Το CD του Σταμάτη Μορφονιού μαζί με το HOT DOC που κυκλοφορεί

Μαζί με το HOT DOC κυκλοφορεί η δισκογραφική δουλειά του Σταμάτη Μορφονιού. Το πρώτο του άλμπουμ, τιτλοφορείται “Χαίρε ως χαίρε ελευθερία” και περιλαμβάνει δέκα κοινωνικά τραγούδια, όλα σε μουσική και στίχους δικούς του. Δεν αποφασίσαμε ξαφνικά να μοιράζουμε CD για να έχουμε κέρδος, παρά να στηρίξουμε το ταλέντο και την προσπάθεια ενός ανθρώπου ο οποίος πάλεψε με το θάνατο και νίκησε. O δίσκος του Σταμάτη Μορφονιού, ενός νέου εκφραστή του πολιτικού τραγουδιού, δεν είναι ένα CD για να πάρετε το HOT DOC. Είναι ένα CD που πρέπει να πάρετε μαζί με το HOT DOC.

Η ιστορία του Σταμάτη Μορφονιού δεν μοιάζει με τις άλλες. Ο ίδιος μέχρι πριν από καμιά δεκαριά χρόνια και μέχρι πρόσφατα ήταν ένα παιδί του δρόμου. Όσοι απολαμβάνατε τη βόλτα σας στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας, είναι πιθανό να τον είχατε συναντήσει και είναι ακόμη πιθανότερο να τον είχατε αγνοήσει, αν όχι χλευάσει για την κατάντια του. Ανθρώπους σαν τον Σταμάτη, η ελληνική κοινωνία τους απορρίπτει, τους θεωρεί απόκληρους, τους αφήνει στο περιθώριο, έρμαια της «αρρώστιας» τους, εκείνης της αρρώστιας που η ίδια φρόντισε να τους μεταδώσει.

Στα 20 χρόνια του, ο Σταμάτης με μια κιθάρα στα χέρια, περιφερόταν από στενό σε στενό. Τραγουδούσε. Μάζευε χρήματα για τη δόση του, ίσως και για ένα πιάτο φαγητό. Κοιμόταν στο δρόμο, σ’ εγκαταλελειμμένα κτίρια κι έτρωγε στα συσσίτια. Αντιμετώπισε τη βία της κοινωνίας και άγγιξε το θάνατο.

Ήταν μια νύχτα κάτω από την Ακρόπολη όμως, πριν από 2-3 χρόνια που αποφάσισε ν’ αλλάξει. Αποφάσισε ότι η ζωή τού ανήκει κι ότι καθένας μας έχει προσωπική ευθύνη απέναντι σ’ αυτή. Είχε βαρεθεί να μετακυλύει τις ευθύνες. «Γύρισα απ’ το θάνατο, για να φτιάξω τον κόσμο» μας λέει και παραλληλίζει τη σύγχρονη κοινωνία με τον κόσμο των ναρκωτικών: «στήσαμε μια κοινωνία ‘πρεζάκι’. Ζούσαμε στις παραισθήσεις μας. Περάσαμε την περίοδο της απόλαυσης, της αναλγησίας. Ήρθε όμως η ώρα της απεξάρτησης».

Ο Σταμάτης θα μετέτρεπε την τάση του στην αυτοκαταστροφή, σε δημιουργία. Άλλωστε η μοίρα τον ήθελε πρωταγωνιστή. Σ’ ένα περίεργο παιχνίδι της, πριν από σχεδόν τρία χρόνια, τον έφερε απέναντι σε δύο ανθρώπους που θα του άλλαζαν τη ζωή. Ήταν οι αδελφοί Αντώνης και Δημήτρης Παπαβομβολάκης, δύο μουσικοί παραγωγοί, με τους οποίους ο Σταμάτης Μορφονιός συναντήθηκε τυχαία. Εκείνοι άκουσαν τα τραγούδια του και ανέλαβαν αφιλοκερδώς την παραγωγή και τις ενορχηστρώσεις του δίσκου, με μόνο κίνητρο τα ίδια τα τραγούδια.

