ασφαλείας από το Ελληνικό αδιέξοδο
 
Έχει περάσει πάνω από ένας μήνας που βρίσκομαι στην Γερμανία, σε αναζήτηση καλύτερης μοίρας, μιας και η κατάσταση στην Ελλάδα ευνοεί, ως συνήθως, μόνο εκείνους που υπηρετούν πιστά τις διαπλεκόμενες μαφίες που ζουν εις βάρος της κοινωνίας εδώ και πολλές δεκαετίες. Άνθρωποι σαν και μένα – μορφωμένοι, έμπειροι, με οξυμένη κριτική σκέψη και μηδενική διάθεση να συνδιαλέγονται με όρους μαφίας ή στάνης δεν είναι ούτε ευπρόσδεκτοι, ούτε χρήσιμοι σε αυτή τη χώρα.

Καμία διάσταση κοσμοπολίτικου μποεμισμού ή ρομαντικής αυτοεξορίας ή εργασιακής ευελιξίας δεν εμπνέει την απόφαση μου. Είναι ζήτημα επιβίωσης, όχι μόνο υλικής, αλλά και ηθικής, πνευματικής και ψυχικής η απομάκρυνση οποιουδήποτε σκεπτόμενου ανθρώπου από την Ελληνική πραγματικότητα, μιας και έχει εκλείψει η οποιαδήποτε ελπίδα για υγιή δημόσια ζωή στα πλαίσια της. Όποιος έχει την πολυτέλεια να ιδιωτεύσει, το κάνει. Όποιος δεν μπορεί, απλά τα μαζεύει και φεύγει.

Από μακριά, η τρέχουσα Ελληνική κοινωνικοπολιτική συνδρομή μοιάζει ακόμα πιο αποκρουστική απ’ όσο την νιώθεις καθώς υποκύπτεις στον Μιθριδατισμό που αναπόφευκτα επέρχεται όταν ζεις για αρκετό καιρό εντός των συνόρων της, και δη στην πρωτεύουσα του χάους, την, εφιαλτική από κάθε άποψη, Αθήνα.

Άμεσα περιτριγυρισμένος από την νοσηρότητα, την ψυχοπάθεια, την παρέκκλιση από το λογικό και την διαστροφή του αυτονόητου που τον περιβάλλει, ο μόνιμος κάτοικος Ελλάδας αναγκαστικά αναπτύσσει σύνδρομο επίκτητης απάθειας, αλλιώς ο νευρικός κλονισμός θα ήταν προ των πυλών, αν όχι μόνιμος, επι καθημερινής βάσης. Είναι ζωτικής σημασίας προσαρμοστική διαδικασία η προϊούσα αναισθησία, αφού η πραγματικότητα είναι τόσο τραυματική ώστε η υπερβολικά καθαρή αντίληψη καθίσταται θνησιγενής.

Όταν όμως βρίσκεσαι σε μια άλλη χώρα, οι προσλαμβάνουσες είναι διαφορετικές, έστω και αν δεν είναι χλιδάτες ή ξέφρενα περιπετειώδεις, έστω και αν είναι πεζές όπως εκείνες ενός μετανάστη που προσπαθεί να δώσει νόημα σε ένα άγνωστο τοπίο, ουσία σε μια ημιτελή αφήγηση, άφιξη σε ένα ταξίδι.

Απασχολημένος με αυτές τις προσπάθειες αναζήτησης μιας νέας αλήθειας, εκείνη η προηγούμενη αλήθεια, αυτή που άφησες πίσω σου, αντί να ξεμακραίνει και να ξεχνιέται, ακολουθεί μια απροσδόκητη διαδικασία – αποκρυσταλλώνεται.

Απαλλαγμένος από τον ψυχαναγκασμό να συμβιώνεις και να αλληλεπιδράς με ανθρώπους που υφίστανται την ίδια με σένα νοητική, ψυχική και σωματική κακοποίηση από τις ασύλληπτα φαύλες Ελληνικές κυβερνήσεις και την εξίσου βρομερή πλουτοκρατία που τις στηρίζει, αυτό που νιώθεις, όταν βλέπεις την Ελλάδα από μακριά, είναι να γιγαντώνεται η οργή, το μίσος, η τυφλή λύσσα που αναγκαστικά καταπιέζεις όταν ζεις από κοντά αυτά τα φαινόμενα. Και τα καταπιέζεις πολύ απλά επειδή δεν είσαι εγκληματίας του κοινού ποινικού δικαίου όπως εκείνοι που διοικούν την Ελλάδα.

Επί της ουσίας, απο-ιδρυματοποιείσαι καθώς απομακρύνεσαι από την Ελληνική πραγματικότητα, και συνειδητοποιείς ακόμα πιο ξεκάθαρα το πόσο παράλογη, δηλητηριώδης και επικίνδυνη είναι.

Μια πρόχειρη ματιά στις επικεφαλίδες της κεντρικής ροής του Facebook αρκεί για να σε πείσει ότι είχες δίκιο που δεν άντεχες: τον διάλογο ορίζουν οι ίδιες και οι ίδιες νοσηρές φιγούρες, κάποιες εκφυλισμένα κατάλοιπα της όζουσας μεταπολιτευτικής περιόδου, άλλες γνήσια τέκνα και υπηρέτες αυτής της παρακμιακής εξουσίας, που την βοηθούν να διατηρήσει τα προκλητικά της προνόμια, ακόμα και αν αυτό σημαίνει την οριστική καταδίκη της πλειοψηφίας σε τριτοκοσμικά επίπεδα διαβίωσης.

Λογής-λογής επιχειρήματα διανθίζουν τα σχόλια και τις αναρτήσεις, όμως τίποτε δεν ξεφεύγει ούτε σπιθαμή από εκείνα τα περιθώρια που έχει προδιαγράψει μια πραγματικότητα ούτως ή άλλως ζοφερή.

Εισαγγελείς διαρρέουν από κατασχεμένους υπολογιστές εγκληματικών συμμοριών ημίγυμνες φωτογραφίες βουλευτών που θυμίζουν πλάνα από το κινηματογραφικό έργο «American History X», δηλαδή επισημοποιούν την χειρότερη υποψία μας, δηλαδή πως κυβερνιόμαστε από ανθρώπους των οποίων η εγκεφαλική κατάσταση βρίσκεται σε επίπεδα λούμπεν πορνογραφίας που ταυτίζει την ψύχωση με ιδεολογία, και δη αντισυστημική.

Στην τηλεόραση αποχρωματισμένοι ψευδο-πολιτικοί μηρυκάζουν το ευαγγέλιο του νεοφιλελευθερισμού ενώ η κοινωνία γύρω τους κονιορτοποιείται από την απάνθρωπη και εθνοπροδοτική πολιτική που υπηρετούν.

Μετέωρα σε όλο αυτό το σκηνικό βρυχώνται πληγωμένα τα τέρατα που συντηρούν αυτό το χάος όχι μόνο για να ξεφύγουν από την τιμωρία που τους αξίζει, δηλαδή την φυλακή, αλλά και για να περισώσουν όσα περισσότερα από τα άδικα προνόμια έχουν υφαρπάξει και σφετεριστεί επί ολόκληρες δεκαετίες της διεφθαρμένης εξουσίας τους.  Ο οποιοσδήποτε αντίλογος είναι παγιδευμένος στις ασκήσεις ρητορείας ελλείψει θάρρους και αποφασιστικότητας για την ριζοσπαστική αντιμετώπιση της αντικοινωνικής και αντισυνταγματικής πολιτικής εκτροπής.