Διαβάστε τη συνέντευξη που παραχώρησε ο Σταμάτης Μορφονιός στο HOT DOC

Τι τίτλο θα έβαζες σ’ ένα τραγούδι που μιλάει γι’ αυτό που ζούμε σήμερα;

Θα έβαζα τον τίτλο ενός τραγουδιού που έγραψα πριν λίγες μέρες : “Η πρωινή ελπίδα μας, η βραδινή μας πόρνη.”

Το νέο σου άλμπουμ τιτλοφορείται «χαίρε ω χαίρε ελευθερία». Είμαστε πράγματι ελεύθεροι ή έτσι θέλουμε να πιστεύουμε;

Δεν υπάρχει ελευθερία στον φόβο και εμείς είμαστε ακόμα γονατισμένοι μπροστά του. Αυτό καθρεφτίζεται άλλωστε σε αυτά που ζούμε.

Ο στίχος που εκφράζει περισσότερο τον Σταμάτη.

Όλα θα κερδηθούν κι ας μοιάζουνε χαμένα. Είναι μεγάλη ελευθερία το μηδέν.

Η κρίση ενισχύει την τέχνη;

Η τέχνη δεν υπάρχει σε ένα παράλληλο σύμπαν. Ζει τη πραγματικότητα. Δεν ξέρω αν η κρίση θα την ενισχύσει αλλά περιμένω να γεννηθούν καινούργια πράγματα. Πιο ουσιαστικά και πιο αληθινά από εκείνα που γεννήθηκαν τα χρόνια των “παραισθήσεων” όπου δυστυχώς και η τέχνη έβαλε το χεράκι της για να τις συντηρήσει.

Γιατί ένας νέος να μείνει στην Ελλάδα;

Καταλαβαίνω τους νέους που φεύγουν. Τα όνειρα δεν περιμένουν και πολύ καλά κάνουν. Όταν νιώθεις όμως ότι κάποιος έχει μπει στο σπίτι σου και σε κλέβει κάνεις κάτι γι αυτό. Δεν του το χαρίζεις κι αρχίζεις να τρέχεις.

Για την κατάσταση, φταίνε μόνο οι πολιτικοί;

Είναι εύκολο να δείχνουμε με το δάχτυλο. Ναι. Και βέβαια οι πολιτικοί που κυβέρνησαν τη χώρα έχουν τεράστια ευθύνη για την σημερινή κατάντια. Όμως νομίζω πώς έχει έρθει η ώρα επιτέλους να κοιταχτούμε στον καθρέφτη μας και να δούμε τί κάνουμε και εμείς λάθος. Ας μην κρυφτούμε άλλο πίσω απ΄το δάχτυλό μας.

Τι σ΄αρέσει και τι σε αηδιάζει στην Ελλάδα του σήμερα;

Όπως είχε πει ο Τσαρούχης για την Ελλάδα “Υπέροχο σκηνικό, άθλια παράσταση”. Αγαπώ το σκηνικό αλλά με αηδιάζει η κακομοιριά και η υποκρισία.

Τι μας ξημερώνει; Να ελπίζουμε σε κάτι καλό;

Όλα αυτά τα τραγικά που ζούμε στο τέλος θα μας ελευθερώσουν. Θα μας αναγκάσουν να δούμε τις αλήθειες που αποφύγαμε και να αλλάξουμε. Η ελπίδα θα γεννηθεί αλλά αυτό θα γίνει με επώδυνο τοκετό.

Τι φταίει για το “φαινόμενο” της Χρυσής Αυγής;

Οι αγέλες των διεφθαρμένων πολιτικών που την “ανέχτηκαν” για να τους κάνει την βρώμικη δουλειά, οι διαπλεκόμενοι δημοσιογράφοι που την χάιδευαν και την παρουσίαζαν σχεδόν ως life style επιλογή και οι αφασικοί νοικοκυραίοι τηλεθεατές που… “δεν ήξεραν”. Όλοι ξαφνιάζονται τώρα. Υποκριτές. Όλοι ήξεραν.

Τι θα έλεγες στον Σαμαρά αν το είχες μπροστά σου;

Κερδοφόρο το εμπόριο φόβου αλλά δεν θα κρατήσει για πάντα.

Ακούστε ένα δείγμα της δουλειάς του