Διαστρωματώσεις παθολογίας διέπουν λοιπόν το οικοδόμημα της πολιτικής και κοινωνικής διαλεκτικής στην Ελλάδα. Το φάσμα της νοσηρότητας των δημοσίων προσώπων διαγράφει ένα τόξο που ξεκινάει, στις πρωτόγονες και λούμπεν εκδηλώσεις του, από σεξουαλικές ματαιώσεις και συμπλέγματα τόσο ακραία που μόνο ένας ιδιοφυής ψυχίατρος αντάξιος ενός Βίλχελμ Ράιχ μπορεί να αντιμετωπίσει. Το άλλο άκρο του ίδιου μιασματικού τόξου, καταλήγει στις μεγαλομανείς παραισθήσεις και τις τυραννικές ψυχώσεις εκείνων που επιμένουν να αυθαιρετούν ως άρχοντες ενώ στερούνται κάθε κύρους και λαικής επιταγής, και εννοείται, ευθιξίας ή αξιοπρέπειας.
Είναι αξιοθαύμαστο το ωμό θράσος της στρατηγικής επιβίωσης της Ελληνικής άρχουσας τάξης: όντας υπεύθυνη για την ανεπανόρθωτη καταστροφή που έχει προκαλέσει στην χώρα, αδιαφορεί πλήρως για το μένος που ξέρει καλά ότι νιώθουν τα υπόλοιπα κοινωνικά στρώματα απέναντι της.

Τα στελέχη της Ελληνικής ελίτ παραμένουν σε θέσεις εξουσίας, συνήθως κληρονομικές, εν τω μέσω βοής διαμαρτυριών και απαξίωσης, μόνο και μόνο επειδή έχουν πρόσβαση στα Ευρωπαϊκά κονδύλια που επιτρέπουν την εξαγορά των πελατών-ψηφοφόρων τους αλλά και την ένοπλη περιφρούρηση τους.

Αμφότερα τα φαύλα αυτά προνόμια – χρηματισμός ψηφοφόρων και ιδιωτικοί στρατοί – είναι εξασφαλισμένα με εγκληματικές μεθόδους, αφού πληρώνονται με δημόσιο χρήμα που καταχρώνται οι πολιτικοί και πλουτοκράτες από τον ίδιο τον λαό εις βάρος του οποίου κακοποιούν.

Ως χαριστική βολή σε αυτή την πραξικοπηματικού επιπέδου απάτη έρχεται το γεγονός ότι αυτό το κλεμμένο χρήμα το δανείζονται οι πολιτικές ηγεσίες και οι διαπλεκόμενοι τους με υπέρογκους τόκους στο όνομα των θυμάτων τους. Ο βαμπιρισμός και η ασυδοσία της Ελληνικής πολιτικής και κεφαλαιοκρατικής ηγεσίας μοιάζει με ένα τέλειο έγκλημα που αυτοτροφοδοτείται αλλά και συντηρείται σχετικά εύκολα, αν συνυπολογίσει κανείς την ανεξήγητη απάθεια των περισσότερων απέναντι στην εξαθλίωση που πληρώνουν ως τίμημα γι’ αυτή τους την απροθυμία εξέγερσης.

Τέλειο έγκλημα όμως δεν υπάρχει, μιας και δικαιοσύνη, έστω και διά της βίας, επιβάλλεται ακόμα και στις πλέον πρωτόγονες κοινωνίες στην ζούγκλα. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι θα γλιτώσουν αλώβητοι οι πρωταγωνιστές αυτού του αίσχους. Δεν μπορεί να συνεχίσει για πολύ καιρό ακόμα η επικίνδυνη αυτή παράσταση, που από την μια προκαλεί ρίγη αηδίας με τις δολοφονικές Ναζιστικές καρικατούρες και από την άλλη αναγούλα με την έπαρση και αναλγησία των ηθικών αυτουργών του ολέθρου. Αργά ή γρήγορα θα πρέπει να λάβουμε μέτρα περιορισμού της παραφροσύνης, αν θέλουμε να δούμε ξανά, την Ελλάδα από κοντά. Προς το παρόν, από μακριά και φίλοι, είτε σαν μετανάστες, είτε ως ιδιωτεύοντες αναχωρητές, μιας και η δημόσια ζωή στην Ελλάδα είναι ένα πεδίο εξευτελισμού για οποιονδήποτε άνθρωπο έχει την ελάχιστη πολιτική και ηθική αξιοπρέπεια. 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr